Zondag 7 juni in alle vroegte gingen we naar het zuidelijkste en hoogste puntje van Nederland om daar door de bossen tegen een berg op te lopen. Op zich is de vroege zondagochtend al een opgave, dan nog een eind rijden en dan tegen die Vaalserberg op. Maar dat maakte ons niet uit, we hadden er zin in. Met z’n zessen in de auto en een kan met koffie en winegums mee en een lekker zonnetje kon onze dag al niet meer stuk. 5 nieuwelingen die vandaag voor het eerst een trailrun zouden gaan doen, ze hadden wel wat cross ervaring maar dit is toch weer anders en zij gingen er gewoon voor. We waren op tijd aanwezig om de startnummers op te halen. Petra gaf vrijdag aan dat ze ook mee wilde en nog inschrijven en gelukkig waren er nog enkele startnummers. We hadden nog tijd voor een vers bakkie koffie en ondertussen ging ik me klaar maken voor de start. Schoenen aan en 1,5 liter water mee , zou het genoeg zijn met dit zonnetje? Snel nog een foto en hups daar naar de start.

Het was eerst een rondje door het Landal park voor dat we echt op pad gingen. Net buiten het park net bij onze auto dacht ik “waar ben ik aan begonnen, dat takke eind”. Ik ga hier lekker tegen die boom zitten en genieten van het uitzicht en de zon na dat gezellige feestje van Abraham van Veen. Maar eenmaal op gang voelde het steeds beter. Na 5 km zou de eerste drankpost zijn, dat schoot wel op. Hier moest je alleen bijna 240 meter stijgen voor je er was. ik was blij dat de drankpost boven op de berg stond anders had ik toch niet geweten hoe boven te komen. Naar beneden gaat van zelf. Ondertussen was ik benieuwd hoe de start gegaan was bij Hans en Philip, zij gingen voor twee rondjes tegen de Vaalserberg op. Het parkoers van een klavertje drie, waarbij ieder klaverblad ca. 10km was. je kwam dan altijd weer bij het hoogste punt uit op het drielandenpunt waar de drankpost was. Wind was er nauwelijks en was blij dat we veel in de bossen liepen. Een keer ging ik onderuit en voor dat ik het zelf in de gaten had liep ik weer. Gelukkig bleef het bij een schrammetje. De eerste lus werd ik nog vaak voorbij gelopen maar de tweede lus draaide dat om, ik had het goede gevoel te pakken en ging weer anderen inhalen. Inmiddels zouden ook de dames van start zijn gegaan, we zouden dan ook allemaal kort na elkaar binnen komen. Na de derde keer boven op de berg geweest te zijn ging de weg terug naar het park. We moeste nog door een weiland waar met nat weer de koeien gestaan hadden, maar de afdruk van de poten was in de inmiddels hard geworden grond blijven staan, dit was echt slecht lopen. De laatste kilometers zoekend naar de rode Thof shirts gingen voorbij. Daar is het park, niemand gezien, dan zullen ze wel aan een biertje zitten of bij de finish staan. Ze stonden bij de finish, allemaal met een lach op hun gezicht, “we hebben het gehaald, we hebben het gedaan”. Hee, hoe kan dat nu, zij hebben nog schone schoenen en die van mij zaten onder de bagger, zeker net in dat ene greppeltje gaan staan waar hun overheen gevlogen zijn dan. Eerst even een massage en dan snel aanschuiven op het terras om lekker te genieten van de verhalen en de zon, pasta en drankjes. Nog even lekker opfrissen en dan naar huis, gelukkig hadden ze te weinig douches zodat we verplicht het zwembad in moesten, helemaal goud na zo’n eind lopen.

Onderweg naar huis was het al “wat wordt de volgende trailrun”. We kwamen er nog niet direct uit, de Thof triatlon, de start van “De Finale” en zoveel andere dingen naar de vakantie. Voor mij staat er wel een vast en dat is de St Pieters trail op 20 september met keuze uit 10, 19 of 32 km.

Het was weer een geweldige dag om niet te vergeten,

René