Vrijdag 24 september

Vroeg uit bed, vertrek om 06.00 vanuit Maasland richting Ootmarsum, waar de drie bussen van GTB (Gerard ter Beek, zelf voormalig marathonloper)

Marathonreizen klaar stonden om zo’n 200 atleten en aanhang naar Berlijn te deporteren. Na een probleemloze reis kwamen we om 16.00 uur aan in Berlijn bij de marathonexpo, waar we ons startnummer op konden halen. Dit vond plaats in het voormalige vliegveldcomplex Tempelhof, dat ooit is gebouwd door ene A. Hitler (‘wie?’).

De marathonexpo was enorm, met ontzettend veel loopartikelen. Wat een markt schuilt er inmiddels achter de hardloopsport! Omdat wij vrijwel alles al hebben aan runonzin, hebben we zelf alleen nog een aantal gelletjes gekocht.

Rond een uur of 7 arriveerden we in Dorint Hotel Berlin, gelegen aan de aanvliegroute naar vliegveld Tegel. Dat betekent ongeveer elke vijf minuten een Boeing die zo’n honderd meter boven je hoofd over komt scheren. Gelukkig had GTB geregeld dat het vliegverkeer tussen 22.00 uur en 06.00 werd stilgelegd, zodat een goede nachtrust gegarandeerd was.

Een prima maaltijd genuttigd, met een bijzondere tafelgenoot: Edward van Cuilenborg, de bekende tv-presentator. Edward ontpopte zich dit weekend tot een zeer aimabele persoonlijkheid, die na Rotterdam 2010 nu deel ging nemen aan zijn tweede marathon.

Zaterdag 25 september

Om 07.00 uur opgestaan om om 09.30 uur deel te kunnen nemen aan de zogenoemde Breakfastrun. Ook Kees en Wilma deden mee aan dit ludieke loopevenement, waaraan werd deelgenomen door toch nog zo’n 12.000 lopers. Het ging hierbij uiteraard niet om de tijd. Tallozen liepen zo’n 6 km zelfs verkleed door de straten van Berlijn.

De ontbijtloop eindigde in het Olympisch Stadion, waar iedere deelnemer na afloop werd getrakteerd op een lekker en voedzaam dieet van hoofdsponsor real,-. Het stadion werd gebouwd voor de Olympische Spelen van 1936 en kan na een grondige verbouwing vorig jaar zo’n 75.000 toeschouwers herbergen.

Voor de voetballiefhebbers: het stadion is de thuisbasis van Hertha BSC, maar ook de finale van het WK in 2006 vond hier plaats. De entree in het stadion was zeer indrukwekkend, jammer alleen dat de toeschouwers niet op waren komen dagen.

De gezellige Breakfastrun werd ’s middags gevolgd door een zeer interessante stadstour door Berlijn, een stad met een zeer indrukwekkende geschiedenis. Veel indruk maakte het Holocaust-monument, vlakbij Checkpoint Charlie: duizenden blokken asgrauw beton van verschillende hoogten creëerden een heel apart gevoel als je je in dit doolhof begaf.

Daarna bezochten we de Inline Skatemarathon, waaraan ook werd deelgenomen door enkele zeer leuke mensen uit ons reisgezelschap. De race leverde in een toen ook al zeer regenachtig Berlijn vlak voor onze neus enkele zeer spectaculaire valpartijen op.

Om 19.00 uur was het in het hotel tijd voor de voor marathonlopers zeer belangrijke pastaparty, om zich vol te proppen met koolhydraten. We maakten die avond ook kennis met een 61-jarige man uit Hilvarenbeek, die de volgende dag zou gaan beginnen aan zijn tweehonderdzoveelste marathon. Dat is nog eens wat anders dan een debuut (Fred) of een lustrummarathon (Angeli, vijfde). Na een pilsje om 22.07 uur onder de wol, om een onrustige nacht tegemoet te gaan (Fred althans).

Zondag 26 september

Jetzt geht’s los! Angeli had lekker geslapen, Fred was al iets vroeger wakker. Na het ontbijt reden we met de bus om 07.00 uur richting de lopersarea. Om 08.15 stonden we met oude trui en vuilniszak om ons bovenlichaam in startvak E. Dit was eerst F, maar we konden dit als snelheidsduivels gelukkig omdraaien, zodat we niet tussen de sukkeltjes hoefden te starten. Dit laatste is uiteraard een geintje.

De spanning nam langzaam maar zeker toe en de emotie werd nog verder opgevoerd door de tien minuten durende Bolero van Ravell. Het werd ons allemaal toen al een beetje te veel . We vielen elkaar snikkend in de armen, elkaar toefluisterend dat we dit moment nooit meer zouden vergeten. We vroegen ons zelfs even af of we nog wel moesten starten! We besloten dit toch maar te doen, je traint immers niet voor niets maandenlang natuurlijk.

Om 09.00 uur werd Rene Froger nog even in de cd-speler gestopt met het nummer This is the moment. Om 09.03 werden we dan eindelijk weggeschoten en stonden we voor een van de grootste sportieve uitdagingen die een mens zichzelf op kan leggen: het volbrengen van de marathon. Vol goede moed gingen we in nog altijd de stromende regen van start, met als uitgangspunt een eindtijd van 3.30 uur. Dat betekent in de praktijk 5 minuten per kilometer ofwel 12 kilometer per uur. Het was voor Simone van der Vaart (Angeli) niet gemakkelijk om zich hieraan te houden. Fred moest haar regelmatig attent maken op een te hoog tempo, wat niet zelden richting 4.35 ging. De hierdoor ‘gewonnen’ tijd konden we achteraf wel goed gebruiken. Fred moest binnen 15 kilometer immers al tweemaal plassen, wat hem bij Angeli meteen de bijnaam ‘Fredje met de kleine blaas’ opleverde.

Ook raakten we elkaar na zo’n 16 kilometer nog eens kwijt bij een drinkpost. Gelukkig vonden we elkaar na twee minuten weer terug en konden we uitgerust onze weg weer vervolgen. Ondanks al deze ongemakken konden we halverwege een split noteren van 01.45.00, wat betekende dat we keurig op ons schema lagen. Maar het betekende ook dat we wel gas op de plank moesten houden als we dus daadwerkelijk op 03.30 uur wilden uitkomen.

Vooralsnog konden we het tempo vrij gemakkelijk onder de 5 minuten houden, zodat onze streeftijd altijd binnen handbereik bleef. Sterker, we liepen zo goed en lekker dat we langzaam konden gaan dromen van een tijd onder 3.30 uur . Tot 30 kilometer kenden we eigenlijk geen enkel probleem. Met in de wetenschap dat de marathon pas begint na 30, begonnen we met sterke moraal aan de laatste 12 kilometer. Zou de man met de hamer nog langs gaan komen in het laatste gedeelte? Fred kon het zich amper voorstellen, zo goed voelde hij zich ook na 35 kilometer nog wel.

Ook Angeli kende geen enkel probleem en leek in topvorm. Zo doorlopend zouden we uitkomen op een voor onze begrippen echte supertijd! Ook na 37,38 kilometer nog steeds weinig verval, al begonnen we onze benen wel steeds meer te voelen. Gedragen door de duizenden toeschouwers en met bij 39 kilometer nogmaals de support van Kees en Wilma, begonnen we aan de absolute slotkilometers. Dat werden ondanks de messen in onze benen de mooiste van deze marathon. Bij 41 draaiden we dan eindelijk de reusachtig brede boulevard Unter den Linden op. Het uitzicht wat ons daar ten deel viel was adembenemend. Met in de verte de prachtige Brandenburger Tor in het vizier, begonnen we aan ons laatste stukje. Natuurlijk was er de pijn van de voorgaande kilometers, maar die werd meer dan voldoende gecompenseerd door de wetenschap dat het gelukt was! We gingen het redden, nu was het nog een paar minuten genieten van de atmosfeer rond de finish.

Fred was zo zeker van zijn zaak en zo euforisch dat hij spontaan begon te highfiven met enkele toeschouwers. Ook Angeli liep met de handen in de lucht te juichen omdat ook zij zeker was dat we een puike prestatie gingen neerzetten. Angeli vergiste zich nog in de finish. Die lag namelijk niet onder de Brandenburger Tor, maar zo’n 200 meter verder. Dat vonden we eigenlijk niet erg, want zo konden we nog iets langer genieten van de geweldige atmosfeer rond de finish.

Niet veel later passeerden we dan toch echt de eindstreep in een tijd van 03.26.07. Een tijd waar we ontzettend content mee waren natuurlijk. Daarna begon het genieten en kwam langzaam het besef hoe mooi het was geweest.

Gevoelens van trots en blijdschap overheersten in de eerste minuten na de finish. Na een uur vonden we gelukkig ook Kees en Wilma weer terug. Wilma verraste ons beiden nog op een fraaie bokaal met daarop de tekst ‘Als een kogel’ voor Fred (sinds kort zijn zelf verzonnen bijnaam, hoe gek kun je zijn om jezelf zo te noemen?) en voor Angeli ‘Als een kogeltje123’, wat haar gebruikersnaam op Garmin Connect is.

Na afloop met de bus tevreden weer terug naar hotel om heerlijk een halfuur onder een warme douche te staan/zitten. Na het diner brachten we de slotavond door in de bekendste Ierse pub van Duitsland. Dat zeiden ze zelf althans en er was na afloop om 01.30 geen enkele reden om daaraan te twijfelen. Het werd een geweldig feest met een super Ierse band en zeer opzwepende muziek, zodat het zelfs met stijve ledematen niet eenvoudig was om niet te gaan dansen. Zeker Angeli bleek ineens weer topfit en dat ontlokte bij iemand de uitspraak dat ze zeker nog 12 minuten sneller had kunnen lopen. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.

Maandag 27 september

Na wederom een korte nacht om 09.45 in de bus voor de terugreis. Onderweg schreven we gezamenlijk dit stukje, wat ons enorm veel plezier en enkele onbedaarlijke lachbuien bezorgde (niet alles haalde dit stuk).

Zo terugkijkend merk je pas hoeveel je meemaakt in zo’n lang weekend, met als hoogtepunt natuurlijk het volbrengen van de marathon. Tijdens het afsluitende diner op de grens, bespraken we met enkele zeer amusante, maar ook zeer sportieve tafelgenoten de mogelijkheid om straks in april in Rotterdam de marathon te gaan lopen.

Wie weet