Een avondje bij de psycholoog op de sofa doet wonderen.Waarom is het tot 2x toe niet gelukt om onder de 4 uur te lopen? Waarom stort ik in na 30 km? Omdat 30km staat voor: kramp, vermoeidheid, pijn, wandelen, een lus overslaan, en ‘wat doe ik hier’. Ja, en als je daar aan denkt, dan krijg je het ook.Met de tips die ik die avond kreeg ben ik op pad gegaan. Al kreeg ik na deze avond wel de zenuwen. Heel Thof weet nu wat ik moet gaan doen. En ze hebben er allemaal meer vertrouwen in dan ik. En Sal is helemaal gek met z’n 3:30(!!!)
Waarschijnlijk zullen het de zenuwen wel zijn geweest, want prompt word ik die dag daarna wakker met een zere keel en een snotneus. Dinsdag maar niet trainen en mijn rust pakken. Donderdag had ik beter niet kunnen gaan trainen, want halverwege krijg ik een pijnscheut in mijn linker kuit. Ben maar afgehaakt en wandelend naar huis gelopen. “Niet aan die keel denken en niet aan die kuit denken”, hoor ik de psycholoog tegen mij zeggen. “Het zit allemaal tussen je oren!” Met een dubbel gevoel ben ik met Leo Ham naar Amsterdam gereden. Ik had met hem maanden geleden al afgesproken dat hij mee zou fietsen om eten en drinken uit te delen onderweg. De auto konden we gelukkig dichtbij parkeren en toen gauw mijn startnummer opgehaald. Samen met Kees zijn we naar het Olympisch stadion gelopen voor de start. Ik had gehoopt om Matti bij de start te zien, dan hadden we in ieder geval het eerste stuk samen kunnen lopen, maar met 8500 mannen en vrouwen om je heen is het moeilijk zoeken. (achteraf gezien stond hij 5m bij mij vandaan).Het is 10:30, we gaan van start. We gaan wel zien wat het gaat worden. Op de streep druk ik mijn stopwatch in. “Ik geef mijn horloge onderweg wel aan Leo”, dacht ik. Na 6 km fietst hij met mij mee.Maar wat als ik hem nou niet zie? Maar wat als hij nou eens een lekke band krijgt? Wat een stress allemaal…1 rood jasje…., 2de rode jasje, 3de rode jasje, ik wordt al wat rustig. De eerste km gaat in 5:20, “ongelooflijk, dit tempo hebben we al 2 maanden lang getraind. Niet naar dat horloge kijken, kijk om je heen, hé een giraf.”De route is prachtig, er is van alles te zien. Ik was nog nooit in het Vondelpark geweest en kijk mijn ogen uit. Ik voel mij rustig en ontspannen. De eerste 5km gaat in 25:58, mooi op schema.Ah, gelukkig, daar staat Leo. Maar wat heeft hij een zwarte handen? Heeft hij een lekke band? Is de ketting gebroken? Geen paniek, de snelbinder zat tussen de spaken en die heb ik eraf moeten branden. Loop jij nu maar. ……… 20ste rode jasje, 21ste rode jasje, 22ste rode jasje.De kilometers 10, 11, 12 gaan lekker, bij de Amstel aangekomen moet er eerst nog een lusje worden gemaakt. Leo zie ik na de lus wel. Oh jee, voel ik nu mijn linker been moe worden, nu al? Dit komt vaker voor, heb ik overgehouden aan mijn beenbreuk. Maar het komt nu wel erg vroeg. Opeens hoor ik mijn naam. 200m voor mij zie ik Matti lopen in een groen shirt. Daar is mijn rode jasje! Niet nu al gaan versnellen, het is nog vroeg. En zo te zien loopt Matti erg goed.Daar is Leo alweer en de eerste dip is ook weer achter de rug. Mijn linker doet het weer. Omdat de Amstel mooie lange bochten heeft, zie ik dat groene shirt steeds zo’n 150, 200m voor mij. En voor ik het weet zit de eerste helft er al weer op. Toch maar even op mijn horloge kijken, 1:50. Twaalf minuten voor op schema. Ga ik te hard? Krijg ik dit later op mijn bord? Stort ik in? “Kijk nou niet op die klok”, zegt de sportpsycholoog. ……. 123ste rode jasje, 124ste rode jasje, 125… daar zijn Marlo en Carola. Wat fijn om hen te zien. Carola vraagt of ik wat te eten en drinken wil. Nou, dat is niet nodig. In de fietstas van Leo zit eten en drinken voor een heel weeshuis. Daar zal het niet aan liggen.Tot 30 km gaat het wel lekker. Af en toe een pijntje, maar door dat groene shirt te zoeken, rode jasjes te tellen en de omgeving te bekijken, smelten ze als sneeuw voor de zon.En dan, volgens mij bij km 32, is dat groene shirt maar een paar meter bij mij vandaan. Ik ga hem inhalen, ik stort niet in. Sorry Matti, maar ik vreet je op. Dat groene shirt komt mij niet meer voorbij. 35km schiet voorbij, ik voel mij goed, ik voel mij super. Ik tel niet alleen maar rode jasjes, maar ook witte en gele en blauwe en zwarte en oranje shirtjes. Ik zie Marlo en Carola weer. Het gaat geweldig, ik haal iedereen in, vreet alles op. (begin zelfs te grommen). Het laatste stukje, dit heb ik allemaal al gezien. We gaan voor de tweede keer langs het Rijksmuseum en het Vondelpark. Blik op oneindig, gaan met die banaan. Ik heb niet meer op mijn horloge gekeken, maar het gaat hard. Iedereen gaat achteruit?? Achteraf gezien ging de tweede helft sneller dan de eerste halve marathon. Precies op de meet druk ik mijn stopwatch uit. 3:37:38. Snap jij dit nou? 33 minuten van mijn pr. Hebben ze toch allemaal gelijk gekregen. Het zit allemaal tussen je oren…Voor wie hier nog in is geïnteresseerd. Ik heb 2315 rode, 835 blauwe, 1348 witte, 96 zwarte, 847 gele, 3345 oranje (ING) en 1 groen shirt geteld. Dennis
