Na bijna 4 maanden van trainingen met de meiden en Theo was het dan zover.

De dag van de marathon, om 6 uur was ik klaar wakker en ging eruit om me voor te bereiden voor wat er ging komen. Wat was ik zenuwachtig, iedereen zegt tegen je ik vind het zo knap… maar je moet het nog wel even doen. Om 8 uur stonden we met ze allen op het station en gingen we met de trein naar Rotterdam. We hadden een mooie hotelkamer tot beschikking en dat is wel erg fijn, de saamhorigheid is groot. Dit keer geen discussie wat trekken we aan want het weer was perfect voor gewoon het Thofshirt. Even plassen, proberen nog iets te eten, weer plassen en eindelijk gingen we richting het start vak. Dat was nog niet zo eenvoudig onderweg stonden we fucking klem tussen toeschouwers, 10km lopers en marathon lopers. Konden geen kant meer op maar de klok tikte door, HELP! Na veel duwen zagen een opening bij het E vak (wij hadden F), gauw erin gelopen stonden we in ieder geval in een vak en konden we starten. Lee begon te zingen en de spanning begon nog verder toe te nemen. Wat een kippenvel momentje! Het kanonschot viel en YEAH we gingen op weg. Wat een mensen, langs de kant maar ook aan het lopen. Genieten van alles was de opdracht en dat hebben we gedaan , geweldig! Al die mensen langs de kant die je aanmoedigen, de lopers in een heel lang gekleurd lint over de Erasmusbrug lopen, Super! We gingen lekker en afgesproken om met z’n drieën te starten en kijken hoe lang we dit vol gingen houden. Dat ging goed tot 20km toen kreeg Sandy last van haar k... kuiten zoals ze zelf zegt. Zij ging een tandje lager, met een knuffel afscheid genomen en met Tineke verder gelopen. Wat was het fijn dat Ron op de brug stond want ik zo graag mijn gordel af, dat ding neem ik echt nooit meer mee. Tineke dacht het zelfde en met het gevoel van 10 kilo lichter gingen we verder. Wat is het super als er een bekend gezicht langs de kant staat, daar krijg je zoveel energie van, jullie zijn geweldig. Tot 30 km liepen we in een lekker tempo door, ging goed maar toen kwam ook het punt dat Tineke en ik onze wegen gingen scheiden. Dus alleen door, in het bos stond mijn zoon Mike en Lucy echt super lief. Eenmaal het bos uit krijg je een rot stuk, man wat is dit zwaar en ik maar zoeken langs de kant waar zijn de thoffers en ja hoor daar staan ze weer, heerlijk. Er zat maar 1 ding in mijn hoofd blijven lopen El, niet gaan wandelen en dat lukte. En dan zie je ze ineens de roze truien, YES de meiden staan er weer en gillen je toe. Toch maar even die buitenbocht genomen (sorry Theo) om handje te tikken. Zo dan ben je weer opgeladen en gaat tie weer, laatste stukje El je gaat het halen. De Coolsingel op nog meer bekenden langs de kant, Ian (andere zoon) met uitgestoken hand ook even tikken natuurlijk en op naar de finish…. Zo trots, zo gaaf, zo bijzonder!

Ellen.

Ik wil de meiden bedanken voor alle trainingen, super dat we dit avontuur alle 3 tot een goed einde hebben volbracht. Sandy en Tineke jullie zijn toppers!

Dan Theo die ons van het begin tot het eind ons heeft bij gestaan, je bent geweldig!

Maandag hebben we met z’n vieren nog geluncht om even na te kletsen, daar kregen we van Theo een brief die willen we jullie niet onthouden.