Marathons willen zich natuurlijk graag onderscheiden en zo'n toevoeging, ‘de zwaarste marathon van Nederland', doet natuurlijk wel wat. Nu heb ik ondertussen driemaal de marathon van Terschelling gelopen en die marathon wil zich graag in de strijd om de titel, "de zwaarste" mengen. Kortom, aan het eind van deze dag, zou ik een goed oordeel moeten kunnen vellen over de vraag, welke nu echt de zwaarste is.
Beide marathons hebben veel gemeen; ze worden in het najaar georganiseerd, dus de kans op ‘zware omstandigheden' is groot, ze voeren over ‘open' terreinen als dijken, duinen en strand en hebben beide een gelimiteerd aantal deelnemers. In tegenstelling tot Terschelling, is de ZKM een route van A (Burgh-Haamstede) naar B (Zoutelande). Waar je op Terschelling altijd wel ergens enig voordeel hebt van de wind, omdat het ronde is, kan je het in de ZKM of treffen (wind uit Noord of Noordoost) of niet. In het laatste geval loop je dus ruim 42 kilometer met wind tegen (Zuidwest of West). Ervaring van de afgelopen jaren leert, dat Zuidwesten wind veruit het meeste voorkomt in de herfst. Daarnaast speelt het getijde een belangrijke rol, aangezien beide marathons voor een deel over het strand lopen. Vorig jaar werd de Zeeuwse Kust Marathon onder zware omstandigheden gelopen, windkracht 9, uit het zuidwesten en het was vloed. Gelukkig was de voorspelling voor dit weekend een stuk beter, weinig wind kracht 4, maar wel uit het Zuidwesten, geen regen, hoge temperatuur (ruim 17 graden) en eb. Kortom, zou dit nu echt de zwaarste marathon zijn van Nederland, onder deze omstandigheden?
Om 9 uur vertrokken Julie en ik naar Burgh-Haamstede voor de start. Julie zou op een paar plaatsen mij opwachten met drinken en eten en zou tevens wat foto's maken om deze ‘helletocht' vast te leggen. Het was een gezellige drukte in het centrum van Burgh-Haamstede. Wat opviel was dat er geen enkele stress was bij de deelnemers om in één van de drie startvakken te komen. Geen hekken, maar alleen drie bordjes; onder de 3 uur 15, tussen 3 uur 15 en 4 uur en langer dan 4 uur. Iedereen nam plaats en na de gebruikelijke plichtplegingen werd iedereen even na 12 uur ‘weggeschoten' door de kerkklok van Burgh-Haamstede. Het feest kon beginnen! Nadat we het dorp uit waren, werden we direct op bospaden de duinen in geleid. Daar begon het feest al, heuvel op en heuvel af over drassige bospaden. Na een kilometer of 5 werden we over een stijl duinpad, voor de eerste keer het strand op gestuurd. Het was behoorlijk zwaar om bij de vloedlijn te komen. Na ruim een kilometer mochten we het strand weer of en begonnen we aan onze tocht over de Oosterscheldekering. Wat een zegen was dat (achteraf bezien)! Ik had op dat moment geef enkel idee van mijn tempo, omdat ik, zoals gewoonlijk, zonder enig hulpmiddel van tijd vertrokken was. De kilometer aanduiding was slecht (eigenlijk moet ik zeggen, was er niet) en pas op werkeiland Neeltje Jans, zag ik voor de eerste keer een klok en een kilometeraanduiding, 10 kilometer in iets minder dan 55 minuten. Ik liep op dat moment in een prima groep op een tempo van rond de 12 kilometer (info van andere lopers in de groep met een GPS). We schoten over de kering en al vrij snel liepen we op Noord-Beveland, achter recreatiepark De Banjaard langs. We waren ondertussen de 15 kilometer gepasseerd en op weg naar de Veerse Dam tussen Noord-Beveland en Walcheren. Aan het eind van die dam had ik afgesproken met Julie. Zij zou daar staan met een gelletje, wat eten en drinken. De spanning nam toe en het tempo ging omhoog. We liepen al ruim boven de 12 kilometer per uur en de mensenmenigte vormde een brede haag op de dijk. Aan het eind van de dijk was het een drukte van belang en stond het publiek rijendik iedereen aan te moedigen. Ik was al gespannen op zoek naar Julie, maar zag haar niet staan tussen al die mensen. Was ik te snel gegaan? Ik had aangegeven dat ik daar op z'n vroegst om 13.40 uur zou zijn en ik zat redelijk op het snelste schema. Uiteindelijk bleek daar het 20 kilometer punt al te zijn en ik besloot, al balend, toch maar door te lopen, zoeken had ook geen zin. Van de dijk af gingen we het strand weer op, langs een drumband, het mulle zand in. Gelukkig zag ik Julie een eind verder op het strand staan, waar het al wat minder druk was. Wat was ik blij haar daar te zien! Even een gelletje naar binnen drukken, een slok spa om het weg te spoelen en een energiereep aanpakken voor onderweg. Het ging nog prima en vol goede moed liep ik verder het strand op, op weg naar de vloedlijn en naar Oost-Kapelle. Na ruim een kilometer over het strand bereikte ik het punt van de halve marathon, 1.52.14. Maar 2 minuut 14 langzamer dan Rotterdam en ik voelde me nog best fit! De volgende 5 kilometers over het strand voelde ik mijn tempo langzaamaan wat verslappen. Ook was het zwaar om elke keer weer bij de vloedlijn te komen, vanwege de muien die dwars op het strand stonden. Toen ik uiteindelijk bij Oost-Kapelle het strand af mocht, was ik blij het zand achter me te kunnen laten. Via een lang stuk door het mulle zand moest ik uiteindelijk het laatste stukje wandelend het duin omhoog en kon ik de duinen in. Voor mijn gevoel had ik zo'n 26 kilometer erop zitten, maar geen aanduiding op de route, die mij enig inzicht gaf over de werkelijke afstand. Ik dacht dat de duinen een verlossing zouden betekenen en dat ik mijn tempo weer wat zou kunnen opvoeren om binnen de 4 uur te kunnen finishen. Helaas, wat een ramp waren die duinen en dat duinpad. Geen enkel vlak stuk en alleen maar klimmen en dalen en vaak zo stijl klimmen, dat wandelen net zo snel ging als hardlopen. Ik dacht dat er geen einde aan zou komen ............ maar uiteindelijk was daar Domburg, het 30 kilometerpunt en tevens de tweede plaats waar Julie mij zou opwachten. Gelukkig zag ik haar al vrij snel staan met de camera en het voer, waar ik wel weer behoefte aan had. Nog 11 kilometer te gaan en ik zat er voor mijn gevoel al redelijk doorheen. Eerst nog even via een fiks aantal traptreden het hoogste duin op en dan achter de golfbaan langs naar de dijk naar West-Kapelle. Ook hier was geen meter vlak! Via een schelpenpad over alle toppen die er maar te vinden waren op weg naar de dijk. De wind was ondertussen flink aangetrokken en donkere wolken verzamelden zich boven de dijk. 35 kilometerpunt, plompverloren boven op een duintje, geen klok, geen water dus doorbuffelen maar. Eindelijk op de dijk, asfalt, wat een zegen, nog maar zeven! Op de dijk in West-Kapelle hoorde ik de klok eenmaal slaan, half 4 en nog ruim 5 kilometer te gaan. Ga ik het redden binnen de vier uur? De motregen gaat over in regen en als je nog niet nat was van het zweet, dan was je het nu van de regen. Via de dijk op weg naar Zoutelande, nog maar even, dacht ik nog! Helaas, bij ruim 37 kilometer via zo'n 50 traptreden opnieuw een duin op, mijn bovenbenen stonden op klappen, maar ik hield er nog een beetje tempo in. Omhoog en naar beneden, op en neer, trappen op en trappen af, ik werd er gek van. Na 40 kilometer eindelijk weer een bordje op het hoogste duin, verder geen klok of iets anders. Opnieuw naar beneden via trappen en door het mulle zand naar de vloedlijn, van golfbrekerpalen naar golfbrekerpalen en uiteindelijk, via de laatste keer het mulle zand, het strand af. Nog eenmaal omhoog de dijk op, ik zie opeens een bord met nog 500 meter en zie links beneden de finish liggen. De regen valt ondertussen als een grijs gordijn de hemel uit, maar het eind is in zicht. Nog steeds geen idee van mijn tijd, raffel ik de laatste meters in een behoorlijk tempo af. Ik zie de klok, 4.00.20, nog 10 seconden en ik ben binnen. Kut, als ik dat geweten had, was ik wel iets eerder gaan versnellen, dan was ik makkelijk binnen de 4 uur binnen geweest. Uiteindelijk was ik toch dik tevreden met een netto tijd van 4.00.04. Julie stond, zeiknat van de regen, met fototoestel en met mijn tas te wachten bij de finish, moord wijf! Na een heerlijke douche bij de plaatselijke voetbalvereniging zijn we naar Domburg gereden voor een heerlijk afsluitend diner. De Leffe smaakte opperbest en het lichaam voelde nog goed aan. Zo goed zelfs, dat ik even overwoog om vanmorgen me te melden voor de training voor Etten-Leur!
En, is de Zeeuwse Kust Marathon nu zwaarder dan de Berenloop van Terschelling en dus de zwaarste? Ik durf hier, zonder de marathon van Terschelling te bagatelliseren, wel te stellen, dat de Zeeuwse echt de zwaarste is, zelfs onder de goede omstandigheden van dit jaar!
Frans Plieger
