Voor je het weet zeg je op een gezellige avond na een hapje en een drankje dat je wel weer zin hebt om de marathon te lopen, en ja hoor! Je zit er aan vast. Ten minste, als "belofte maakt schuld" in je woordenboek voor komt. Ik moet wel toegeven dat er momenten zijn geweest dat ik mijn spontane inschrijving in de loop van de tijd om wilde boeken naar de halve marathon, omdat ik die op Terschelling toch wel leuker (en makkelijker) vind dan die 42,2 slopende kilometers. Maar nu het allemaal weer achter de rug is zeg ik natuurlijk met trots dat het één van de zwaarste marathons van Nederland is, dat ik het zo weer zou doen en dat het heel lekker ging, bladiebla, je kent dat wel.
15 op 16 april om 0.00 uur opende de inschrijving en we waren bij Ineke uitgenodigd om gezamenlijk in te schrijven. Dit omdat voornamelijk de halve marathon binnen zeer korte tijd volledig volgeboekt is. De site was aan het begin van die nacht ook overbelast en diverse personen werden zo creatief dat er via de Duitse site ingeschreven werd. Het was dan ook voor o.a. Jaap von Acker nog spannend of hij zijn startnummer wel opgestuurd zou krijgen.
Vrijdag 4 en zaterdag 5 november trokken verschillende groepjes Thofleden noordwaarts om uiteindelijk ergens onder de Brandaris aan te spoelen. Eenmaal in ons luxueuze onderkomen gearriveerd konden sommige mensen de weelde niet dragen en gingen zich te buiten aan de Jacuzzi, een sauna, meerdere badkamers, mega koelkasten, stereoapparatuur, tv's, fornuizen en andere zaken die je niet nodig hebt om hard te lopen. Maar het was een fantastisch huis! Goed geregeld, Petra en Bart!!!
Je treft een dergelijk weekend vele voorbereidingen, je probeert goed te eten, te drinken (bij "Hessel") en te slapen want de start komt steeds dichter bij. Je ziet ineens mannen met enigszins vrouwelijke trekjes omdat ze tassen vol kleren bij zich hebben maar niet weten wat ze aan moeten trekken. Opvallend is altijd wel dat er geen enige twijfel bestaat over welke schoenen er bij de legging passen. Kortom, de rituelen zijn elke keer het zelfde maar telkens weer boeiend om te aanschouwen en zelf te beleven.
Oja, even over het lopen, want daar gingen we voor. Eigenlijk heb ik alleen mijn eigen loop beleefd dus het wordt moeilijk om die van anderen te beschrijven hoe graag ik dat ook zou doen. Zondag om 12.00 uur ging de halve marathon van start. Petra, Ronald, Hans en ik hebben uitgerekend dat er ook echt een half uur voor nodig is om 3500 mensen over de streep te laten gaan in een smalle winkelstraat. Dus om 12.30 begon de 42,2 km en die was sneller vertrokken omdat die maar 600 deelnemers groot was. Van Ronald namen we in het startvak al afscheid omdat hij redelijk vooraan wilde starten. Dat heb je hè, met zulke tijden. Petra, Hans en ik wensten elkaar succes nadat de bulderende misthoorn van de Brandaris zijn decibellen over de Waddenzee liet galmen. Daar krijg je net zoveel kippenvel van als van Lee Towers met zijn kanon op de Coolsingel, dat kan ik je wel vertellen. De omstandigheden waren ideaal om te lopen en daarom wilden we ook maximaal presteren. Dat gevoel houd je nog wel vast tot de 30km maar daarna gaat je gevoel veranderen van maximaal presteren naar "waar is hier de nooduitgang"? Zeker als je bij 33km nog over het duin heen moet, door het mulle zand om vervolgens 3km over het stand te ploeteren en bij 36km weer door het mulle zand over het duin het strand mag verlaten. Daarna volgt de altijd gezellige "long way" een lange weg (de naam zegt het al) van 5km met gemeen vals plat erin. Bijten geblazen dus, op dit stuk stonden meerdere lopers geparkeerd en te kermen van de kramp. Ook ik liep daar tegen de kramp aan, maar dan komt die laatste kilometer, dan vergeet je alle pijn en word je ten minste nog door de bevolking van Terschelling over die rode loper heen gejuicht.
Onze loopmaten van de halve marathon blonken aan de finish natuurlijk weer uit in afwezigheid omdat ze lekker hadden zitten spoelen in de jacuzzi. Gezelligheid kent geen tijd, snap ik ook wel, maar Ronald heeft daardoor zonder thofsupport moeten finishen! En mij zagen ze nog maar net op tijd, ergens in een achterafstraatje waar de dames en heren nog met natte haartjes, geknipt en geschoren op weg waren naar het finishterrein. Het werd mij ineens duidelijk dat ik hier te maken had met een verschil tussen zwoegers en bubbelaars. Gelukkig hadden Hans en Petra nog wel een Thof onthaal aan de finish!
Het laatste is natuurlijk gekheid. Het was voor mij een topweekend! Iedereen lekker gelopen, mooie tijden, mooi weer, mooi huis, gezellige kroeg, leuke mensen, veel gelachen, alles nog heel en gezond weer thuis!
Wat wil je nog meer.....
Martin.
