Op woensdag vertrokken we van Schiphol naar Vancouver. Alles ging gesmeerd;het inchecken van de fietsen en zelfs geen vertraging. We vlogen comfortclass ivm meer beenruimte, onbeperkt drankjes en een personal entertainment system. Maar waar was dat personal entertainment system? Gelijk de stewardoos aan haar rokje getrokken en gevraagd.... " uuuuh mevrouwtje ik heb geen tv, waar is die?" Waarop zei antwoordde: " eeeven geduld komt er zo aan". Ze had gelijk, ze deelden dvd spelertjes uit. Tien uur later stonden we op Vancouver airport met onze (fiets)koffers. We gingen naar een hotelletje in de buurt en hebben onze spullen gedumpt om iets te gaan eten. Wat ons wel opviel, was de hoeveelheid Chinezen. Aangekomen in de winkelstraat, zagen we alleen sushi barretjes..... We wilde geen sushi, maar PASTA natuurlijk! De enige andere keuze was de Pizzahut (afhaal .....).
 
De volgende ochtend om 5 uur werden we weer wakker en om 's middags zaten we weer in het vliegtuig naar Kelowna. We werden opgehaald door tante Anya en daar zijn we een paar nachten blijven slapen. De volgende ochtend hebben we de fietsen in elkaar gezet en zijn we naar Penticton (ca. 45 minuten) gereden. Bijna in Penticton aangekomen, zagen we de eerste triathleten al voorovergebogen over het stuur hangen. Eenmaal in Penticton was het 1 grote triathlonfestijn. Overal hingen vlaggen, posters en teksten met 25e Ironman Canada 2007. Eerst maar inschrijven, want dat kan nog wel eens een lange wachtrij hebben. We kregen een persoonlijke vrijwilliger (65+) mee en die leidde ons langs alle tafels. Geklokte tijd 5 minuten.... dit ging snel, daarna nog een rondje door de expo en het was hebbuh hebbuh hebbuh..... Die middag hebben we met de fiets het loopparcours verkend. Dat het looprondje niet vlak was, wisten we al, maar zoveel heuvels hadden we niet verwacht. Het parcours loopt voor 80% langs een meer en daar stond een flinke wind. Het was ook nog eens een graadje of 30 en Carola werd er knorrig van.
 
Zaterdag hebben we met de auto het fietsparcours verkend. En ja hoor geen meter vlak. De eerst grote klim, Richters Pass, kwam na 65 km. Deze duurde 11 km, maar ook een lange afdaling. Vervolgens was het tot 160 km flinke korte klimmen en ook flinke korte afdalinkjes. Daarna werd je beloond met een afdaling van 20 km naar Penticton. Toevallig reden we langs een tatooshop en daar hebben we meteen maar een reservering maandag gemaakt.
 
Tante Anya had een slaapplek in Penticton geregeld. Dat was bij een heel lief vrouwtje die het helemaal geweldig vond om voor 2 triathleten te zorgen. Zij staat net als de meeste inwoners van PEnticton 's ochtends om 7 uur aan de start en gaat weer terug als de laatste over de streep is. Terwijl zij niemand kent die meedoet!
 
D-day!!! Om 5 uur liepen 3 wekkers af (zekerheidje)!! Met moeite kregen we 2 pancakes en een glaasje jus d' orange naar binnen. De zenuwen begonnen al te gieren.... In het centrum was het al superdruk. We moesten een route volgen en dan zouden we bij de fietsen uitkomen. Eerst de voedingstasjes voor onderweg in een grote genummerde doos dumpen, daarna werd het startnummer op de arm en been geschreven en vervolgens je leeftijd op je rechterkuit. Het was in het parc fermee best wel hectisch er werd volop banden opgepompt. Hier en daar werd afgescheid genomen, gehuild en gelachen. Het leek wel of we naar Afghanistan gingen.
 
(Marlo:) Om 6.55 u waren de profs al 10 minuten onderweg. Carola en ik hadden ons in het wetsuit gehezen en liepen gespannen naar het meer. We stonden vrij voorin, keken om ons heen en het was werkelijk schitterend om te zien hoeveel publiek er stond. En ook leuk om al die andere gespannen bekkies te zien. Na het Canadees volkslied bulderde Thunder van AC/DC door de speakers. Brrr kippenvel. En toen BANG!! 3,8 km zwemmen. Het was voor mij 1 grote vechtpartij. Ik dacht dit duurt misschien een kwartiertje en dan heeft iedereen wel zn plekkie gevonden. Maar  nee hoor het was gewoon 1u en 12 minuten vechten. Terwijl ik aan het vechten en overleven was, ging de tijd lekker snel en voor ik het wist, stond ik weer aan de kant. Zo gauw ik weer kon staan, trok ik meteen mijn wetsuit uit. Ik deed snel mijn fietsbroek en -schoenen aan en liep met mijn helm naar mijn fiets.
 
(Carola:) Om 6.55 u staan we dan met nog 2.700 andere roze en blauwe badmutsen in het water te wachten op het startschot. Alles spookte door mijn hoofd en de muziek voerde de spanning nog eens extra op. Pfff ik trok het al niet meer en een traan liep mijn zwembrilletje in. Marlo en ik hielden elkaar nog eens vast. Het publiek applaudiseerde voor ons en wij klapten terug, want wij kunnen niet zonder hun. BOEM... aaaah stopwatch indrukken en met de armen zwaaien, vooral hoog en breed. Marlo riep nog "kijk ff om je heen"!. Voor zover we konden kijken, zagen we alleen maar armen en badmutsen. Niet in paniek raken als je klem gezwommen wordt, niet in paniek raken ... etc. En ja hoor, ik zat in een fuik en kon geen kant op. Achter mij sloeg iemand op mijn voeten en iemand anders op mijn bovenbenen om stikzenuwachtig van te worden. Even stoppen en een rustiger plekje opzoeken. Later ben ik aan de allerrechtse kant gaan zwemmen. Langs de boeien en dat ging perfect! De 1e bocht lag na 1.550 m. Ineens zie ik wat op de bodem liggen .... heh? Een duiker die relaxed op zijn rug lag en bikini's aan het spotten was of hij was dood. Boeien, geen tijd om te reanimeren. Na een stuk van 450 m. de 2e en laatste bocht, ook deze ging vloeiend en snel terug naar de kant. De muziek klonk steeds helderder, ben er bijnaaaahhh. Gelukkig voelde je al snel de bodem en kon ik even mijn ruggetje strekken. Het was zo gaaf om al dat publiek te zien schreeuwen en de muziek te horen, dat gaf je echt een kick. Het 1e en voor ons meest "risicovolle" onderdeel zit er op. Hopelijk gaat Marlo ook zonder kleerscheuren dit overleven. Ik zie in mijn linkerooghoek iemand als een baywatcher door het water rennen.... krijg nou wat! MAARRRLLOOO!!! Ik roepen, maar door de herrie hoorde hij me niet. Ik liet me door de peelers mij pak uitsjorren. Zij stonden daar voor en dat wilde ik meemaken. Daarna het zwem-fietstasje, wat gelukkig op nummer lag, gepakt en naar de damestent gelopen. Gelukkig kon ik wat mascara en lippenstift lenen, want dat was ik helemaal vergeten mee te nemen (geintje). Een vrijwilligster hielp mij met omkleden, heerlijk wat een luxe. In rij 46 stond mijn fiets te wachten. Zie ik bij de uitgang weer Marlo!
 
(Marlo:) De eerste paar km gaan door de Mainstreet, waar het rijen dik stond met supporters. Echt waanzinnig. Voordat het echte werk begon, waren de eerste 60 km redelijk makkelijk, glooiend met een harde rugwind en een gemiddelde van 39 km/u...!!! Helaas moest het tij gaan keren en werd het vanaf 65 een stuk zwaarder. Richters Pass was de langste klim, maar ik kon soepeltjes blijven draaien. Het uitbundige publiek gaf mij een Tour de France gevoel. In de afdaling bereikte ik net niet de 80 km/u. Jammer, de wind gooide roet in het eten, want was schuin tegen. Na 120 km was een keerpunt en zag ik Carola eindelijk. Daar kreeg je ook een tasje met voeding aangereikt. Deze hadden we 's morgens ingeleverd. Bij het aanpakken hoorde ik ineens "zo gozah gaa-tie lekkah", bleek een oude Hagenees te zijn. Blijkbaar zag hij een kaaskop in mij, onbegrijpelijk. Ik had verwacht dat Carola voor mij zou zitten, omdat ze normaal gesproken harder zwemt. Het fietsen ging goed en ik was klaar voor de marathon.
 
(Carola:) Ik spring op de fiets, gooi het in de hoogste versnelling en zocht naar Marlo. Achter me hoorde ik "kom op Carolaaaaaaah", dat zullen Dennis en Cindy (TVR) zijn. Ik stak mijn arm op en ging gauw weer liggen. Na een paar km gaf ik het op, wat als hij ook wegsprintte? Ik miste de sfeer op Mainstreet en vond dat zonde. Bij het keerpunt zie ik hem wel weer. Eerst even wat eten. Ff kijken wat heb ik ook alweer in mijn " tasje". Ik zie een hamburger, cola, droppies, snicker... oh nee verkeerder tasje die is voor na de wedstrijd. Er zitten 2 energierepen, 5 powerbargelletjes en een buisje magnesium in. Heb moeite met kiezen, tis allemaal zo lekker... hmmm. Eerst maar een reep, dat vult het meest. Veel mensen fietsten hard voorbij, dat kunnen ze toch nooit volhouden, dacht ik bij mezelf. Het publiek riep 9 van de 10 keer " Way to go" of " looking good"!! Elke 10 mile stond een drankpost in de volgorde: Gatorade, water en voeding. Dit herhaalde zich nog een keer. Ideaal, genoeg tijd om wat te pakken en bij het missen een herkansing. Snel het afval weggooien, want de regels waren streng, doch rechtvaardig. In de afdaling van Richters Pass kon mijn fiets de snelheid niet aan en begon te schudden. Oeps, rustig remmen en de fiets weer onder controle krijgen. De schrik zat er goed in. Met knikkende knieen de afdaling afgemaakt. Bij de laatste klim (klim-zonder-eind genaamd) op ca. 140 km kreeg ik een dip. Was het zat en verlangde naar de afdaling. Mijn rug ging wat irriteren en vond het ook welletjes geweest. In het centrum, op Mainstreet, zie ik Marlo in een soepele tred lopen. Zijn eindtijd belooft wat. Dat dacht ik al, terwijl hij nog een marathon moest gaan lopen.
 
(Marlo:) Nadat mijn fiets was aangepakt en ik mijn fietsuitrusting had uitgewisseld voor mijn looptenue begon ik aan de marathon. Natuurlijk stond het weer helemaal vol met mensen, ze riep je naam, wat op het nummer zichtbaar was. Na 2km krijg ik mijn 1e tegenslag, kramp in beide hamstrings. Aaauuuww, ik heb veel water gedronken en dan toch dit? Gelukkig had ik een buisje magnesium bij me en de plekken heb ik wat gemasseerd. Toen weer rustig verder en na 5 min. was de pijn weer weg. Ongeveer 36 km liepen we langs het Skaha Lake. Na ca. 25 km zag ik mijn meissie weer. Even snel een kusje, vragen hoe het gaat en snel weer verder. Het blijft natuurlijk een wedstrijd.... Het lopen ging goed, veel gedronken en gelletjes ingenomen. De bevoorradingsposten stonden elke 1 mile. Perfect geregeld. Ik heb bijna alleen maar mensen ingehaald en ik ging nog harder als ik mensen zag die in mijn leeftijdscategorie zaten. De leeftijd was op de rechterkuit geschreven. De speaker was hoorbaar, dus de finish was niet lang meer. Toen zag ik de finishboog, maar wat bleek de weg draaide naar links!!! En moest er eerst nog een lus van 1,6 km gelopen worden. Ik zag de finishtijd op 10.50u staan en wilde graag onder de 11 uur blijven. Ik moest dus door blijven lopen. De laatste 200 m. liep je over een blauw tapijt met tribunes aan beide kanten. Ik wilde met iedereen handje klap doen, maar was zo blij dat ik alleen maar juichend, met mijn handen omhoog, de finish over kon. En toen schoot gelijk de kramp in mijn hamstring, maar dat was pas nadat ik hoorde: Marlo Moedig from The Netherlands, you are an IRONMAN!!!
 
(Carola:) Ik begon aan de marathon zonder een pijntje of echte vermoeidheid. Sterker nog, ik had er echt zin in! Het laatste onderdeel, alleen nog maar een marathonnetje. Ik hield mijn hartslag in de gaten en liep een lekker tempo. Net als Marlo haalde ik ook veel mensen in. Gaf gelijk al vleugels. Soms was het warm, maar over het algemeen heel goed te doen. De heenweg was wind mee. Op een gegeven moment komt de eerste man aanlopen, wat loopt hij beroerd zeg! Even later de 2e man, 3e man, etc. Dat leidt lekker af, zo een beetje naar de overkant kijken. Bij ca. 11 mile verwachtte ik Marlo aan de overkant. Hoe langer het duurt, hoe beter. Dat betekent dat de afstand tussen ons niet zo gek groot is. Nog ca. 1,6 km van het keerpunt kwam Marlo aanlopen. Dat betekent ca. 3,2 km voorsprong!! De terugweg was pittig met de wind, maar nog steeds geen pijntje of iets. Wel begonnen de benen vermoeid te raken (gek heh?) Het aftellen was begonnen. Bij 28 km nam ik de zoveelste powerbargel, maar deze was niet welkom en ik begon te kokhalzen. Op zich niet vreemd, als je op een tafel zou leggen, wat we allemaal naar binnen schuiven tijdens zo'n wedstrijd. Dan maar kippensoep en bij de volgende post weer een gelletje proberen. Ook mijn darmen gingen opspelen en moest snel een Dixie vinden. Te laat... broek vol. Jakkes, wat is dit nu weer?? Wist even niet wat ik moest doen en pakte een spons en liep de bossies in. Vanaf hier werd het heel zwaar. Kon alleen nog een beetje drinken, niet eten en liep met samengeknepen billen. " Pain is temporary and pride forever", zag ik staan en hield die gedachte vast. De laatste 3,5 km wilde ik blijven lopen, want des te sneller is die finish en ben ik er van af. Die lus was erg zuur en was geen grapje! Ik was gefocust op de finish .... daar is tie! Cindy hield de Nederlandse vlag klaar en ik kon alleen naar de chipmatten kijken met de vlag omhoog houdend! Heheheh dat was het dan, aan al het moois komt een eind, ook de Ironman. Een klein traanje bungelde over mijn wangen, toen de mooie medaille om mijn nek werd gehangen! Het was helemaal super en zeker niet de laatste keer!

---