Ook hier zitten we niet stil. Na eerst een maand op een resort te hebben gewoond omdat onze inboedel nog ergens op zee dobberde, zijn we uiteindelijk in ons huis getrokken.
Om niet dicht te groeien van al het lekkere eten en drinken moesten we toch wat aan onze conditie doen en de Ride for the Roses stond op het programma. Op het resort met veel bergen, zo steil als de Alpe ´d Huez maar wat minder lang, hebben we een parcours uitgezet van 5 km. Ik voelde dat wel behoorlijk aan mijn achillespezen maar het ging net.
Overdag is het bloedje heet, ´s avonds scheelt het een graad of 4 met overdag, trainden we. In het donker. Fred ging een keer alleen trainen en werd gebeten door een hond (hij haalde gelijk een PR op de 2 km) en kwam met een hevig bloedende kuit weer thuis, de volgende dag een spuit erin en een paar dagen koest houden.
Op 30 januari stonden we er! ´s Morgens om 6 uur ons nest uit, zo weinig mogelijk kleren aan, flesje water in de hand, onderweg konden we die vullen. Het was eigenlijk een wandeling maar wij wilden het hardlopend doen. Samen met 2700 ander sporters werden we weggeschoten door de gouverneur himself en renden zelfs even op kop. Er waren meer mensen die de tocht dus gingen rennen. Al gauw ging de weg steil omhoog, de Julianabrug op en werden we ingehaald door een soort van sprinkhaan op hardloopschoenen en een tank water met rietje op zijn rug, ook nog eens een jaar of 30 jonger, ja, daar konden wij natuurlijk niet aan tippen al moet ik zeggen dat Fred het nog even heeft geprobeerd. Ik moest toch algauw mijn Alpe d´Huez tactiek gaan hanteren want mijn achillespezen wilden liever wat anders, die lagen nog in bed, het was tenslotte net 7 uur in de ochtend. Gelukkig als je op het bovenste punt van de brug bent, ga je ook weer naar beneden! Dat ging wel lekker en we haalden heleboel hardlopers in. Daarna een gemeen stuk vals plat naar de finish. Daar aangekomen werden we verwelkomd door een heel team jonge meiden met rozen, koek, snoep, water, AA, etc.etc. Na een tropische bui gingen we ook weer hardlopend terug om de auto op te halen. Dat was best pittig en na een km of 10/12 vonden we het genoeg, intussen scheen de zon en werd het echt te heet. De rozen hebben we aan een vrouwtje gegeven die ons in haar deuropening stond toe te juichen. The morning after een dikke achillespees! Kon niet meer op of neer maar gelukkig weet ik wat ik moet doen: op een stoel zitten en me laten bedienen en het duurde toch lang die acillespeesblessure!!
Nu 2 weken later ben ik weer mondjesmaat in training. Hier bij ons eigen huis hebben we een rondje van 2 km uitgezet en zelfs dochterlief hebben we zover gekregen dat zij ook al een paar keer is mee geweest. Ik zit nu weer aan de 4 km zonder pezenleed.
Wel nemen we
hier met hardlopen een zweep mee, er lopen hier vervaarlijk uitziende honden los, er ligt er altijd eentje vlak bij onze poort en als ik Iris naar school breng is ie waarschijnlijk nog te duf maar als ik terugfiets hapt ie naar mijn kuiten! Nu fiets ik dus een stukje om als ik hem in de gaten krijg.
We hebben nu ook Guus de leguaan, Guus hebben we gevonden tijdens trainen midden op de weg. Hij wachtte waarschijnlijk om doodgereden te worden, er was al iemand over zijn staart gereden. We hebben hem in de achtertuin gezet in de hoop dat ie gaat eten. Hij is volgens ons blind want valt overal vanaf. Na 1 dag was hij verdwenen maar gisteren zat ie bovenop de bank buiten te genieten van het zonnetje. Hij klimt ook wel eens op schoot.
Verder vermaken we ons prima, de zon schijnt, de zee is helderblauw en de wind waait heerlijk.
Wat wil een mens nog meer!