De marathon van Berlijn 2017

Vrijdag 22 september 2017

Vandaag is het dan eindelijk zover. José, Kelly en ik gaan naar Berlijn om daar een marathonnetje te lopen. Mijn man Ron is onze chauffeur. Eergisteravond heb ik nog even de film gekeken om in de stemming te komen. Ik moest weer vreselijk lachen bij de opmerking “ik vind het met de auto al ver”. Nou ik zit nu al 3,5 uur in de auto en ik kan zeggen dat het best ver is want we zijn nog niet eens op de helft. Ik zit met 2 medepasagiers die hun ogen dicht hebben, maar niet slapen;)  Om 1 uur kwamen we bij het hotel aan en konden gelijk de kamers in. Toen José en Kelly alles hadden uitgepakt, zag Kelly onder haar bed een sigarettenpeuk. Euwww. Wij naar de receptie om dit te melden. Het werd keurig afgehandeld, ze kregen een andere kamer. Dat betekende wel dat de hele zooi weer moest worden ingepakt. Nu zul je denken “hele zooi? Jullie zijn 3 dagen weg waarvan 1 dag lopen, wat heb je dan allemaal bij je?” Nou, dan moet je eens met Kelly op stap gaan. Maar goed, we hadden 4 paar handen dus alles ging in één keer mee naar de andere kamer. Toen met het openbaar vervoer naar de expo om ons startbewijs op te halen. Dat is natuurlijk altijd een belevenis, het openbaar vervoer in een vreemde stad, maar het ging eigenlijk prima. Bij de expo aangekomen moesten we ons bij de ingang al legitimeren om naar binnen te kunnen. Ron had dus pech en moest buiten wachten. Dat vonden wij wel een beetje vervelend, want wij wilden daar toch even rondstruinen. Maar Ron is heel inventief en ik denk dat hij eerder binnen was dan wij. Bij de volgende controle kregen we een bandje om en toen naar de bali’s voor het startbewijs. Dit ging allemaal prima, super geregeld. Toen de hallen in; wat waren die groot en wat was het daar druk! Eigenlijk te groot en te druk. Nadat we in hal 8 ons bestelde marathonshirt hadden opgehaald en nog wat pepmiddelen hadden gekocht, stonden we weer buiten. Het was inmiddels half 6 en we hadden honger. Na het goed bestuderen van de metrokaart hadden we in één keer de goede metro (in de goede richting) naar de Potsdamer Platz waar we heerlijk hebben gegeten. Om half 9 waren we weer in ons hotel en zijn we lekker op de kamer gaan relaxen.

Zaterdag 23 september

Na een voortreffelijk ontbijt zijn we vanmorgen gaan uitproberen hoe lang het duurt voor we bij de start van de marathon zouden zijn. Omdat we een paar keer een metro voorbij hebben laten gaan en hier en daar wat gevraagd hebben, duurde het bijna anderhalf uur voor we echt bij ons startvak waren. Maar dat zou morgen (nu we alles wisten) ook in een half uur kunnen. Bij ons startvak kregen we wel een beetje een idee hoe druk het hier morgen zou zijn want ons vak was een paar honderd meter van de start en ook een paar honderd meter lang. Via alle startvakken zijn we naar de Siegesäule gelopen en daar zijn we op de Hop on Hop off-bus gestapt om in vogelvlucht Berlijn te zien. Helaas hadden wij de laatste bus die reed deze dag, omdat zijn route gedeeltelijk werd afgesloten, wat betekende dat we er nergens meer uit konden voor een foto of om iets te bekijken. Na 2 uur waren we bij het station en hebben toen de metro weer naar het hotel gepakt, waar we de rest van de middag lekker hebben gerelaxed. Om half 7 een hapje gegeten, slaappilletje en toen naar bed.

Zondag 24 september, Marathondag!

Vandaag de grote dag. Na een heerlijke nacht slapen ben ik om kwart over 7 opgestaan, half 8 een goed stevig ontbijt en om half 9 verlieten we het hotel naar de start. We waren alle drie vol van gezonde spanning. Hoe gaat het met die kuit straks? Hoe gaat het met die lastige buikspier? We hadden alle drie ook onze onzekerheden. Gisteravond was het gaan regenen maar nu was het droog. Het was wel heel vochtig maar gelukkig niet koud. De kaartjes voor de metro hadden we gisteren al gekocht dus we hoefden alleen te stempelen en in te stappen. Na inderdaad een klein half uur waren we bij het evenemententerrein. Hier hebben we onze warme kleding aan Ron gegeven en deze verruild voor een regenponcho. Het was inmiddels toch weer een beetje aan het regenen, jammer want alles zag er nu zo somber uit. Toen op naar de start, wat een mensen!! Bijna 44.000 mensen is echt veel. In het startvak was het een gezellig en kleurrijk tafereel. Vlak voor het startschot van ons (dat was om 10 uur, de toppers waren toen al 3 kwartier weg) hebben we met z’n allen gedaan of we Ijslandse supporters bij een voetbalwedstrijd waren. Dat was echt super gaaf, met duizenden mensen klappen en “huh” roepen, een soort “you never walk alone” maar dan anders. En toen was het 10 uur en klonk ons startschot. De meute zette zich gestaag in beweging. Op de mat zei ik tegen mezelf “rustig aan, geniet en go for it.” Na een paar honderd meter loop je langs de prachtige Siegesäule. De eerste 2 km heb ik mijn regenponcho nog even aangehouden omdat ik het een beetje koud had. Tussen de 3 en 4 km werd het parcours even wat smaller en moesten we even inhouden, maar verder is het een prachtig breed parcours. Het ging eigenlijk heerlijk tot ik bij 13 km voelde dat ik een blaar kreeg/had. Op zich had ik er niet veel last van en lette wel op dat ik  gewoon bleef lopen zodat ik niet straks last van mijn knie of wat dan ook zou krijgen. Bij 20 km zag ik een EHBO post en daar ben ik toch even gaan vragen of ze iets voor blaren hadden, want ik dacht “het is nog een heel eind”. Daar kreeg ik een stuk tape, dat heb ik er op geplakt en hup.... weer door. Omdat ik getraind heb via het sportrusten programma, zat de eerste 14 km die je loopt op een lage hartslag er al ruim op. Op 21 km was m’n hartslag nog mooi laag en ik liep echt heerlijk. Ik was toen inmiddels 2.20 uur onderweg, dat was natuurlijk te langzaam om mijn pr te verbeteren maar ik vond genieten hier belangrijker dan die tijd. Ik wilde niet weer die pijn hebben die ik de laatste keer in Rotterdam had. Voor ik het wist zat ik op 25, 30, 33 km en ik voelde me nog steeds happy. Bij 33,5 km gingen we de Kurfürstendamm op en langs die prachtige Gedächtniskirche. Ik kon er echt van genieten. Ook al die duizenden mensen aan de kant in het miezerige weer. Zo leuk. De verzorging onderweg was ook zo goed, om de 4 km ongeveer was er fruit en drinken. Toen ik me bij 36 km nog steeds goed voelde (ik werd natuurlijk wel een beetje moe onderhand), werd mijn uitdaging dat ik niet wilde wandelen. In Rotterdam had ik toch alle twee de keren echt wel stukjes gewandeld maar nu nog niet. En dat ging lukken totdat ik Unter den Linden op liep en de Brandenburger Tor in zicht kwam. Deze Tor is op 42 km maar 100 meter daarvoor kreeg ik opeens weer die vreselijke kramp aan de zijkant van mijn knie en dan is het net of ik door mijn been heen zak. Ik moest echt even stoppen. Ik heb me vast gehouden aan een hek en even met dat been staan schudden zodat het wegtrok. En toen de laatste 300 meter. Fantastisch!!! Na 4.45.11 uur was ik over de streep en dan moet ik altijd huilen. Hahaha. Achter me hoorde ik een mevrouw zeggen “O my Got, I have to cry”. Je snapt het al, dat hebben we toen lekker samen gedaan. Wat waren we trots!! Een dikke kus op m’n medaille, die ik netjes met felicitatie van een meneer omgehangen kreeg, en toen naar het punt waar we op elkaar zouden wachten. Bij de Q, want volgens ons zou het daar het minst druk zijn, want wiens achternaam begint en nu met een Q? Onderweg naar de Q kreeg je nog een halve liter bier en een tas met allerlei etenswaren. Bij de Q stond Ron op ons te wachten. Na ongeveer 20 minuten waren we weer herenigd en vielen we elkaar in de armen. Bij José was het gelukkig ook goed gegaan. Bijna geen last gehad van haar kuit en een pr gelopen, 4.58.32. Ook Kelly was weer heel over de finish al was ze zelf niet helemaal tevreden over haar tijd, 5.04.42. Wij hebben haar gelukkig kunnen opbeuren dat ze het toch maar weer mooi geflikt heeft. Supertrots waren we op elkaar. En dan is het voorbij en ga je met de metro weer naar het hotel. Daar hebben we voordat we aan de wijn en bier gingen eerst nog even een sauna gepakt. Dat was wel even lekker. En toen eten en drinken. Een vriendelijke Duitser vond het zo knap van ons dat we ook van hem nog iets te drinken kregen. Om half 11 gingen we moe, trots, tevreden, voldaan en misschien wel een beetje zat naar bed.

Maandag 25 september

Eigenlijk helemaal niet zo lekker geslapen. Ik heb die marathon nog wel 4 keer gelopen vannacht. Maar goed, vanavond weer lekker in ons eigen bedje. Eerst nog genieten van een heerlijk ontbijtbuffet en dan voor een paar uur de auto in. De spierpijn viel eigenlijk best wel mee. Er liepen mensen rotter dan wij. (maar misschien hadden die wel iets sneller gelopen). Een paar uur in de auto werd  heel veel uren. Volgens ons was de weg van Berlijn tot de Nederlandse grens Baustelle en in Nederland waren er alleen maar files. Na 8 uur rijden waren we dan eindelijk weer thuis, iets stijver dan dat we vanmorgen weg gingen. We hebben allemaal genoten van dit geweldige evenement en ik zeg “op naar de volgende marathon”.

O ja, bijna vergeten: Pieter, bedankt voor die geniale tip. Ik heb totaal geen last gehad van mijn teen!!

Yvon