Het is wel geen geweldig weer maar je wilt er toch even uit. Je zoekt een leuk, rustig plekje op in de Veluwse bossen, lijnt de goudgele Golden Retriever aan, zet allebei je wandelhoedje op en gaat op weg.

En wat kom je na 200 meter tegen:  DIT !!               

Dan let je niet meer op de regen die met bakken uit de hemel komt of de modder die op je corduroybroek of je gezonde wandelschoenen komt.Dan trek je de hond, die met zijn kop in een modderplas is gedoken en ondanks dat oorverdovend piept, met je mee. Je schreeuwt tegen je vrouw dat ze niet zo hysterisch moet krijsen en probeer zo snel mogelijk de 200 meter terug geparkeerde Volvo te bereiken om daarna met gierende banden het bosperceel te verlaten.Wij bekeken het allemaal, schuilend onder een boom en dronken rustig onze koffie. Wij zijn gewend aan Wout. En vandaag had hij zijn zondagse jasje aan tegen de regen. Moet kunnen. Zoiets moderns zijn ze op de Veluwe blijkbaar niet gewend.We waren op ons eerste GPS-punt aangekomen op onze bike-run-tocht van de zondag. Het was nat en het zou nog veel natter worden.  Dwars door zand, hei, modder, plassen, nog veel meer modder en een enkel moeilijk te herkennen bospad vervolgden we onze weg. Recht op het volgende doel af.Het moet een geweldige tocht zijn geweest maar voor een brildrager zoals ik heb ik dat vooral van horen zeggen. Ondanks dat voelden we ons bij terugkeer in Woudegge als helden die terugkeerden van het front. Moe maar voldaan en,….. we hadden het overleefd.Het was het slot van een geweldig weekend dat de dag ervoor was begonnen in de Dutch Water Dreams in Zoetermeer. Daar werd ons bodyboarden geleerd. En we bleken allemaal een meer dan gemiddelde aanleg te hebben. De foto’s op deze site spreken wat dat betreft voor zich. Wat u niet te zien krijgt zijn Sal met zijn pak achterstevoren aan (lekker kontje zo, Sal), Thuur die Ineke bij de enkels afzaagde (Rood, Thuur) en Roel die slank afstak bij de dame in het bad naast ons (Nee, ik heb geen bandje om). Na een lunch na afloop reden we naar Otterlo waar Jacqueline en Nico alles al in gereedheid hadden gebracht en waar we in het middagzonnetje nog een heerlijke bosloop hadden. Daarna een buffet met een biertje of een wijntje en u begrijpt dat een mens dan tevreden aan de avond begint. Na het eten eerst een avondwandelingetje met instructie over het GPS-systeem waarmee we op zondag een tocht zouden maken. Halfweg duwden we op de plaatselijke afwerkplek nog een gestrande Opel Kadett aan (wij helpen iedereen in nood!) en net voor de bui waren we weer binnen.Na een ingewikkeld spel met dropwater (Jan Willem en Dinie wonnen maar ik snap nog niet hoe) en het open Maaslandse kampioenschap Boerenbridge dat natuurlijk (zij het onverdiend) door een Nell werd gewonnen konden we aan de traditionele discoavond beginnen. Over wat daar verder te zien was, bewaren wij allen het diepste stilzwijgen al moet me van het hart dat de polonaise op J.Smit en de sentimentele kring met A. Hazes tot de absolute dieptepunten in de geschiedenis van onze vereniging moeten worden gerekend. Maar zet daar de lichtgevende ogen van Frans L. (en laat die snor maar weer staan, Frans) en de dansprestaties van Roel (zo vroeg stond je nooit te swingen, man) tegenover en de boel is weer wat in evenwicht. Hoe, wanneer en of iedereen naar bed ging deed er blijkbaar niet toe want bij het ontbijt was iedereen weer paraat al was de kamer van Jaap wel op het nippertje. Daarna instructie en de GPS-tocht over de Veluwe kon beginnen. Jaap revancheerde zich volledig door in het spoor van erkende drekracers als Nico en Jacqueline mee te stampen door de modder op weg naar ons eerste orientatiepunt. En terwijl wij even schuilden onder een boom liep Wout een paar passen bij ons vandaan om de GPS even te testen. Daarna renden twee bejaarden met een piepende zwarte labrador langs en de rest van het verhaal kent u. 

Leo