Wat een mooie dag! Wat een beleving! De kick van het volbrengen, de adrenaline tijdens de race, de zenuwen al ver voor de start, de sfeer tijdens het evenement, de enthousiaste mensen langs de lijn, de goede organisatie, de kameraadschap, de strijd tegen jezelf. Fantastisch. O ja, en dat het regende en in de loop van de middag ook flink begon te waaien, dat nemen we dan maar voor lief.
De halve triathlon van Almere, dat was de uitdaging die ons (Hans, Ineke, Theo en mijzelf) afgelopen zaterdag stond te wachten. Vrijdagmiddag waren we al richting Almere gereden voor de inschrijving, het stallen van de fietsen, verkenning van de wisselzones, de briefing waarin de wedstrijd werd gepresenteerd en tenslotte de pasta party. De opbouw van de transition area, de finishboog en de kraampjes op de esplanade waren al voor het grootste deel afgerond. Vlaggen wapperden. De sfeer zat er al goed in en we beseften dat het nu echt aftellen was, wat hadden we er zin in! Direct na de pasta party reden we naar huis voor een goede nachtrust, de volgende dag zouden we om 5:30 uur weer vanuit Maasland vertrekken.
Een wekker bleek niet nodig. De nachtrust was kort. In m'n hoofd was de wedstrijd al begonnen. Waren alle trainingen voldoende geweest? Heb ik al m'n spullen? Toch maar dat thermoshirt aantrekken? Moet er nog een extra reepje mee? Om 5 uur zat ik aan het ontbijt, de tassen stonden gepakt. In de rode tas zaten de fietsbenodigdheden en in de blauwe die voor het looponderdeel. Op naar Almere. Nog even de fiets checken, wetsuit aan en dan richting het water. Met 460 deelnemers stonden we om 8:10 uur aan de start.
Voor mijzelf was het zwemmen een opwarmertje, aan dit relatief korte onderdeel kon niet zo heel veel fout gaan. Na een half uur zat het er op. Het fietsonderdeel bood meer onzekerheden: het regende en dus was het glad, een enkele renner ging onderuit en moest worden afgevoerd per ambulance. Daarnaast waren er tientallen renners die langs het parcours een band stonden te plakken, dat zag er niet goed uit. Losliggende kiezels leken makkelijk aan de banden te blijven kleven. Ik bleef deze dan ook geconcentreerd ontwijken, voor zover mogelijk. De wind speelde ook parten, de eerste 25 km ging het nog lekker voor de wind, maar de wind draaide wat en het leek de resterende afstand alleen nog maar tegen de wind in te gaan. Wat moet Jacqueline het zwaar gehad hebben die de rondje van 90 km twee keer gereden heeft. Al met al was het een mooie route door de Flevopolder. Het ging boven verwachting, na 2 uur en 3 kwartier was ik terug in het parc fermé.
En dan nog die halve marathon, daar lag voor mij de grootste uitdaging. Zo soepel als de eerste ronde van 10,5 km ging, zo kapot ging ik in de tweede. Te hard van start waarschijnlijk, of de energietoevoer stokte, ik weet het niet. Kramp dwong me stukken te wandelen. Ik rekte m'n spieren op en schudde ze los. Het hielp niet meer. Liep ik de eerste ronde nog onder de 5 minuten, de tweede ging in 6:40 min gemiddeld. De wind was inmiddels behoorlijk toegenomen en flinke buien trokken over Almere. Uiteindelijk kwam ik zeer tevreden in 5u32 over de finish. Hans klokte 6u22, Theo arriveerde in z'n kielzog op 26 seconden. Ook Ineke eindigde niet veel later, na 6u31 kwam zij met de kinderen in de hand ook juichend over de meet. Felicitaties over en weer, trots toonden we onze medailles. Dank aan de Thoffers die ons zo hadden aangemoedigd! Voor de deelnemers wachtte nog een heerlijke warme douche en een professionele sportmassage. Aan het uitgebreide buffet werd nog lang nagepraat over deze bijzondere dag.
John van Marrewijk