stond op zo’n hardloopevenementenverzamelsite te lezen. Ik klikte door en kwam op de site van de organisator. Daar stond “onverhard en gevarieerd parcours van 11948 meter”. Oké, minder meters, maar toch wel leuk?! Denk ik! Om 9 uur stapte ik in mijn auto voor een 1,5 uur durende rit naar Sint Oedenrode. De verzamelplaats was op een tra en er stond 1 omkleedtent, een wankele dixie en een soort “koek en sopie” met erwtensoep en broodjes worst. Een echte 11 stedentocht stemming, verschrikkelijk gezellig dus. Dit ‘basic’ hoort gewoon bij een cross! (Alleen een Petanquetoernooi ontbreekt hier nog). De sfeer zat er al goed in.
Enfin, ik naar de inschrijfbalie en zei tegen de dame dat ik de 11 km wilde lopen. Ze stamelde wat en gaf aan dat het parcours 8975 meter is (was dit echt nagemeten?) en geen bijna 12! Curies toch? Maar, zo verzekerde ze mij, het is een zwaar parcours. Motoren hadden het parcours kapot gereden, het zand op de heuveltjes rul en de landerijen lagen er onegaal en geploegd bij.
Oké dan maar. Ik gaf mijn naam door en zei toch duidelijk dat ik uit Maassluis kwam en dat de verenging Thof heet. Ik was er klaar voor. “Nog 10 minuten” riep de starter en nog geen minuut later gevolgd “nog 5 minuten”. Die tijd gaat in het Zuiden wel erg snel, het leek wel of ik op de rand van een of andere tijdzone stond. Dan maar op naar de Le Grand Depart! Daar stonden ook van die “echte” wedstrijdlopers: van die types a la Paul de K. en Michel de M.: Gespierd afgepeigerd, lichte lichtgevende schoenen en van die hoge sokken om de boel bijeen te houden. Ik kijk er altijd met enige jaloezie naar. Gelukkig had ik wel met redelijk fitte benen. Vrijdag de hele avond liggen weken in diverse kruiden- en bloemenbaden voor een intensieve ontspanning. Hmmmmmm zalig! Ik was er klaar voor. Ik wilde deze kluif binnen 47 minuten klaren. Dat is het doel. Een limiet waar een beetje loper niet wakker van zal liggen. Voor mij is dat, met al mijn beperkingen en de zwaarte van het parcours, echter een realistisch doel en een uitdaging!
Om 11 uur (kan ook er iets ‘over’ of ‘voor’ zijn: die tijdwaarnemers geloofde ik niet meer zo) knalde het startschot. Toen gebeurde er iets wat mij nog nooit was overkomen: ik viel nog vóór het passeren van de startlijn op mijn snufferd. Een of andere wijsneus (geen wedstrijdloper, althans zijn Herman de Blijker postuur verraden ook andere, meer smakelijke, hobby’s) tikte bij een klunzige inhaalmanoeuvre mijn rechterschoen aan waardoor ik pardoes op de grond knalde. Snel op staan en rennen dan maar. Na luttele meters kwam ik Herman tegen en die stamelde “sorry”. Dan maar concentreren.
Het parcours bestond uit 3 rondes van bijna 3 km. Het voerde ons over bospaden (op sommige plaatsen door de motoren vervormd tot een soort bugelpiste), over zandheuveltjes, zandweggetjes, weilanden en nog meer zandheuveltjes. Het was toch wel pittig. De eerste ronde was vooral vertrouwen opbouwen en er werd al een groepje gevormd. Kop over kop. Nog nooit heb ik zoveel lopers ingehaald als vandaag. Iedere keer raapten we vermoeide lopers op en iedere keer was er weer een nieuw mikpunt. Ik dacht hierdoor dat ik toch nog wel enigszins aardig doorliep, maar ‘ons’ groepje werd net voor de 2de doorkomst al door de 1ste wedstrijdloper ingehaald. Crisis, wat een snelheid! Mijn groepje hield het bij 6 km voor gezien en ik liep eenzaam en verlaten mijn 3de ronde. Bij mijn doorkomst riep de speaker opgewonden: daar is nummer 1517…… Sandor Wols uit Thof! Rare jongens die Brabanders!
De derde ronde verliep vermoeiend, vooral die klimmetjes. Af en toe ingehaald door zo’n snellerd. Op 46:47 (inclusief val) kwam ik meer moe dan blij over de finish! Eerst vond ik het een gemis dat er geen 15 of 11 km route was, maar ik was toch wel blij dat het maar 8975 meter was.
Ik kijk echter alweer dringend en verlangend uit naar de volgende cross. Het was weer leuk.