Zaterdagmorgen vertrokken we met een grote groep Thoffers richting Ermelo.
De locatie was super en de koffie met zelfgemaakte cake stond al klaar.
Over de landelijke geuren zullen we het maar niet hebben....
Patricia en Nancy heetten ons welkom en we moesten al direct ons hardloopkloffie aan.
Er waren nl ingrediënten voor de lunch verstopt die we moesten gaan ophalen.
Gewapend met een googlemap kaart gingen we op pad. De afstand van onze hagelslag was 6 km.
Een prachtige route door de bossen, over de hei maar helaas geen hagelslag te vinden!
Gelukkig was de groep van de appelstroop die 2 potten had gevonden zo slim om ergens aan te bellen en een pot appelstroop te ruilen voor een pak hagelslag.
Heerlijk met elkaar gegeten. Daarna volgde even een donderende wolkbreuk met als gevolg overstromende goten en slaapzalen waar het water spontaan naar binnen liep.... en een zeer drassig grasveld waar we onze spelactiviteiten zouden gaan doen.
Geen nood dan lekker op blote voeten het soppige gras in.
Daar brak de strijd los tussen de verschillende groepjes. Als gekken werd er gestreden in zakken, tussen zeilen, op klompen, op een sleepnet en in de kruiwagen. Jammer van de saboteurs die toch wel voor frustraties zorgden bij de kanshebbers voor de eerste plaatsen.
Maar het touw besliste uiteindelijk wie er gewonnen had.
Toen was het de beurt aan de koksmutsen Linda en Lyzette.
De lat lag na vorige edities heel hoog, maar het moet gezegd, ze hadden zichzelf dit jaar weer overtroffen. De meest culinaire gerechten stonden op het programma met als topper de zelfgemaakte mosterdsoep die Sil en Ronald mochten gaan maken. Door ruimte gebrek in de keuken dreigde het even mis te gaan, maar alles kwam goed en de soep was een echt hoogstandje.
Het was een fantastisch buffet waar iedereen zich meer dan tegoed aandeed.
Nancy en Mark hadden de quiz in elkaar gezet. Best zweten als je van jezelf moet zeggen waar jouw talenten liggen. In mathematics, talen, moderne dans, kunstzinnige vormen, of muziek.
De talenten in mathematics moesten geen eenvoudige rekenvragen beantwoorden, maar Burt wist er toch wel heel veel. Dat beloofde wat voor de andere onderdelen. Maar wat een leuke wending werd daar aangegeven. De muziektalenten zullen we niet snel vergeten! Joyce kan zo door naar de Voice, maar voor de andere talenten zouden de stoelen denk niet gedraaid hebben ook al deden ze wel super hun best. Een groot compliment voor de quiz masters die zo'n gevarieerde kweetnixquiz in elkaar hebben gezet en waar de echte winnaar het groepje was die echt niks wist!!!
Het was nog lang gezellig maar of het nu de vermoeidheid was of de stress voor de wedstrijd morgen, er werden toch ook al snel bedden opgezocht. Ja wat moet je als je door een klompenrace geblesseerd bent en niet meer op je voet kan staan.
De volgende dag als door een wonder was de voet weer top fit en klaar voor de bergracetrail.
We gingen nl een obstakelrun doen. Nooit van gehoord maar ach ja je doet mee want je denkt dat het iets met modder en wat hindernissen te maken heeft.
Aangekomen in Lunteren zag het er toch wel spectaculair uit. Jaap die niet mee wilde doen kreeg ook de kriebels en besloot toch terug naar de auto te lopen om zijn modder outfit aan te trekken.
Ik kreeg het ook benauwd en zocht een arts die mijn voet heel vakkundig ingetapet heeft.
Een aantal dapperen onder ons deed mee aan de 12,5 km en de rest aan de 7,5 km.
Na het startschot moest je gelijk een hoge berg op rennen, o jee lekker voor een diesel dacht ik.
Maar de afdaling maakte alles weer goed. Gelijk weer via een heel smal paadje naar boven klimmen.
Over balken en onder netten door de modder, niet nadenken maar gewoon gaan. Als echte survivors in touwwanden klimmen, je over de reling van de brug laten vallen en aan de andere kant weer naar beneden. Je startnummer scheurt van je shirt, je elleboog bloedt, je bovenbenen gaan trillen, is dit leuk?
Ja heel leuk en ook kicken hoor als je met een zware autoband aan een touw door het zachte zand bergje op bergje af moet. Een zware jerrycan met water omhoog moet trekken en de berg afmoet dragen en weer naar boven moet. De hoge zeepglijbaan was ook een geweldige ervaring, alleen jammer dat we toen pas op de helft waren, bijna hetzelfde traject moest je nog een keer doen. Nee he niet weer. Het voordeel is dan je bent al vies, je denkt niet meer en je moet naar de finish.
En dan te bedenken dat Patricia en Michelle ook nog in de prijzen vielen omdat zij resp eerste en tweede waren op de 7,5 km. Een geweldige prestatie.
Moe, vies maar heel voldaan gingen we weer naar huis, terugkijkend op een top thof weekendje.
Dank aan de organisatie!!!!!
Gonnie