ALLESKUNNERS

Daar lig ik dan, ingevet met een veel te strak rubberen pak in het ijskoude Schiedamse water. Voor me liggen allemaal rode badmutsen. Strakke afgetrainde mannen en vrouwen, klaar voor het verlossende startschot. Ze hebben er erg veel zin in, zo lijkt het. Zelf ben ik zenuwachtig en denk, wat ben je toch een eikel. Altijd maar weer die grote bek en dat opschepperige gedrag. Kan je nou nooit eens gewoon een stukje hardlopen zonder aan een marathon te denken, of gewoon een stukje zwemmen zonder aan een openwaterwedstrijd mee te willen doen. 3 kilometer borstcraw man, denk na!!

Tijdens mijn hieropvolgende gespartel in het Schiedamse water bedacht ik me dat mijn hardloopclub, Thof, toch wel een magische club is, een club waar je begint met hardlopen...

Om niet te veel na te denken over dat kolère stuk wat voor me ligt, tik ik denkbeeldig mijn facebook account aan. Hé wat leuk, Ineke, Theo en twee Nelletjes hebben een Bosbaan triatlon gedaan. Wat een mooie plaatjes en dito prestaties. Daaronder ook een mooi bericht, Maaslandloop deelt een cheque uit aan de stichting Kinderen van de Voedselbank. Even denk ik, tjonge Bart had mij dat geld gegeven dan had ik een boot gekocht en had ik vandaag gewoon meegevaren. Is het nog ver? Kom in je ritme Thuurtje denk aan de lessen van Trainert Sandor. Die gek die op zaterdagochtend tegen zijn vrouw zegt ik ga een stukkie zwemmen en 9 kilometer later door 4 duikboten, twee helicopters en een duikteam uit de Bonert wordt gevist.

Ik heb het ritme weer en met mijn kop in het water duikt mijn Facebook pagina weer op. Nu weer met Tamara, Jacqueline, Patricia en Carola die op een podium staan omdat ze een fiets-ramkoers van 20 km hebben gewonnen (2e). Tuurlijk vind ik het logisch dat ze daar staan, die meiden lopen keihard dus zullen ze ook wel snoeihard kunnen fietsen. Tja!

Wat raar! Ik lijk te verzuipen, het is pikke donker om me heen. Is dit het einde, verzuip ik nota bene in Schiedam? In de verte zie ik licht, daar moet ik heen. Ik spartel door en kom onder de platte Schiedamse brug vandaan. Wat een opluchting! Nog even volhouden, zo slecht gaat het niet, denk aan de finish, denk aan het Thof trainingsweekend van vorige week. Ik zie Wout in een zak springen, Burt met bloed aan zn voeten door knellende klompen, ik zie een radeloze Italiaan urenlang roeren in een emmer mosterdsoep en ik zie twee gierende quizmasters lachen om zingende Fransie.

Nee hè, weer een bocht en nog geen finish. Ik wil aan land, ik wil weer hardlopen Dat gaat me veel beter af, zeker voor mijn blessureleed. Ik ben toch op een hardloopclub gegaan. Hoe heb ik me ooit gek kunnen laten maken om te gaan zwemmen. Ja iedereen doet het, naast hardlopen gaan Thoffers fietsen, zwemmen, mountainbiken, survivallen en allemaal zijn ze goed en gaan ze keihard. Nog één keer steek ik mijn hoofd in het ijskoude water en mijn Facebook timeline daagt weer op. Nu vol berichten, bekers, medailles, geldprijzen, sponsorcontracten van al mijn hardloopmaatjes. Fuck ik moet doorzwemmen, ik moet ook een medaille. Zonder medaille thuiskomen kan echt niet, ik vrees het telefoontje van de voorzitter al waar ik mee bezig ben.

Yesss de derde en laatste molen is in zicht, daarachter ligt de finish. Wat onwijs zeg ik ga het halen. Straks lekker opscheppen over deze tocht en luisteren wie er volgende maand een marathon, triatlon of tour de France gaat doen. Straks als ik thuis kom zet ik mijn trotse medaille op facebook.

Arthur Davidse