En nu hoor ik iedereen denken bij het lezen van de titel “Thof is toch een hardloopvereniging en geen betekeniswaardige zwemvereniging”; alweer een verhaaltje over zwemmen. Maar het ‘loopelementen verhaal’ moet iedere hartstochtelijke hardloper toch wel aanspreken, zo dunk mij.
“De Vlissingse Zeezwemrace is een zeezwemtocht met loopelementen” werd dinsdagmorgen door de telefoon gezegd toen ik bij de voorzitter navroeg of ik ’s avond nog mee kon zwemmen. Dat klinkt interessant; loopelementen.
Echter de 4 km zwemafstand was wel ingekort tot 1 zeemijl, zo zei hij. Dankzij Internet kwam ik er achter dat 1 zeemijl 1852 meter was.
Enfin, ruim een uurtje eerder was ik bij mijn werk weggeglipt en om 1630 uur reed ik richting Vlissingen. Om 7 uur was de start daar en door een file rondom Vlissingen kwam daar iets voor zevenen aan. Snel ingeschreven, wetsuit aan en naar de start. Het was prachtig weer en het strand was afgeladen met toeristen en passanten. Was leuk zoveel bekijks. Ik voelde me een Olympische zwemmer met sterallures.
De deelnemers waren van allerlei zwempluimage: de ene had een door de FIFA verboden ‘fastskin’ pak aan en de ander een zwembroek versierd door van die Oilily bloemetjes.
Door de grotere opkomst dan verwacht werd de start verzet naar 1930 uur. We moesten eerst ongeveer 500 meter naar de start lopen en de bedoeling was dat je een soort halve, afgekapte driehoek moest zwemmen. Eerst zo’n 500 meter tegen de stroom in, 140° draaien en daarna een kilometer met stroom mee en na een draai daarna de resterende meter weer tegen de stroom in. Het was een geinige locatie, want grote container schepen voeren op nog geen 100 meter van je richting haven (die dingen maken overigens als je onder water ligt een enorme herrie).
Alles werd vervolgens in een goed Nederlands-Duits accent uitgelegd (“wat zegt die man nu?!”) en daarna klonk voor mij nog onverwachts het startschot (in de vorm van een harde schreeuw “we zijn begonnen”. Oké dan maar). We moesten als eerste loopelement massaal ongeveer 25 meter door het zand naar de branding toe rennen. Daarna begon het geduw en getrek om een goede positie te kiezen. In het begin volgde ik, door mijn traditionele slechte navigatie skills, een zwemmer. Ik hoefde allemaal zijn badmuts te volgen of zijn voeten aan te tikken. Echter na de eerste boeidraai was ik hem al kwijt. Daarna begon voor mij het gezigzag weer en zocht de boeien. Wat is dat lastig te zien in die golfslag en de laag hangende zon. Af en toe leek je wel de Titanic die dansende op de golven zijn ondergang tegemoet ging. Eindelijk zag ik de tweede boei en sprintte daarheen. Bij de draai nog iemand substiel geraakt (“hé kan je niet uitkijken” werd er gescandeerd) en op naar de finale. In de branding staan en het laatste loopelement kwam in zicht: naar de finish, ongeveer 100 meter, rennen. Crisis: dat was vermoeiender dan heel dat zwemmen. Het zand was mul, te mul. Na 29 minuten liet ik mijn nummer zien (en werd 14de). Eindelijk, ik was echt kapot. Maar het was leuk en voor herhaling vatbaar.
A.s. zondag doet het “Thoffe trio” weer mee met de Offroad Triathlon in Vlaardingen. Ik mag zwemmen, Bart Makkinga gaat fietsen en Rene Kant gaat lopen. Kom ons allen aanmoedigen! Verleden jaar waren we het eerst trio, dat moet dit jaar beter!