Daar kwamen de eerste lopers onder muzikale begeleiding het dorp binnen gelopen en gedurende de tijd werd het alsmaar meer.

Het zouden er 1000 a 1100 worden, allemaal hadden ze het zelfde doel voor ogen de finish halen.

Op zich geen verkeerde instelling het weer werkte mee, hoewel het was met ruim 18 graden behoorlijk warm zeker voor een marathon, maar goed je hebt er voor getraind dus waar kon het fout gaan.

Maar dit schrijven gaat niet over de enthousiastelingen die aan de start stonden voor de hele en halve marathon maar over al die mensen die het verkeer regelde zodat de lopers veilig over het parcours konden lopen.

Voor een dergelijke organisatie ging weken van voorbereiding aan vooraf en op het cruciale moment viel de puzzel precies, een ieder wist exact wat er gedaan moest worden en wat er van hem of van haar werd verlangd. De probleempjes die er waren werden goed opgevangen en opgelost. Alle regelaars waren goed voorbereid, het hele gebeuren verliep dan ook grandioos. Er waren helaas twee incidenten te betreuren waarvan er één is door gespeeld naar de organisatie.

Wat ook zeker op rolletjes liep was de verkoeling op het 10 km punt. Het was daar bijzonder gezellig de muziek en de nodige drank was daar volop aanwezig. Dit team heeft zich voortreffelijk gemanifesteerd want ga er maar aan staan om zo’n 1000 man van water en of energiedrank te voorzien terwijl er ook nog een sponsenpost was ingericht kortom een huzaren stukje. Na passage laatste loper is met extra hulp van enige verkeersregelaars de post schoongemaakt en rond 13.15 uur was de post weer schoon en beschikbaar voor de recreatieve wandelaar c.q. fietser. Een prestatie die z’n weerga bijna niet kent.

Afsluitend kan ik dan maar één woord bedenken voor allemaal: chapeau.

groeten Mari Borsboom

Had ik al 2 maanden in m’n hoofd om de Westland Marathon te gaan lopen, kwam ik er opeens achter dat Eduardo, onze middelste zoon, op die dag z’n vormsel doet in de kerk. Ja, en dan moet Pa natuurlijk pa-raat zijn.

Dat was even balen, maar na enig googlen kwam ik bij de Leiden Marathon terecht, één week eerder dan Westland. Het sprak me wel aan, een flink aantal deelnemers, een stukje door de stad en verder veel kilometers buitenaf, door dorpjes en tussen de weilanden. Bovendien is sinds enkele jaren de marathon één grote ronde en niet meer meer 2 rondes van 21 km (dat vind ik namelijk niks), en het zag er allemaal wel professioneel uit. Ik besloot voor Leiden te gaan. Aangezien ik tot eind februari met een blessure kampte had ik een goeie 2 maanden om me voor te bereiden. Weliswaar aan de korte kant, maar het zou net moeten gaan.

Niet lang daarna hoorde ik in de Thof-wandelgangen dat Petra Sluijter zich zelfs al had ingeschreven voor Leiden. Haar beide zoons studeren en wonen daar, en zelf komt ze er daardoor natuurlijk ook regelmatig, en het leek Petra wel mooi om juist in Leiden de marathon te lopen.

Aangezien Petra en ik ongeveer eenzelfde tempo hebben, hadden we elkaar snel gevonden, we gingen de lange duurlopen samen doen. 33 km was de langste, en tot mijn opluchting had ik geen enkele last van kramp. Zou iets gezonder eten en meer slapen dan toch echt helpen? Ik begon al een beetje geloof te krijgen in de cashew-noten, amandelen, chocola en bananen, die ik in flinke mate innam. Omdat in deze producten wat meer magnesium zit, zou dat goed werken tegen kramp.

Zondagochtend 18 mei, op de Oostgaag wacht ik op de “taxi” van Peter en Petra. Wat een prachtig weer vandaag. Voor de toeschouwers dan wel te verstaan.

Voor we het wisten waren we al in het mooie, historische centrum van Leiden. Petra had zich ingeschreven via het Ronald McDonald huis, een stichting die zij een warm hart toedraagt. Ook voor mij had ze zelfs toestemming gevraagd en gekregen voor een verkleedplek. Ruim op tijd waren we in “het Koetshuis” bij de “Burcht”, op een paar honderd meter van de start.  

De eerste 2 km liepen we samen op. Ondanks het vroege tijdstip was het al warm. Daarna kwam de ballon voor 4 uur 15 minuten voorbij, en daar ging ik met mee. We wensten elkaar succes, en Petra voorspelde dat ze me bij de 40 km wel weer zou inhalen.

Al gauw gingen we Leiden uit, over wat kleinere wegen en fietspaden, door kleine dorpjes, tussen de weilanden en natuurlijk langs veel water. Groot was de verrassing toen ik bij ongeveer het 5 km punt al door een groep enthousiaste Maaslandse Thof-supporters hartstochtelijk werd aangemoedigd. Angeli, Salvatore, Frans en Fred waren al vroeg afgereisd naar Het Groene Hart rondom Leiden. Ook Hans Vermeer gaf ons verschillende keren mentale ondersteuning, zelfs helemaal compleet met Thof-vlag.

Soms had je geluk, dan had je wat schaduw, of wat wind. Dat gaf dan nog enige verkoeling. Maar op teveel plekken was het gewoon windstil. Ik begon een bang voorgevoel te krijgen dat dit vroeg of laat z’n tol zou gaan eisen. Ik probeerde zoveel mogelijk te drinken. Dan moest ik daarna wel weer een tandje bijzetten om de groep van 4.15 uur in te halen, maar dat moest dan maar.

De omgeving was prachtig. Voorjaar in het Groene Hart, schitterend. Het lopen ging nog steeds redelijk goed, en dan heb je alle tijd om daarvan te genieten. De dames met de ballonnen waarschuwden steeds als er een stoepje of zoiets aankwam, want die liggen daar natuurlijk ook genoeg.

Bij een kilometer of 20 begon de eerste kramp al te komen. Had ik door de blessures toch te weinig wedstrijdjes gelopen afgelopen winter, had ik het de laatste weken te druk gehad op het bedrijf, of was het puur de warmte? Op dat moment deed dat er eigenlijk niet toe. Hoewel ik op dat moment nog wel aardig kon lopen besloot ik de groep maar los te laten. Ik liep m’n eigen tempo, en elke waterpost had aan mij een goede klant. Ook tussendoor stonden nog vaak particulieren met wat water.

Als je dan alleen loopt, hoor je de hele tijd: hup Ad, hou vol Ad, etc. etc. De eerste keer keek ik nog om, was dit soms een bekende van mij? Toen realiseerde ik me dat m’n naam breeduit op m’n startnummer stond, dus dat zou zo nog wel een poosje doorgaan. Als je dan al een beetje kramp-achtig aan het lopen bent, hoef je daar nog weer niet zo trots op te zijn.

Overal stond een enthousiast publiek. In Oud-Ade hadden ze zelfs in Grieks-Romeinse sferen een decor gebouwd, inclusief triomfboog, en liep de plaatselijke dorpsheld als Romein verkleed een stukje met me op, wat het plaatselijke publiek nog luidruchtiger maakte. Voor heel even vergat je alles.

Bij ongeveer 30 km stonden Angeli, Salvatore, Frans en Fred mij voor de 4^e keer toe te juichen. Dat was een mooie reden om even een praatje te maken. Een snelle tijd zat er toch niet meer in. Petra bleek niet zover achter mij te lopen. Dat verbaasde me niet, regelmatig moest ik een stukje wandelen, net als vele andere lopers trouwens. Met de kramp kon ik redelijk overweg, maar m’n bovenbenen begonnen steeds pijnlijker te worden. Was het nou Leiden Marathon of Lijden Marathon?

Bij ongeveer 33 km moest ik een plasje plegen, en nam de gelegenheid waar om even achterom te kijken. En waarachtig, 200 meter achter mij liep Petra, met haar Peet als begeleider op de fiets ernaast. Ik zwaaide enthousiast, maar Petra reageerde niet bepaald hetzelfde.

Enkele minuten later waren we weer verenigd, en bleek dat ook Petra het heel zwaar had. Na afloop vertelde ze me dat ze heel blij was dat we de laatste kilometers samen konden lopen, en zeker in Leiden toen Peet met z’n fiets van het parcours af moest.

Ook Petra had regelmatig moeten wandelen. Ze stelde voor om bij de 40 km ook nog een stukje te wandelen. Maar voordat we daar waren, ergens in de 39 km kreeg ik het alweer moeilijk en vroeg ik: Petra, ik wil eigenlijk nu alvast een stukje wand… Voor ik m’n zin had afgemaakt, wandelde Petra al. Ook zij zat er flink doorheen.

Ergens bij de 40 km sprong Paul de Koning ineens uit het publiek het parcours op, en liep op de van hem bekende enthousiasmerende wijze een kilometertje met ons op. Ik geloof niet dat we er sneller door gingen lopen, maar we bléven nu tenminste wel lopen. Dat was al heel wat.

De laatste anderhalve kilometer voor de finish stonden misschien wel tienduizend mensen langs de kant ons aan te moedigen. Prachtig! Natuurlijk was ook de groep van Angeli daar weer, en tot onze verrassing stond ook Thoffer Ineke Halve de longen uit haar lijf te schreeuwen. Ook m’n vrouw Socorro en onze 2 jongste zoons Eduardo en Danilo stonden tussen het publiek, net als Marco en Robert, de zoons van Petra, Marco’s vriendin en zelfs de moeder van Petra. Geweldig! Al die bekende Thof- en familie-supporters trekken je er door!

Eindelijk gefinisht, op 4 uur 51 minuten. Voor ons beiden de slechtste tijd ooit. Het biertje van de organisatie lieten we ons echter goed smaken.

Op het terras met de beide families, in een heerlijk zonnetje, namen we alles nog eens door. Natuurlijk was het veel te warm geweest om te lopen. Maar voor de rest hadden we een prachtige marathon, in een hele mooie landelijke omgeving, een heerlijk publiek, een prima organisatie en natuurlijk het mooie Leiden als decor van de eerste en laatste kilometers.

Ondanks alles hadden we een fantastische dag gehad. Hopelijk kunnen de deelnemers aan de hele en halve marathon in het Westland over een paar dagen hetzelfde zeggen. Veel succes allemaal, en hopelijk iets lagere temperaturen!

Ad van Marrewijk

Nu het voorjaar en de zomer haar intrede heeft gedaan, duikt er voor een flinke groep hardlopers een nieuw probleem op. Hooikoorts! Zo’n 20% van alle Nederlanders hebben last van hooikoorts. Want in het zonnetje lopen is dan fijn, maar juist bij goed weer zwerven de pollen in groten getale door de lucht.

Voor hooikoortspatiënten is dit een vervelende periode. Sporten is gezond, maar met hooikoorts kan het knap lastig zijn. Benauwdheid, een drukkend gevoel en een loopneus bemoeilijken het sporten. Hoe ren je door zonder met rode ogen en verstopte neus thuis te komen? Lees dat in de bijlage (onderaan de pagina) en klik op de afbeelding hiernaast voor de pollenkalender.

Dit is vierde Sport Safety Update. De overige staan onder het tabblad “Leesvoer - Sport Safety Update”! Wil je zelf een onderwerp aandragen, laat het ons via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. weten!

Hardlopen is wreed. Probeer maar eens een fervent hardloper vinden die geen chronische knie-, heup-, scheenbeen, enkel klachten of spierpijn heeft. Dat komt omdat hardlopen in wezen uren lang het springen van voet naar voet is. Elke keer als de voeten de grond raken moet het lichaam de forse impact absorberen. Dit plaatst enorme stress op de botten, pezen, spieren en andere weefsels.

Dat is de reden waarom vele top lopers, waaronder een aantal wereldkampioen marathonlopers hun training ook in het water doen. In het zwembad en in open water. In tegenstelling tot hardlopen, heeft zwemmen vrijwel "geen impact", het water vangt de klappen op. Zwembadtrainingen bieden dezelfde aërobe en anaërobe voordelen van ‘land workouts’ - soms zelfs meer - met de toegevoegde voordelen van een verhoogde weerstand en het koel houden van het lichaam koel. Het magazine Runner's noemt zwembadworkouts “de beste cross-training voor hardlopers". “Swimworkouts help you build fitness, strength, and flexibility—without risking injury”. Mooi toch!

Deze kans krijgt nu iedereen. Op 28 juni kan jij, in kader van 400 jaar Maassluis, meezwemmen in de binnenhaven van Maassluis. Je kan zowel kiezen uit prestatietochten (750 en 1500 meter) en diverse wedstrijden (t/m 3 kilometer). Voor de laatste moet je wel een KNZB of NTB licentie hebben.

Kijk op www.rondjekerkeiland.nl voor informatie en het inschrijfformulier (http://www.rondjekerkeiland.nl/?q=node/16). Je kan nu al inschrijven voor de prestatietochten en via het On-Line Open Water Inschrijf Systeem (OLOWIS) voor de wedstrijden.

In de bijlage (pdf, hieronder te downloaden) staat nadere info!

Tamara, leuk dat je mij de loopschoen hebt gegeven. Je vraag over mijn belevenis van de Marathon van Rotterdam zal ik met veel plezier beantwoorden.

Op 23 februari 1972 ben ik geboren in Schiedam. Sporten deed ik ook van kleins af aan. Mijn meest favoriete sporten waren Jazzballet en, jawel, Kyokushin Karate. Een prima combinatie! ;-)

Mijn liefde voor het hardlopen heb ik van mijn vader meegekregen. Hij heeft 10 x de Marathon van Rotterdam gelopen en ik was daar dan ook altijd bij. Als zeer fanatieke toeschouwer wel te verstaan.

Op tweede kerstdag in 1996 heb ik mijn man, Adwin van der Burgh, op het ijs leren kennen. Al snel daarna verliet ik mijn huis in Schiedam en ging ik in Maasland wonen. Wij zijn alweer meer dan 10 jaar gelukkig getrouwd en zijn inmiddels trotse ouders van twee lieve dochters, Noa en Sophie.

In Maasland werd ik lid van tennisvereniging de Commandeur en hardloopvereniging Thof. Als ik heel eerlijk ben was ik geen trouwe trainster. Ik kon heel veel belangrijke redenen bedenken om een training over te slaan. Tot we in 2009 besloten om de halve marathon van Etten-Leur onder leiding van Frans Plieger te gaan lopen.

Vervolgens had ik nog een aantal halve Marathons gelopen. Diep in mijn hart wilde ik ook één keer die euforie voelen van een hele Marathon. Ellen vroeg mij afgelopen december om samen met Tineke deze grote uitdaging aan te gaan.

14-03-2014 zou ik precies 42 jaar en bijna 2 maanden zijn en laat de afstand van de Marathon nou 42 kilometer en bijna 200 meter zijn. Dus …… This is the moment!!
Ik zag als een berg op tegen de vele trainingen. En ook aan de nieuwe levensstijl moest ik toch wel een beetje wennen. Wat vroeger naar bed, een wijntje minder en niet alle leuke feestjes meer af gaan.
Maar ik kan hierbij zeggen, dat dat dubbel en dwars waard was! Al die lieve aangekondigde en niet-aangekondigde toeschouwers! Dat is echt overweldigd. Éen groot feest!
Wat was het een fantastische ervaring, Tamara. Ik zei, Once in A Life Time. Maar stiekem hoop ik toch nog een keertje mee te mogen doen!

Ik geef de loopschoen door aan Gerard. Gerard gaat 25 mei na 21 jaar weer de uitdaging aan om 21 km te gaan hardlopen. Graag wil ik weten hoe hij dat na 21 jaar weer heeft mogen ervaren!

Pissebedden zijn koudbloedige schaaldieren, familie van de kreeftachtigen. De meeste mensen trappen deze leuke beestjes met een trap naar het hiernamaals. Anderen lopen er met een ruime boog er omheen. Anderen, jawel, eten deze op. Niet zo maar, maar voor een ‘goed’ doel. Tegen de hooikoorts. Heb je last van hooikoorts, wees een bikkel… Eet een levende pissebed.

Lees het op: http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/diversen/98429-last-van-hooikoorts-slik-een-levende-pissebed.html

P.s. Ook seks en zoenen schijnt tegen hooikoorts te werken. Een vrijpartij snoert namelijk bepaalde bloedvaten af waardoor de neus vrijgemaakt wordt en de ogen stoppen met tranen. Bij voorbaat fijner dan een neusspray. Misschien weer beter dan een levende pissebed verorberen!

Rabobank Clubkas Campagne 2014

Maandag 7 april was Thof Running Maasland door Rabobank Westland uitgenodigd om de cheque met het resultaat van de Rabobank Clubkas Campagne in ontvangst te nemen bij WestlandTheater de Naald.

De aanwezige verenigingen ontvingen allemaal een cheque met een bijdrage voor hun clubkas. Deze bijdrage hebben de clubs te danken aan de leden van de bank die massaal gehoor hebben gegeven aan de mogelijkheid om het verenigingsleven in de regio een warm hart toe te dragen. Tijdens de vijfde editie van de Rabobank Clubkas Campagne zijn er maar liefst 39.169 stemmen uitgebracht. Elk lid kon 5 stemmen uitbrengen op zijn favoriete clubs. Het totale aantal stemmen per club bepaalde uiteindelijk de hoogte van het sponsorbedrag.

Thof Running heeft een bedrag van € 294,75 mogen ontvangen.

Alle stemmers bedankt!

Het voorjaar is weer aangebroken en dat betekent oppassen voor teken, zeker als je gaat hardlopen bijvoorbeeld door het bos of over de heide. Er zijn er dit jaar al erg veel teken gevonden en ook nog eens meer besmette teken. Veel meer dan normaal, zo was onlangs op het NOS Journaal te zien. Extra aandacht is dus nodig, want de beestjes kunnen gevaarlijk zijn voor de gezondheid, jouw gezondheid!

Lees de bijgevoegde PDF en voorkom zo een teken beet!

De loopschoen van Tamara Kleijwegt

Bedankt Jaap, voor de loopschoen!

Mijn naam is Tamara Kleijwegt (39 jaar) getrouwd met Arie Kleijwegt en trotse moeder van twee kinderen, Sebastiaan en Milou. Ik ben met heel veel plezier lid van Thof sinds 2008.

Mijn wieg stond in Maassluis waar ik ook ben opgegroeid. Ben dus een import Maaslandse. Ik kom uit een sportieve familie. Hardlopen, korfbal en wielrennen sloeg bij ons thuis de klok. Mijn drie broers en ik hebben allemaal op korfbal gezeten bij CKC in Maassluis. Mijn ouders gingen op een gegeven moment ook atletiek training geven bij AVW en toen was de stap voor mij naar de atletiek ook een logische. Dat logische ging eraf tijdens mijn middelbare schooltijd. Ik had allerlei bijbaantjes, ging uit en toegegeven ook weinig interesse in sporten. Toen ik ging werken bij de politie, ben ik weer voor mezelf gaan lopen. Met een team van de politie heb ik twee keer de Roparun gelopen. Naast mijn werk ben ik gaan studeren om uiteindelijk toch ander werk te gaan vinden. Begin 2000 heb ik de politie vaarwel gezegd en ben ik bij de gemeente De Lier gaan werken dat later is opgegaan in de gemeente Westland. Daar werk ik nu nog steeds als jongerenconsulent. Ik begeleid jongeren die tijdelijk niet terug naar school of werk kunnen met alles weer op de rit krijgen en het liefst weer aan de slag .

Na een aantal jaar lopen voor mezelf, leek het mij gezelliger om in clubverband te lopen en ben ik weer gaan lopen bij AVW. Bij AVW leerde ik Arie kennen en de rest is geschiedenis. AVW is ook een gezellige en leuke vereniging. Echter omdat we in de Heemraad gingen wonen, twee keer vallen vanaf de sporthal, was het toch wel erg gemakkelijk om bij Thof te gaan lopen en AVW vaarwel te zeggen. Na een wat onwennig begin, heb ik hier nooit spijt van gehad. Inmiddels heb ik bij Thof heel veel leuke evenementen meegemaakt en niet te vergeten inmiddels 3 marathons (alle drie in Rotterdam) gelopen. In mei hoop ik de Westland Marathon hieraan toe te voegen.
Het leukste aan Thof is de diversiteit. Van fietsen op de Mont Ventoux naar Hessel op Terschelling, van het trainingsweekend naar zwemmen in de Vliet tijdens de Thof triathlon. En niet te vergeten de zondagochtend groep, vooral als we ergens koffie met gebak doen! Ongetwijfeld vergeet ik er nog wel een paar. Het belangrijkste voor mij is nog geen eens het hardlopen (tijd van een wedstrijdje ben ik vaak snel weer vergeten en hou ik niet bij) maar met name de gezelligheid, de humor en de vriendschappen die Thof voor mij belangrijk maakt.

Per 8 april start ik als een van de trainers die de beginnersgroep gaat begeleiden naar de 5 kilometer van de Kadeloop in Schipluiden. Daar heb ik erg veel zin in.

De loopschoen geef ik door aan Sandy van der Burgh. Over een paar weken maakt zij haar debuut op de marathon in Rotterdam. Ik vind het leuk dat Sandy met Ellen en Tineke deze uitdaging is aangegaan. Ik ben erg benieuwd naar haar belevenissen tijdens de Rotterdam marathon!

Sandor kreeg tijdens de zondagse koffiebijeenkomst, dit maal bij Paul, een mand voor lekkere en vooral gezonde lekkernijen. Na meer dan 8 maanden geblesseerd te zijn, is er eindelijk weer een lijn omhoog.

Bedankt!