"Hij heeft een echte hamer, joh!" Mijn buurman was oprecht verbaasd.  Voor ons zat het supertrio van Thof en de middelste van de drie streelde met een zijn rechterhand de zwaareiken voorzittershamer die voor hem op tafel lag. Gezag dient soms ondersteund te worden door enig geweld en je zag aan dat strelen van onze voorzitter dat hij niet zou aarzelen vanavond dat geweld te gebruiken. Als voorzitter de hamer gebruiken, dat kan je toch maar een keer per jaar. Tijdens de ALV.

Helaas was de avond begonnen zonder mededelingen en ingekomen stukken dus die konden al niet worden weggehamerd. Toen daarna puntje voor puntje de notulen van de vorige keer werden doorgenomen, zag je de spanning toenemen. Wie zou het wagen kritiek op de notulen te leveren?

Langzaam sloot de rechterhand zich om het bruine handvat. Bij punt 5 leek iemand zijn hand op te steken. Pauls greep verstevigde. Uit zijn knokkels trok langzaam het bloed.

Helaas, de potentiële kritiekgever wilde slechts dat de koffiekan werd doorgegeven.  Sloop er een zekere angst in alle aanwezigen? Was men, zoals het echte hardlopers betaamd, bang voor de man met de hamer? In ieder geval werden de notulen zonder bezwaren aangenomen. Maar er kwam nog meer.

Helaas voor onze voorzitter verliepen ook die punten vlekkeloos, en toen zelfs de begroting zonder enig probleem werd goedgekeurd en ook alle aanwezige leden van de kascommissie niet moeilijk wilden doen, zag je de teleurstelling zich langzaam meester van hem maken. Zou het er nog wel van komen deze vergadering? 

De avond kreeg nu een wat feestelijk karakter. Vera werd verwelkomd als nieuwe secretaris en er werd afscheid genomen van Nico. Eerst door Jacqueline met een mooi verhaal en dito cadeau en daarna namens de hele vereniging door Kees en Trudy, die een hele fraaie poster voor Nico hadden.

Ook Jacqueline en Paul werden door hen namens de hele vereniging letterlijk en figuurlijk nog even in de bloemetjes gezet, maar je zag Paul denken:"Ik vind dit leuk, maar ik wil slaan!"  Hij stond op, nam de cadeaus in ontvangst en liet zijn hamer even alleen.

Toen riep ineens iemand dat het pauze was en voor hij terug was om dat met een flinke klap te bevestigen was iedereen al aan de koffie en in gesprek.

Op dat moment kwam het besef; dit werd niet zijn avond. En toen toonde zich de ware voorzitter die zich in dienst stelt van de vereniging. Hij legde zich neer bij zijn lot. Hij zou de avond zonder slag (of stoot) verder voorzitten.

Dat bleek de zaal te ontspannen. Toen na de pauze de witte knokkels van Paul zich niet meer krampachtig om de hamer sloten, kwamen de tongen los en ontstond er een levendige, om niet te zeggen gezellig rommelige discussie. Commissies werden probleemloos bemand, over de aanpak van wanbetalers werden de meest originele ideeën bedacht en als alle voorgestelde uitjes worden gerealiseerd hebben we aan 52 weken in een jaar niet genoeg. Daarna werd nog wat over onze gezondheid verteld, over mogelijke jeugdleden nagedacht en werd op slinkse wijze nog een sufferd gestrikt om PR-coördinator te worden.

En toen, toen de rondvragen waren gesteld, toen de blikken dorstig werden, toen Roel weer geen bloemen had gehad en toen zelfs de mannen aan de bar even hun mond hielden........, toen sloeg onze voorzitter alsnog toe. Met een daverende klap sloot hij de vergadering. Waarna hij zich met een zeer tevreden gezicht aan een biertje zette.

Leo