Dat had ook al na een kwartiertje kunnen zijn, ware het niet dat Frans (of was het nou Kees) het nodig vond de auto op ruime afstand van de start te parkeren. Na de inschrijvning liepen we door het dorp dat zijn uiterste best had gedaan de ambiance van een Frans provinciestadje uit te stralen. Muziek, reclame voor de plaatselijke kroeg, ouwetjes in de voortuin en een gemoedelijke sfeer. Jammer dat een hardnekkige zeemist het bijbehorende zonnetje geen kans gaf. Op naar het kleedlokaal. Dat bleek de loods van de plaatselijke reddingsbrigade te zijn. Tussen tractor en reddingsboot kleedden we ons om waarna we ons naar de start in het dorp begaven. Er volgden twee rondjes door de duinen en over het strand. Een pittig parcours met nogal wat mul zand en een slotklim die de kuiten (of in ieder geval één kuit) flink op de proef stelde. Nee, dan is een stukje fietsen over glad asfalt heel wat makkelijker. Terug naar de KNRM waar we tussen de oliepakken van de mensenredders onze Maaslandlooptruien weer aantrokken, om daarna "nog even" aan te leggen in dorpshuis het Vrondel. Daar was geen disco of plaatselijke volkszanger om de boel op te leuken maar het enthousiast toeterende dweilorkest Kap Nâh uit Den Haag. Die werden na enige nummers op typisch Westlandse wijze bedankt ("Jongens, bedankt en nou opzouten") waarna de prijsuitreiking en verloting kon plaatsvinden. Daarbij bleek dat Ineke tot haar eigen verbazing in de prijzen was gevallen zodat ze met een groentepakket voor 68 personen terug naar huis mocht. Bij de verloting won Kees een tight, door de omroeper van dienst kleurrijk omschreven als "een zwembroek met pijpen". Na nog één (of waren het er twee?) bier wilden we wel weg (en de bediening ook) maar we kregen Kees maar niet mee omdat hij "het tweede deel van de prijs nog moest krijgen". Toen hij er eindelijk van overtuigd was dat hij dat verkeerd had begrepen, sjouwden we gezamenlijk Iens prijs naar de auto, ondertussen Frans (of Kees) vervloekend dat ze de auto niet gewoon naast de reddingsboot hadden geparkeerd. In de evaluatie op de terugreis besloten we dat de thuisblijvers (dat waren wij dus) gelijk hadden gekregen en vonden we dat de Thofreis volgend jaar maar naar de Ter Heijde moet gaan.