Onderweg naar Rotterdam kwamen we weer een beetje in de hardloopstemming, maar toch met het drama constant in het achterhoofd. We hadden vooraf afgesproken rustig te lopen en de volledige afstand bij elkaar te blijven. In het startvak keek ik naar de gezichten van al die andere mensen.

Iedereen heeft wel zo zijn eigen verhaal, maar ik kon mij niet voorstellen, dat iemand zich op dat moment hetzelfde voelde als wij.

Na het startschot kwam de massa in beweging en op het moment dat ik over de chipmat ging en mijn stopwatch indrukte, was ik alles even voor 5 seconden vergeten. Onderweg werden er soms in het hardloopenthousiasme wat geintjes gemaakt, maar toch overheersten de gedachten aan Paul.

Tijdens de loop kwamen Bertus en Ruud ook nog even ter sprake, en we vroegen ons af wie eigenlijk de regie in handen heeft van alle oneerlijke gebeurtenissen op de wereld.

Onderweg zagen we nog een bekende. Michel de Maat kwam ons tegemoet aan de overkant van het parcours en zo te zien lag hij op kop. We probeerden hem nog sneller vooruit te schreeuwen en weer was ik alles even vergeten. In de 2^e ronde had hij waarschijnlijk de koppositie af moeten staan, maar dat zouden we later wel zien.

Wij vervolgden onze halve marathon die we opgedragen hadden aan Paul Bos. Het einde naderde  en we besloten om een stuk voor de finish hand in hand te gaan lopen over de hele breedte van de Coolsingel. Velen van ons weten dat finishen op de Coolsingel heel emotioneel kan zijn, maar deze finish bezorgde mij in ieder geval 3X zo veel kippenvel dan het volbrengen van de Marathon. Eenmaal over de streep barstten enkelen van ons in tranen uit en anderen namen even een moment voor zichzelf. Zo kom je huilend van blijdschap over de finish en zo sta je samen te janken van verdriet om je verloren loopmaat. Het kan soms raar lopen in het leven.

Het was toch wel fijn om dit samen te doen en even steun bij elkaar te zoeken en aan elkaar te geven. Na afloop bedankten we elkaar deze keer dan ook niet voor het lachen,

maar voor het huilen. Dit verdriet moet weer slijten en we hopen dat we het snel een plek kunnen geven. Deze halve marathon blijft voor altijd in ons hart, net als Paul.