Verleden jaar had ik mij voorgenomen nooit meer mee te doen. De “rees” slaat eigenlijk nergens op, rond de 40 met modderwater gevulde sloten bestormen in een rondje van nog geen 5 kilometer. Door dit absurde gebeuren is dit toch wel leuk en daarom heb ik me, nadat een vriend nog enige sociale druk op mij heeft uitgeoefend, toch maar uiteindelijk ingeschreven. Nummer 75 was ik, van de 310 deelnemers.  

Om 1300 uur reed ik op de fiets, vergezeld door 2 AVW fanaten, richting Schipluiden. Omkleden, even inlopen, alvast onderdompelen in een sloot en daarna naar de start. Ik zag daar de altijd gezellige dames Nell (inclusief aanhang) en Yolanda Ammerlaan. Omstreeks 2 uur was de start. Het parcours verliep dit jaar tegengesteld, het was rond de 4,2 km lang en je moest in drie ronden in totaal 38 sloten bedwingen. Ook een zwemelement was ingebracht. De variatie van de sloten in breedte (van 1,5 meter tot een meter of 10), begroeiing (van gras tot brandnetels), substantie (van echte beautyfarm modder tot veredelde koeiendrek) was divers. Ook de grond was door de langdurige regenval erg zompig. Als iemand een sprongetje maakte, trilde de veenmassa 15 meter verder nog gestaag.

Pang…….., there we go.  Na 25 meter over de zompige grond gelopen te hebben doemde de eerste sloot al op. “Zou ik het halen?” dacht ik nog. Tijdens deze sprong dacht een vreemd uitgedoste heer met een kerstmuts dat ook en zo belande wij samen in 40 cm modder. Na sloot 1 al vies en nat!!! De kerstmuts dreef alleen verder. Tijd om hierover te filosoferen had ik niet, want sloot 2, van een meter of 10, moest worden doorwaad. Rennen, springen, klimmen, modder uit je ogen vegen, iemand uit de sloottrekken, zwemmen, waden, modder uit je oren halen. Dat was, in elke denkbare willekeurige volgorde, de activiteiten die ik moest doen. Op de brug over de sloot stonden tientallen mensen ons aan te moedigen en te genieten van de bemodderde figuren. Het leek wel een coulisse!Bij ronde 2 had ik weer problemen met het van landbouwplastic gemaakte nummer. De spelden hadden een heus gat in mijn T-shirt gemaakt en het zat nog maar met 1 speld vast. Ik besloot het nummer er af te halen. Ik gaf dit af een jurylid en ging verder. “Hé” riep hij nog, “ga je nu uit de race?!”NEEN, ik ga verder (“met deze helletocht” mompelde ik nog er snel achter aan). Of ik nu holde of sjokte, vooruit of achteruitging, sprong of niet sprong, de finish bleef wat ze altijd was: ver weg! Ik keek even rond. Het is toch eigenlijk een gezellige en rare optocht van verlopen carnavalsvierders op weg naar de finish. Toch wel geinig eigenlijk, dat lopers en niet-lopers zo’n plezier kunnen beleven. Van alles liep er rond: jong, oud, dun, en iets dikkere, atletisch en minder atletisch.  Op het enige rechte stuk van zo’n 100 meter zonder sloot, zette ik elke keer een tempoversnelling in en zette mijn ingebouwde cruise control aan. Ik voelde me weer ouderwets en haalde wat achterblijvers in. Het leek wel een loopkerkhof, de een na de ander strandde in een of andere modderpoel en er waren vele die opgaven. Uiteindelijk kwam ik weer in een sloot terecht. Voor de vierde keer langs het bruggetje, dacht ik nog. Vreemd, het waren toch drie ronden. Vreemd, ik zie (Simone?) Nell niet meer die zij-aan-zij met mij de sloten doorboorden. Enfin, niets of niemand hield me tegen en dook maar weer een sloot in. Bij de finish zag ik dat ik de finish aan de achterzijde nadere. Mijn loopmaten reageerde ook geschokt, moet jíj nog een ronde lopen? De klok staat al op 38 minuten. Mietje…. Nee, zei ik, ik heb al drie rondes gelopen en ik ben al 4 maal door de zwemsloot geweest. Shit, realiseerde ik mij, ik heb een halve ronde te veel gelopen/gestrompeld! Toen maar door de achterzijde naar binnen. Geen applaus, geen omroeper die mijn naam scandeerde, geen psychische impuls die je aanzet tot een heuse eindsprint, geen eeuwige roem….Het was voor het eerst in mijn carrière dat ik verkeerd liep. Het kan eigenlijk niet mooier: bij een carnavalistisch loopje hoort altijd een vreemd uiteinde. Het was mooi zo! Volgend jaar weer ‘vroeg mijn loopmaat Peter Fortuin”. Ik wil de euforie van een Drekrees finish weer ondergaan. Misschien dan maar?!Nu eerst de volgende uitdaging: hoe krijg ik die modderstank uit mijn kleren en van mijn lichaam……. 

 Groeten Sandor Wols