Zo'n heuvelloop in het Limburgse Heuvelland is natuurlijk geen verkeerde voorbereiding voor de Zeven Heuvelenloop die Buurman & Buurman ook dit jaar weer samen gaan lopen. Theo zei nog "ik ga natuurlijk geen 215 km rijden om 10 km te lopen", dus die nam de halve voor zijn rekening. Aangezien ik na een weergaloze Messie- actie zonder tegenstander en bal op de laatste familiedag van MVV'27 nog altijd niet helemaal fit ben, was ik genoodzaakt mijn prachtige looptechniek en verbazingwekkende snelheid slechts op het verkorte traject van 10 km aan de massaal toegestroomde inwoners van mijn geboortestad te laten zien.
Om 08:00 uur vertrokken wij, Theo, Mees, Jip (mijn kinderen) en ik richting Maastricht, naar opa en oma. O ja, eerst nog even een pitstop bij een vriend, die de startnummers had opgehaald. Na een bakkie en een flink stuk Limburgse vlaai bij mijn ouders gingen wij op weg naar het parcours. De kinderen bleven achter bij opa en oma om zich weer eens ouderwets te laten verwennen.
De loopomstandigheden waren ideaal, een graadje of 15, een beetje regen, weinig wind en werkelijk waar een prachtig parcours. Alles kwam je tegen, asfalt (het minst), grind, modder, water, mergel, gras en veel heuvels. Na een korte hereniging met mijn vrienden uit Maastricht en het doorspreken van de te verwachten eindtijden ging Buurman Theo als eerste van start. Een half uur later mocht ik van start. Ik heb volop genoten, deels door de goede omstandigheden, maar deels doordat ik weer liep waar ik vandaan kom. Zo voelt een Thoffer zich dus als hij door de Duifpolder of Broekpolder loopt. Mooi hè!
Ik kwam binnen in 53'07", ik weet, geen toptijd, maar was toch tevreden gelet op de zwaarte van het parcours en de nasleep van mijn blessure. Theo zei "als ik binnen de 1.45' en 2.00' loop ben ik dik tevreden". Als Theo dat zegt, weet ik voldoende. Ik zei meteen tegen mijn beste vriend Peter ‘dat wordt iets onder de 1.40'. En ja hoor, de eindtijd van mijn Buurman loog er niet om: 1.38'56". Helemaal top. Buurman Theo was wel kapot, maar vol van superlatieven over het parcours. "Ik stond op die laatste heuvel bijna stil (ja, ja?)." Die Zeven Heuvelenloop op 21 november loopt Buurman Theo straks achterwaarts met twee vingers in zijn neus.
Over de finish van Buurman Theo moet nog wel iets gezegd worden. Nadat ik over de finish kwam, ging ik meteen in positie staan om Buurman Theo aan te moedigen. Ongeveer 200 meter voor de finish zag ik hem aankomen met een mannetje voor hem. Met de laatste lucht in mijn longen schreeuwde ik nog "Kom op, Theo!" Het werkte, want Buurman Theo zette nog eens goed aan en ging de man voor hem 5 meter voor het einde voorbij. Achteraf hoorde ik van Buurman Theo dat deze man, net voordat ik ging schreeuwen, aan Buurman Theo had gevraagd of hij mocht winnen. Buurman Theo had daar ja op geknikt, maar na mijn schreeuw kon hij die toezegging niet meer waarmaken. Waarvoor alle begrip van mijn kant. Overigens zou ik die vraag nooit stellen, maar dat ter zijde.
Na een lekkere douche, een ouderwets kopje Zondagse soep van moeders, een bammetje en een kop koffie was het weer tijd om naar huis te gaan. Ondanks wat fileleed was het gezellig op de terugweg. Wat ik met de opmerking van mijn zoon moet, weet nog niet. Hij zei op zeker moment tegen mij:"Hé pap, kan Theo de volgende keer weer mee, want dan is het veel gezelliger". Buurman noteer alvast maar in je agenda "mijn ouders zijn beide in november jarig. Kun je daar alvast rekening mee houden."
Al met al een zeer geslaagde dag en wie weet, kan ik in een ander jaar meer Thoffers enthousiast krijgen voor een loop in mijn geboortestad Maastricht.
Groet,
Buurman Geri