Na enkele 1/8 en 1/4 triatlons was het zaterdag 10 september tijd voor een nieuwe mijlpaal in mijn 'triatloncarrière' te weten de halve van Almere.

Reeds begin 2016 had ik me ingeschreven voor dit evenement en met mij een elftal Thoffers/Maaslanders waarvan er vijf (Petra Sluiter, Ronald van Mil, Nancy de Kok, Arnold Bos en Sjoerd Ham) zich ook voor het eerst waagden aan 1,9 km zwemmen, 90 km fietsen en 21,1 km hardlopen en vijf op herhaling gingen (John van Marrewijk, Theo van Vliet, Ineke Halve, Hans Vermeer en Marlo Moedig) en 1 voor de hele ging (Dennis van der Worp).

Omdat de wedstrijd zaterdagochtend vroeg van start zou gaan vertrokken we reeds vrijdagmiddag naar Almere om aldaar de briefing bij te wonen, de fiets en de tassen in de Transition Area te plaatsen en te bunkeren bij de pastaparty. Voor het eerst ging ik bij een triatlon meemaken dat het omkleden bij de wissels niet bij de fiets gebeurde maar in een aangrenzende kelder waar iedereen een rode (fietsspullen) en blauwe (loopspullen) tas kon ophangen. Daarnaast was er nog sprake van een groene tas voor na afloop die weer op een andere plek moest worden ingeleverd. Voordeel van deze wat omslachtige procedure was dat de wedstrijd al goed op het netvlies kwam. Visualiseren van wat onvermijdelijk komen gaat zeg maar. Wat ook gold voor de keuze van de juiste voeding. Van Dennis (deze kanjer werd Nederlands Kampioen in de categorie M40-45!) had ik de tip gekregen om een aantal gels in een bidon te doen en aan te lengen met water en daarnaast een andere bidon mee te nemen met water en die bij elke verzorgingspost te vervangen door een nieuwe. Een uitgebreid ontbijt in het plaatselijke hotel van der Valk tenslotte moest voldoende zijn om gerust aan de drieslag te beginnen.

Om 8.20 uur doken de eerste jonge triatleten op de halve afstand het Weerwater in, tien minuten later gevolgd door de veertigplussers en om 8.35 door de vijftigplussers en alle vrouwen. De weersomstandigheden waren optimaal te noemen met vrijwel geen wind, zon en een temperatuur van rond de 20 graden. Er was dus nauwelijks golfslag in het meer wat een anti-zwemmer als ik uiteraard zeer verwelkomde. Desondanks keek ik bepaald niet uit naar de aanstaande 1,9 km. Weliswaar had ik de laatste maanden veel kilometers gezwommen in de Boonervliet en zelfs in het buitenland en behaalde ik kort geleden de mijlpaal om zonder te stoppen al crawlend 1500 meter af te leggen, maar dat was in afwezigheid van wedstrijdspanning. Nu bleek ik na 3 slagen borstcrawl al geparkeerd te staan en ging ik direct over op de vertrouwde schoolslag. Het hele veld nam vervolgens afstand met als positief gevolg dat ik in rustig vaarwater terecht kwam en voorzichtig aan mijn crawl kon wennen. Halverwege, met het zonnetje op kop, zag ik in een ooghoek een kanovaarder naderen. In eerste instantie bleef hij wat argwanend op een afstandje naar mijn gespartel kijken, maar toen ik uit koers dreigde te raken kwam hij langszij en bood vriendelijk aan om naast me te blijven varen. Het lukte inmiddels om een paar honderd meter crawl te doen gevolgd door een paar slagen school en een kort praatje met de kanovaarder, maar aan die 1900 meter leek geen einde te komen. Wat ik me verder nog herinner is het heldere water met vissen en planten, waarvan de begroeiing naar het einde toe steeds dichter werd. Proestend kwam ik na 55 minuten aan wal en bedankte ik mijn medepassagier voor bewezen diensten.

De wissel naar het fietsen verliep moeizaam. De rode tas was moeilijk vindbaar en mijn wetsuit bood dapper tegenstand bij het uittrekken. Makkelijk vindbaar in al zijn eenzaamheid was mijn fiets zodat ik na ruim een uur eindelijk aan mijn inhaalrace kon beginnen.

'Tik-tik-tik'. Direct bij het verlaten van de Transition Area hoor ik mijn snelheidsmeter irritant aanlopen en als dat na 3 km nog niet over is probeer ik het probleem te verhelpen. Zonder succes. Jammer dan. De eerste 10 km gaan tegen de wind in en heb ik moeite om het goede ritme te vinden. Net voor we de draai maken richting Lelystad passeer ik Petra en volgt een stuk meewind van 30 km over de dijk tussen het IJsselmeer, de polder en de windmolens. Om de 10 km neem ik een paar slokken van de bidon met aangelengde gels en tussendoor hou ik de watervoorraad op peil met de andere bidon. Dat daar niets mis mee is blijkt als ik na 25 km noodgedwongen een plasstop moet maken en constateer dat dat best lastig is met een verdoofd gevalletje. Na 41 km draaien we zuid(oost)waarts en blijken de wegen nog steeds kaarsrecht en weids te zijn. Goed zicht op de fietsers voor me derhalve maar ook continue de wind op kop. Gelukkig staat er slechts een licht briesje zodat de snelheid boven de 30 kan blijven. Na 50 km passeer ik Hans en na 80 km zie ik Ineke terug. Dankzij de op de rug gedragen startnummers met voornaam is het achteropkomend makkelijk de fietsers te traceren. De laatste 10 km voel ik dat de benen zwaar gaan worden en de rug heftiger gaat protesteren tegen de gebogen houding en verheugt het me zeer dat de wind in dat gedeelte weer in de rug staat. Twee kilometer voor de finish komen we parallel aan het loopparcours waar het al een drukte van belang is. Die liggen dus minimaal een rondje op me voor. Aangekomen bij de Transition Area staat mijn teller op ruim 92 km en blijk ik zo'n 34 km/u gemiddeld te hebben gereden.

De tweede wissel verloopt daarna een stuk soepeler dan de eerste en ook de eerste loopkilometers vallen mee. In totaal moeten er 3 rondes van 7 km om het Weerwater worden gelopen. De temperatuur is inmiddels opgelopen tot zomerse waarden zodat er bij de verzorgingsposten hard gewerkt moet worden om iedereen van sponsen, water en sportdrank te voorzien. Na een kilometer of drie zie ik Theo lopen die zichtbaar te kampen heeft met de warmte. In flagrante tegenstelling tot de nog fris ogende Nancy die ik een ronde later achterhaal precies op het punt waar Rick, Bart en Peter staan. Zo fris dat mijn passage hier compleet genegeerd wordt door de 3 heren . Overigens niets te klagen over de Thoffe ondersteuning: na 1 km staan ook nog Fred en Irene en na 6 Elly en Helma. Zeker de laatste ronde zakt het tempo namelijk in en is enige aanmoediging zeer gewenst. Desondanks ga ik nog veel lopers voorbij, die blijkbaar ook op het tandvlees lopen. De laatste kilometer zet ik weer wat aan en voel ik een enorme genoegdoening als ik de houten steiger met de rode loper op mag lopen en de eerste halve triatlon beëindig na 5 uur en 24 minuten (halve marathon in 1.36). Het betekent een 31e plaats bij de vijftigplussers maar voelt als een overwinning. Na afloop weet ik het overigens tijdelijk echt zeker: er gaat geen hele triatlon komen. Andere finishers (Ronald, John, Hans) laten zich op een soortgelijke wijze uit, terwijl Nancy doodleuk verkondigt dat ze alle onderdelen te kort vond duren.

Na afloop zien we Dennis naar zijn NK en pr lopen en evalueren we Almere later op de avond bij de Griek in Maassluis. Mooie afsluiting van een schitterend sportweekend.

Voor mij moet de komende maanden de beslissing gaan vallen of ik doorga voor de hele triatlon (inclusief zwemlessen dus) of toch maar een overstap moet maken naar de Run Bike Run of de wintertriatlon.