Na vorig jaar in Rotterdam m'n eerste marathon gelopen te hebben, waar het met 20 graden warm zat was om te lopen, dacht ik nu maar eens iets eerder in het jaar te gaan lopen. De keus viel op de Midwintermarathon van Apeldoorn. Daar zou het vast iets minder warm zijn.
Als schaatsliefhebber had ik vooraf de kans op schaatsweer op hooguit 10 % geschat. Geen reden om niet in te schrijven.
Toen de laatste week wel duidelijk was dat de temperatuur wel erg laag werd, vroeg ik me dan ook af of ik nog wel echt moest gaan. Lopen onder het vriespunt heb ik ook niet veel ervaring mee, en al helemaal niet met zo'n lange afstand. Maar inmiddels waren er nog meer liefhebbers bij Thof opgestaan om de Asselronde in Apeldoorn te gaan lopen, 28 km. Alles was al afgesproken, de hotelkamer geregeld, tja om dan nog af te zeggen, alleen vanwege de lage temperatuur, nee dat doe je niet.

Zaterdagochtend open ik m'n mailbox: bericht van de organisatie dat de tijd met een half uur wordt ingekort naar 4,5 uur maximale looptijd, vanwege de kou. Bescherming van de lopers én de vrijwilligers. De snelle marathonlopers zullen dit berichtje met een glimlach bekeken hebben; voor mij die in Rotterdam 4 uur en 44 minuten liep leverde dit toch wel gefronste wenkbrauwen op. Binnen 2 uur 45 minuten moest je bij De Naald zijn, anders mocht je niet de 2e lus van de marathon gaan lopen, en werd je direct doorgeleid naar de finish van de Asselronde. Daarvoor was ik niet al maanden in training. De Naald bleek op een kleine 27 km van de start te liggen. Na het nodige puzzelwerk bleek dat ik niet meer dan 5 minuut 45 per kilometer mocht lopen, je verliest ook wat tijd bij de start en bij de drinkposten, om daar op tijd aan te komen.
Opeens was de marathon voor mij een dubbele wedstrijd geworden. Eerst op tijd bij de Naald, en dan daarna de marathon nog op een fatsoenlijke manier uitlopen.
Weer dubben of ik nog wel moest gaan. Socorro, mijn vrouw zei ook al: niet netjes van de organisatie dat ze dat nu pas zeggen. Nou ja, laten we het maar proberen.

Zondagochtend stap ik de deur uit. Het eerste wat ik dacht: shit, ook nog een stevige wind erbij. En dat bij 8 graden onder nul. Was het toch wel echt verstandig om te gaan?
Gelukkig scheen in Apeldoorn de zon, en was het bijna windstil. Dat maakte het al iets aangenamer. Onder het genot van de koffie met appelgebak (jawel) werd uiteraard de kleding besproken, het eeuwige dilemma van een hardloper, en zeker als het koud is.
De nodige grappen werden gemaakt of ik wel op tijd door het oog van de Naald zou kunnen kruipen. Salvatore vertelde tussen neus en lippen door nog even van z'n nachtelijke bobbel. Toen wij hem in z'n oor fluisterden dat zoiets in Nederland niet erg gepast is om en public te vertellen, en al helemaal niet als er ook dames bij zijn, bleek het om kramp in z'n kuit te gaan. Kortom, de stemming zat er goed in.

Het lopen gaat boven verwachting: 5. 15, 5.30 per kilometer. Misschien voor mij hard zat, maar het loopt lekker, en bovendien moet ik op tijd bij de Naald zijn. De eerste waterpost, de energiedrank valt als een blok ijs naar beneden. Kreeg meteen een brainfreeze, zoals m'n kinderen dat noemen. In het vervolg toch maar thee nemen.
Na 12, 13 kilometer nog steeds een lekker tempo, rond de 5.30 per kilometer. Ik heb er een goed gevoel over, kom vast wel op tijd bij de Naald. Niet zoveel mensen langs de kant, wel een schitterende omgeving. Af en toe wel wat last van de kou, als dat maar niet erger wordt naar het eind van de middag.
Het punt van de halve marathon: precies 2 uur op de klok van de organisatie. Alles gaat nog steeds volgens plan. Wel jammer dat de bekertjes met thee bij de drinkposten vaak maar voor een derde gevuld zijn. Dan neem ik wel 3 bekers, maar toch. Nou ja, het loopt nog steeds lekker. Op 26 km moeten we links gaan lopen: de eerste marathonlopers die de 2e lus al bijna gehad hebben komen namelijk voorbij! Bijna 27 km: na enig zoeken zie ik ineens de Naald (wat een lullig paaltje trouwens): 2 uur 35 minuten! De eerste missie is geslaagd. 28 kilometer: net aan de 2e lus begonnen, ik voel iets in m'n rechterbeen. Voor ik het goed en wel besef sta ik onvrijwillig stil met een enorme kramp. Oeps, wat nu. Als ik nu omkeer ben ik binnen een kilometer bij de finish. Toch maar voorzichtig doorlopen. Het tempo is meteen helemaal zoek, 7.15, soms zelfs 7.30 per kilometer. Nu duurt het toch wel erg lang voor er weer een kilometer voorbij is. Hoe komt dat nou toch weer? Is het de kou, het glooiende terrein, of toch te weinig gedronken? Ik hou het maar op het laatste. Ik besluit er nog een paracetemolletje tegenaan te gooien, en bij elke drinkpost werk ik 4 (!) volle bekers thee naar binnen. Ik had wat voorsprong op m'n schema, maar dat raak ik nu wel snel kwijt. Wordt ook regelmatig ingehaald door andere lopers. Soms wandelt er eentje voor me, maar voor ik die inhaal ben ik een hele tijd verder. Ik besef dat ik maar net iets harder loop als wandeltempo. Poeh, zo'n marathon blijft toch een takkeneind lopen. Ondanks de aanhoudende krampaanvallen kan ik toch voorzichtig blijven hardlopen, ik hoef niet te gaan wandelen. Elke keer voel ik de kramp onder in m'n kuit komen opzetten, dan kruipt die langzaam naar boven, om dan uiteindelijk aan de bovenkant van de kuit weer langzaam te verdwijnen. Als je zo'n proces zo nauwgezet kunt beschrijven, dan heb je A: veel kramp gehad en B: veel tijd gehad om het precies te volgen.

Maar bij de 37 km: wat is dat nu. Ik ga langzaam maar zeker weer wat sneller lopen. Ik besef plotseling dat de kramp minder erg wordt. Daar had ik toch niet echt meer op gerekend. Ik zie weer 6.30 op de klok verschijnen, soms zelfs 6.15. Inmiddels bij de finish op de Koninklijke Loolaan staan een aantal Thoffers in spanning te wachten of Ad nog op tijd bij de finish komt. De speaker roept: nog 25 minuten voordat de finish sluit; nog 20 minuten.
Weer roept de speaker: nog 15 minuten. Ad is nog in geen velden of wegen te bekennen.
Alle Thoffers hebben zelf mooie tijden gelopen op de 18 en 28 km, maar nu zijn ze nog meer gespannen dan wanneer ze zelf lopen. Zelf kunnen ze nu niets doen. Lijdzaam moeten Angeli, Fred en Wilma, Theo en Sal afwachten. Nog 10 minuten voor de finish sluit. Nog 8 minuten, roept de speaker. En nog steeds geen Ad te zien.
Nog 7 minuten voordat de finish sluit, roept de speaker. Volgens mij zie ik Ad! roept er één. Vijf paar armen gaan tegelijkertijd de lucht in. Ook ik hoor de speaker roepen dat er nog 7 minuten resteren om op tijd de finish te halen. Ineens zie ik 10 armen zwaaien. Het is nog wel 200 meter verder, maar dat lijken de Thoffers wel! Ik knijp m'n ogen nog een keer goed samen, en ja hoor: ze zijn het echt! Ook ik steek m'n armen in de lucht, en tegelijk zie ik die 10 armen nog verder omhoog gaan. Dit is mooi, dit is fantastisch! Ik zou ze wel om de nek willen vliegen van blijdschap, maar toch eerst maar naar de finish. Het lijkt wel of ik vleugels heb! Kramp, wat was dat ook alweer? Ook de speaker heeft de emotie onder het publiek opgemerkt. Spontaan telt hij onder het noemen van m'n naam de seconden af naar de finish. Ik hoor hem zelfs nog iets over het Westland roepen. Vier minuten voor de finish sluit kom ik over de streep, netto tijd 4 uur 23 minuten. De kussen en felicitaties van de andere Thoffers neem ik dankbaar in ontvangst. Ook bij hun was de ontlading groot toen zij mij nog net op tijd zagen verschijnen. Hoewel ik vrijwel de onderste op de uitslagenlijst zal zijn, had ik, met enorme dank aan de mede-Thoffers, mijn mooiste finish ooit!

Tijden overige Thoffers:

Wilma Buitelaar: 1.51 (18 km, PR)

Fred Louter: 1.56 (28 km, PR)

Angeli de Koning: 2.12 (28 km, PR)

Theo van Vliet: 2.16 (28 KM, PR)

Salvatore Dessi: 2.16 (28 km, geen PR, kwam waarschijnlijk door die nachtelijke bobbel)

Hans van Veen: 2.26 (28 km, PR niet bekend)

Matti Paping: 2.26 (28 km, PR niet bekend)

Sandor Wols: 2.27 (28 km, PR niet bekend)

Michel de Maat: 2.47 (marathon)

Rob van Noordt: 3.09 (marathon)