Dit jaar moest het er maar eens van Komen, de Jungfrau, al heel lang was dit een onvervulde wens van mij. En toen een hardloopmaat van mij, Eric Philipsen, zei, ik ga nog één Marathon lopen in mijn leven en dat is dit jaar de Jungfrau, wist ik het zeker. Dus in februari ingeschreven en toen ik keek of mijn naam inderdaad op de deelnemerslijst stond zag ik tot mijn verbazing dat Angeli de Koning ook had ingeschreven. Samen hebben we René Verkade toen overgehaald, nou dat was niet zo moeilijk, als het maar lang en hoog is dan is René wel van de partij. Ook Michel de Maat bleek tussen de deelnemers te staan en ook die had wel zin om met ons mee te gaan. Helaas voor Michel had hij andere dingen te doen en verkocht hij zijn startnummer. José de zus van Angeli die toevallig bij Michel een paar schoenen ging kopen, was wel enthousiast te krijgen. Ze had tenslotte de FINALE (Rotterdam2016) gelopen en dat smaakt natuurlijk naar meer. O ja, Philip van Dongen ging ook samen met Sandra, maar trok zijn eigen plan.
Zo gingen we dus met zijn vijven op weg naar Interlaken, 10 uurtjes rijden, dus je bent er zo. We hadden een leuk hotelletje aan de Thunersee dicht bij Interlaken geboekt. Dit viel niet tegen, vanaf het hotel kon je gratis met de bus of de boot naar Interlaken. Daar hadden we donderdag middag maar meteen gebruik van gemaakt. Even wat souvenirs gekocht en toen belandde we in de Hooters bar, hier amuseerde vooral de mannen zich aan de schaars geklede dames. Na wat gegeten en gedronken gingen we weer terug naar ons hotel.
Vrijdag gingen we gezellig met de boot naar Interlaken, ons startnummer ophalen, dit was in een grote tent aan de, hoe kan het ook anders, Jungfraustasse. In deze tent kregen we steeds meer zin om deze marathon te gaan lopen. En in al die andere nog zwaardere berg marathons, trails en andere waanzinnige loopjes, waarvan we talloze folders in onze tassen propten. Uiteindelijk hadden we dan allemaal ons startnummer. Michel werd nog even getransformeerd in José en zo konden we met volle tassen weer naar het hotel. Het was inmiddels lekker warm dus werd nog even een duik genomen in de Thunersee. En die was weer lekker koud.
's Avond gingen we eten bij een vriend van Rob, die al een jaar of 20 in Zwitserland woont. Ze hadden voor ons een heerlijk winterse gerecht gemaakt: Zwitserse pasta uit de oven. Ook in de zomer smaakte dit best. Tijdens het eten kwam het zo ter sprake wat nou het verschil was tussen Nederlanders en Zwitsers. Mirella onze gastvrouw vertelde dat Nederlanders veel losser en spontaner waren en dat Zwitsers heel punktlich zijn. Zo proosten ze bij elk glas en kijken elkaar dan netjes aan en ze bedanken je wel 5 of 6 keer voor de uitnodiging. Dus na de vrienden van Rob meerdere malen bedankt te hebben voor de uitnodiging, ging we met goed gevulde buikjes weer terug naar ons hotel om lekker vroeg onder de wol te gaan.
Zaterdag was dan de grote dag! Vroeg uit de veren, 6.30 uur ontbijten en 7.45 de bus naar de start. Daar kwamen we al snel Philip en Sandra tegen. Zij sliepen in Bern, uurtje rijden en moesten nog vroeger opstaan. Laatste kleding in de tas gestopt en naar de bagage trailer gebracht, toen wachten op het startschot. Dit werd een beetje opgeleukt door een paar hoornblazers, het was jammer genoeg niet duidelijk wat er geblazen werd maar dat mocht de pret niet drukken. 9 uur klonk dan eindelijk het startschot. Eerst liepen we nog een rondje van 5 km. door Interlaken daarna werd het parcours steeds mooier. Eerst langs een woest riviertje, soms door een gezellig dopje en ook af en toe al een klimmetje. De eerste 25 km. moest redelijk te doen zijn, maar toch gingen we al 300 m. omhoog. Daarna kwam het serieuze werk, van 25 tot 28 km. ging het opeens 20% omhoog, Hierna zakte het percentage af en toe maar werd er eigenlijk alleen nog maar geklommen. Uiteindelijk moest er in de laatste 17 km. nog 1600 m. worden geklommen, bijna 10% gemiddeld. José hield het na 30 km. voor gezien, een hele mooie prestatie en een goede training voor de Amsterdam Marathon. René kreeg last van zijn voet tijdens het klimmen en besloot te gaan wandelen.
Ik heb ook veel stukken gewandeld, af en toe wat foto's gemaakt, want het was daar boven ongelooflijk mooi, en hardgelopen als het kon. Angeli was niet te houden, bijna alles naar boven hard gelopen en kwam als eerste van ons groepje boven. In een schitterende tijd van 4.25 uur. Daar bij was ze ook nog eerste dame bij de 50 plus categorie. Hardloopvriend Eric kwam als tweede boven in 5.06 en ik daarachter in 5.08 uur. René kwam op een gegeven moment samen met Philip te lopen en hebben het karwei samen af gemaakt in 5.51 uur. Boven stond José al op ons te wachten en hebben we na een glas alcoholvrij bier en een lekkere douche, de tandradtrein naar beneden genomen. René had al een trein eerder genomen, want die wilde als eerste bij de Hooters bar zijn.
's Avond naar de prijsuitreiking om Angeli haar eerste prijs op te halen en daarna nog even te dansen tot in de late uurtjes.
Kortom een zeer geslaagd weekend, met een onvergetelijke marathon en een streepje door mijn bucketlijst.
Rob van Noordt