Ik was de enige vrouw in mijn categorie, dus kat in het bakkie, alleen maar uitrijden en uitlopen.

In Fred zijn categorie was er enige concurrentie maar voor deze snelle grijze jongen zat er misschien ook wel wat in het vat. We startten met 5 km rennen in de hitte (zon en 28 graden), dat ging eigenlijk allemaal prima. We begonnen achteraan, de jonkies vlogen weg (zoals altijd), maar wij, oude rot (Fred) en vergane glorie (ik) konden er halverwege toch een paar inhalen en dat is kicken.

Dan hup op de mountainbike! Dat was echt leuk, lekker ruig, diepe plassen, halverwege toch afstappen en tot je knieën in het water. Wat wil een mens nog meer! Na een kilometer of 2 viel ik stil, voorremmen vol bagger? Nee, dat viel wel mee. Achterremmen op de velg, ook niet.....het was een LEKKE BAND! Wat ik vooral niet wilde was een lekke band. Einde oefening voor mij dus, balen en nog eens balen. Zou ik eindelijk eerste worden...dus niet. Worstelend teruglopen naar de start met mijn trouwe stalen ros die mij nu voor de eerste keer in de steek had gelaten, helaas er zat niets anders op.

Maar Fred ging dapper verder, beklom bergjes, ging door diepe plassen en bij elke doorkomst zag hij er beter uit. Daar zat dus veel meer in. Na 5 ronden van 4 km per stuk klom hij onder de bagger zijn fiets af. We hadden afgesproken om de laatste 2,5 km samen te gaan lopen, had ik tenminste nog het idee wat gedaan te hebben. Moe maar voldaan kwam Fred over de finish, ik wat minder moe en voldaan maar dat kon de pret niet drukken. En wat denk je?? De ouwe rot had het zo goed gedaan dat hij 3e is geworden. Trots op het podium, mooie medaille en een daverend applaus.

Tot de volgende keer maar weer....

Groet Irene en Fred