Een kwestie van mindset tijdens de Voorne’s Duin Trail
Tja daar sta ik dan….. Op mijn splinternieuwe trailschoenen (waar ik nog geen meter op gelopen heb), voorzien van een kekke waterrugzak/racevest, met mijn schoenen in het zand op een winderige en natte zondagochtend te bibberen van de kou. We wachten op het signaal dat we mogen beginnen aan een trail van 44 km! 44 km?? Waar ga ik aan beginnen? Uhhhh, is dit nou eigenlijk wel zo’n goed plan? Ik had natuurlijk ook “gewoon” kunnen kiezen voor 29 km. Ver zat lijkt me……
Er wordt afgeteld en dan is daar het signaal dat we mogen beginnen. Jolanda Ammerlaan en ik lopen het eerste stuk samen op en het gaat lekker. Over blubberige mountainbike paadjes, omhoog en naar beneden. We hebben windje mee dus dat gaat lekker. Jolanda geeft na een paar kilometer aan dat ik harder mag gaan lopen. Ze zegt dat haar lijf even de tijd nodig heeft om op gang te komen. Bij mij werkt het meestal andersom: in het begin denk ik ‘Goh dit gaat lekker!’ waardoor ik veel te hard ga en halverwege zegt mijn lijf HO MAAR. Eens kijken hoe het vandaag zal verlopen.
Ik draag mijn horloge maar mag er van mezelf niet opkijken. Gewoon lekker op mijn gevoel lopen, om je heen kijken en genieten. De snelheid doet er niet toe.
Na een heerlijk stuk gelopen te hebben kom ik in een klein groepje terecht. We kletsen wat af en glibberen over alle paadjes heen. Omhoog en naar beneden, over boomstammen en manoeuvrerend om de takken heen. Al kletsend hebben we het over gelopen marathons en trails. Ik raak steeds meer buiten adem. De vrouw naast me niet. Vol trots vertel ik dat ik 4 weken geleden de marathon op Terschelling heb gelopen. Die marathon ging zo ontspannen en lekker, dat ik dacht: ik pik deze trail ook nog even mee. ‘Goh wat leuk!’ zegt de vrouw naast me. Ze verteld over haar laatste marathon die in Tokio is geweest. En dat ze die ook op haar gevoel heeft gelopen. Gewoon ontspannen. Voorzichtig informeer ik naar haar eindtijd. ‘Oh ik had toen 3.20 uur op de klok staan.’ Whaaaaat?? Ik schrik me rot en laat me direct afzakken. Allemachtig! Nogal logisch dat ik moe begin te worden.
Oh nee he, had ik nou maar wel op mijn klokje gekeken. Dan had ik gezien dat ik veel en veel te hard liep. Sjips, wederom mijn klassieke fout gemaakt: veel te hard starten en daarna inkakken.
Nou ja, flink langzamer gaan lopen nu.
Het parcours is aangegeven met gele lintjes en ik kom op het strand terecht. Helaas geen hard zand zoals op Terschelling maar van dat mulle zand waar je “lekker” diep in wegzakt. Windkracht 7 op je giechel en gewoon lopen. Op het strand komen zo nu en dan lopers voorbij die net als ik aan het ploeteren zijn. Jemig wat is dit zwaar. Na vele vele kilometers is het einde van het strand eindelijk in zicht en ik begin mijn benen nu echt heel erg te gaan voelen. Bij de steile strandafgang mag ik van mezelf wandelen, ruim 19 kilometer gehad. Jolanda komt me inhalen en ik doe nog een poging aan te haken bij haar. ‘Jolanda, komt er nog meer zand? Hopelijk was dit het want ik heb een hekel aan zo’n zwaar zandparcours!’ Jolanda geeft een vaag antwoord in de trant van. ‘Niet aan denken, gewoon de lintjes volgen’. Het lichaam van Jolanda is duidelijk op gang, wat gaat zij hard. Ik houd het maar een klein stukje vol om aan te haken en moet haar dan laten gaan.
Getverdemme, nog meer zand! Van dat zacht mulle duinzand waar je tot aan je enkels in wegzakt. En of dat nog niet het ergste in…. Het parcours gaat over steile duinen omhoog en naar beneden. Als ik me bedenk dat ik nog 24 kilometer te gaan heb, vind ik het toch niet meer zo leuk. Ik ben er wel klaar mee en heb dikke spijt dat ik me niet voor de 29 kilometer heb ingeschreven. Opgeven is geen optie want ik weet de weg niet terug en ik ben nu op het verste puntje.
Dan maar doorgaan, nóg langzamer gaan lopen en weer proberen te genieten van het moois om me heen.
De rest van het parcours vervolg ik in een combinatie van hardlopen en af en toe een stukje wandelen. Beetje kletsen met de andere eenzame lopers die ik af en toe tegenkom. Een zeer ervaren trail-loper (loopt met regelmaat trails tussen de 100 en 170 kilometer) geeft me wijze raad. Hij zegt: ultralopen is puur een kwestie van mindset. Vermoeidheid is geen reden om te stoppen. Ook al heb je het gevoel dat je niet verder meer kunt, je kunt nog veel en veel verder. Je moet het knopje omzetten en gewoon doorgaan. Tijd doet er niet toe, genieten en blijven lopen.
‘Knop omzetten?’ Waar zit die knop dan precies? Door zijn verhalen lukt het me toch wel weer om door te blijven gaan. Hij is zo positief. Heerlijk! Bij een drankpost staan we samen bouillon te drinken uit onze opvouwbare bekers als er een loper met een boos gezicht aankomt. Hij klaagt tegen de organisatie dat hij een aantal kilometer verkeerd is gelopen omdat het parcours niet duidelijk aangegeven is. Mijn loopmaatje zegt lachend: ‘Ah joh, gelukkig doen ze hier niet aan kilometerheffing. Ik denk niet dat je hoeft bij te betalen als je gefinisht bent’.
De laatste 14 kilometer gaan ineens weer voorspoedig. Ik ga niet hard maar ik ga wel vooruit.
Vanaf 38 kilometer weer een flink stuk mul zand dat een paar kilometer duurt. Hopla weer een hoge duin op.
Ineens staat daar een verkeersregelaar die zegt dat het nog maar 3 kilometer is. Echt?? Ja hoor, het einde is in zicht, in de verte zie ik de finish liggen.
Mijn loopmaatje had gelijk. Waar het knopje zit, weet ik niet maar hij is OM. Ineens kan ik weer soepel lopen. Ik ga steeds meer versnellen en mijn benen voelen niet meer zo moe.
Blij ren ik over de finish waar Jolanda en Theo staan te juichen. We hebben het allemaal gedaan! Yeah!
De day after heb ik nauwelijks spierpijn en kijk ik met een blij gevoel terug op deze trail. Het voelde als een (zwaar) avontuur, lekker lang buiten zijn, een mooi parcours, leuke mensen ontmoet en gezellig een dagje weg met Theo en Jolanda. Mijn streven om binnen de 5 uur te finishen heb ik niet gehaald. Ach jammer dan.
Volgende keer zal ik beter voorbereid aan de start staan. Ik heb het vooraf nogal onderschat. Ik ga de eerste 10 kilometer juist WEL op mijn klokje kijken, ga niet met veel te snelle mensen mee rennen en ga op zoek naar ‘de mindset-knop.’
Nancy de Kok
UITSLAGEN
15 KM TRAIL
Bob Hofman 1:57:21
Jolanda Hofman 1:57:24
Yvonne Bek 1:41:02
Annemarie Leichtenberg 1:42:26
Aafje van Dijk 2:07:48
29 KM TRAIL
Theo van Vliet 2:49:12
44 KM TRAIL
Jolanda Ammerlaan 4:50:29
Nancy de Kok 5:12:06