Al een aantal keren had ik Buurman Theo gesproken over de naderende loop in Nijmegen en we vroegen elkaar dan altijd beleefd ‘hoe gaat het ermee’ en ‘voelen de benen goed’. Theo zei dan altijd standaard dat hij weer de ene toptijd na de andere toptijd had gelopen. Ik kwam dan veelal niet verder dan ‘weinig gelopen, pijn in de benen, pijn in de rug’. Dat wordt op zeker moment vermoeiend. Ik dacht:”wie niet sterk is, moet slim zijn”.

Ik ging laat in de avond trainen, zodat Buurman Theo mij niet zag lopen. Als ik hem op straat tegen kwam klaagde ik over de steeds ondragelijker wordende pijn in mijn rug. Ongeveer 3 weken geleden heb ik bij Buurman Theo aangegeven dat “het niet meer ging”. Te veel pijn in de rug. Ik moest mijn deelname cancellen. Misschien kon Theo nog een andere Thoffer vinden die met hem wilde lopen. In de tussentijd trainde ik gewoon stiekem door zonder dat Theo er erg in had. Op de top van mijn ‘undercover’ trainingsperiode ging ik deze week, na een laatste testcase van 15 km, na het douchen in badjas en klompen vol trots aan Buurman Theo vertellen dat ik toch mee zou doen. Ik zag aan Theo dat hij schrok. Buurvrouw Elly schoot dan wel in de lach van die geweldige combi (had overigens geen sokken aan), maar zag toch ook wel een twinkeling in haar ogen. “Wat een doorzettingsvermogen heeft die Buurman toch” zag ik haar denken. Buurman Theo lachte ook wel, maar meer als een boer die kiespijn heeft. De rest van de week hebben we ons beide in stilte voorbereid.

Afgelopen zondag was het dan zover. Om 09:00 uur vertrokken we richting Nijmegen. Buurman & Buurman samen met Buurvrouw Elly. Eerst even een bakkie bij een nicht van mij (alwaar wij ons achteraf konden douchen) en vervolgens naar het parcours om dat te verkennen. Theo had wel vier keer gevraagd in welk startvak ik stond en bij het aangeven van de kleur rood, zag ik hem toch een beetje lachen. “Wat wordt het vandaag Theo” vroeg ik en bij zijn antwoord van 1.07’30” dacht ik “Wacht maar”. Na het standaard zenuwengedoe voor een wedstrijd konden we aan de slag. De omstandigheden waren voortreffelijk. Uitstekend weer, fris, zon en een licht briesje.

Dan, eindelijk de start. Wetende dat Theo al even weg was, ging ik met het volste vertrouwen van start. Het liep zoals gezegd als een tierelier. De één na de ander pakte ik, ik voelde mij beresterk. De eerste 5 km gingen dan ook in 22’47”. Nu zouden de heuvels komen, dat moest ik dus voorzichtig aanpakken en daar waar het kon gruwelijk uithalen. Ik bleef fluitend lopen, kwam deels door de muziek van mijn I- pod en liep de tweede 5 km in 24’01”. Dit ging geweldig, dit kon niet meer kapot. Nu nog even die laatste 5, gelukkig veel bergafwaarts, dus ik wist dat het kon. Ik werd niet teleurgesteld en liep de laatste 5 km aangemoedigd door het massaal toegestroomde publiek in een fantastische tijd van 19’11”. Mijn eindtijd 1.05’59”. Ik was blij, euforisch en schreeuwde het uit van vreugde.

Toen ik Theo achter de finish vroeg wat hij had gelopen, gaf hij aan met 1.06’34” zijn PR bij 7- Heuvelenloop te hebben verbeterd met bijna 2 minuten. “Niet slecht”, zei ik. En jij? Toen ik hem mijn eindtijd noemde, werd het stil. Daar had hij niet van terug. Toen ‘zijn’ Elly hem ook nog vertelde dat ze mij wel had gezien bij de finish en Theo niet, werd het Buurman Theo te veel.

Fluitend ging ik samen met Buurman Theo en Buurvrouw Elly op weg naar de doucheruimte van mijn nicht. Ik bedenk net, dat als je deze laatste zin apart leest, het een beetje vreemd overkomt, maar zo is het niet bedoeld. Enfin, éénmaal aangekomen hebben Buurman & Buurman zich gedoucht, heeft Buurvrouw Elly zich vermaakt met Sophie en Harry, de poezen van mijn nicht (het wordt steeds gekker), hebben we een lekker bakkie gedaan en een heerlijk stukje plakcake gegeten. Toen we klaar waren gingen we op pad. Net buiten Nijmegen liep het al vast en stonden we in de file.

Het duurde en duurde maar en plots schoot ik wakker. “Hoezo wakker”, dacht ik. Sliep ik dan? “Het zal toch niet…..”. Ik keek om mij heen. We stonden wel in de file en Elly zat rustig achterin. Ik hoorde Buurman Theo zeggen dat hij toch weer heerlijk gelopen had en tegen mij zei hij nog:”En jij hebt het ook beter gedaan dan vorig jaar”. Vorig jaar liep ik 1.21’15”, dus dan loop je met een beetje meer wind in de rug al snel beter. Toen brak het angstzweet mij uit. Ik wist het weer, het was allemaal een droom geweest. Ik had dan wel beter gelopen dan vorig jaar (duhhhh), maar ik had Buurman Theo natuurlijk toch niet kunnen verslaan. Dat moet ik, denk ik ook niet willen. Nog afgezien van het feit dat dit niet tot de reële mogelijkheden behoord. Ik had 1.19’13”gelopen en was daar best tevreden over, zeker gezien het feit dat ik al een aantal weken last heb van mijn rug. Buurman Theo had natuurlijk gewoon goed gelopen en zijn eindtijd was ook echt 1.06’34’’. Helemaal top Theo. Ben trots op je. Maar ook voor Theo geldt ‘er is altijd baas boven baas’. Er is gisteren namelijk een nieuw wereldrecord gelopen op de 15 km, en wel 41’13”!!!!!!!!!! Dat is niet meer normaal en overigens ook maar 38 minuten sneller dan dat ik heb gelopen. Dat gaat helemaal nergens over.

Voor wat betreft de terugreis loste de file zich uiteindelijk best snel op, heb ik nog liefdevol een aantal mandarijntjes gepeld voor Buurman Theo en Buurvrouw Elly en wetende dat er thuis een aantal naar patat smachtende kinderen op ons zaten te wachten, heeft Theo ons weer veilig en snel thuisgebracht.

Het was weer gezellig, bedankt Theo en Elly!

Op naar een volgend avontuur.

Groet, Buurman Geri