Toen kwam als eerste niet trainer, Frans Peter, die mij te vaak zijn hielen liet zien.
Ik heb daar gelukkig niet zo'n moeite mee, want er zijn genoeg redenen te verzinnen waarom dit zo is. De jaren beginnen bij mij ook te tellen, een jong gezin, minder trainen, meer van andere dingen in het leven genieten en ga zo maar door.
Maar sinds afgelopen week voel ik me ineens de te kloppen trainer.
Frans Peter was de eerste uit de A-groep, daarna Ronald, maar nu komen er ineens een heleboel erg dichtbij. Fred bijvoorbeeld was me op de TSS 5 km. bijna en op de 3 km. echt te snel af.
Dan hebben we John, Dennis, Marlo en nu ook nog Salvatore.
Salvatore kwam afgelopen donderdag aan mij vragen of ik voor hem een schema voor de marathon wilde maken, zijn streef tijd moest 3.15 worden. Toen dacht ik even "oeps" dat loop ik momenteel ook. Toen dacht ik nog even we zullen wel eens zien of hij dat kan.
Maar afgelopen zaterdag tijdens de Rijk Zwaanloop, "Westlands warmste" komt Sal gezellig naast me lopen. Ik nog een paar keer op mijn horloge gekeken of ik niet te langzaam ging, maar nee...
Halverwege neemt deze kleine Hollandse Italiaan zelfs de leiding van me over en ik kom met mezelf in een tweestrijd, ik kan met hem meegaan of.... maar ik had het vreselijk warm, zat er al aardig doorheen en er stond voor mij niets op het spel. Voor Sal was een hoge klassering in de 55+ categorie nog mogelijk dus..
Een kilometer of vijf lang bleef ik met deze gedachte worstelen, normaal vind ik het thof-shirt prachtig, maar zo vanaf een meter of vijftig ging het mij steeds meer irriteren.
Pas toen Ineke Halve, die langs de kant stond als verkeersregelaar, naar me riep: "Je haalt die Salvatore toch zeker nog wel in". Dacht ik, als ik mij nu nog eens één keer kwaad maak, ik heb nog 3 km. te gaan en dan ben ik weer van deze martelgang af.
Heel langzaam ging het tempo omhoog en het "mooie" thof-shirt kwam weer iets dichterbij. Ik had het nog steeds erg moeilijk, maar merkte dat ondanks de versnelling het niet zwaarder werd. Waarschijnlijk kon het ook niet zwaarder. Pas toen ik hem voorbij liep geloofde ik weer in mijn eigen kunnen en hoopte ook dat Sal met mij mee zou lopen, want ik wist dat er twee 55+ plussers niet ver voor ons liepen.
Na deze eindspurt, die echt uit m'n tenen moest komen, kwam ik binnen in 1.07.25 uur en was toch ook nog tevreden met deze eindtijd.
Toen ik na een half uurtje weer een beetje bij gekomen was besefte ik dat ik wel een prikkel nodig had om zo hard te gaan lopen. Daarom wil ik Sal en Ineke hartelijk bedanken dat ze mij zo gestimuleerd hebben.
Ook voel ik mij bevoorrecht dat ik een te kloppen trainer ben. Het is goed om weer eens wat nieuwe concurrenten te hebben en hoop dat dit de komende jaren een heleboel leuke wedstrijden op gaat leveren.
Rob van Noordt