De titel van het verslag was reeds bekend:
"Jacq en Dien laten Tan de hielen zien "
Het liep even anders:een relaas van Jacqueline Nell over de radio 538 selectiedag voor de marathon van Beijing.
Beste leden: Een waarschuwing vooraf: Ben je niet in de stemming voor een uiterst kritisch soms zelfs galspuwend stukje tekst, stop dan hier met lezen en laat je dag niet verpesten dor onderstaande tekst. Ik heb je gewaarschuwd. Ik ben niet in een bepaald goede stemming en het lukt me niet die chagrijnigheid te verdrijven met vrolijke of nuttige of zelfs nutteloze activiteiten. Nee, ik moet het van me afschrijven. Het moet gewoon. Het is de enige manier om me tot bedaren te brengen. De duurloop van vanmiddag heeft niet gebaat, helaas. Ondanks de laatste 5 km die ik in een ijltempo aflegde, gedreven door woestheid en frustratie, ondanks de muziek die door mijn ipod knalde en mijn trilharen in mijn oren plat legde, ondanks de karper (echt waar) die ik aan mijn haak had terwijl ik op voorntjes zat te vissen. Het moge duidelijk zijn, niets heeft geholpen. Natuurlijk kan ik drie flessen rosé leegdrinken, of zes triple Leffee naar binnen gooien, maar dat zijn korte termijn oplossingen. Mijn gevoel zit diep, zeer diep, te diep. Verankerd tot in de laatste genen van mijn kleinste teen. En het moet eruit anders vrees ik dat ik de duinen van de aankomende strandtraining tot het Normaal Amsterdams Peil plat trap of om het minste of geringste iedereen een allesvernietigende veeg uit de pan geef. Mijn intro houdt hier op en ik merk dat de woorden uit mijn tikkende vingers stromen. Een teken dat het hoogste tijd wordt, dat ik mijn ziel blootleg over afgelopen zaterdag. Het begon enkele weken geleden met een opmerking van Karin van Berkel: “Ik heb mijn moeder opgegeven voor de actie bij radio 538. Humberto Tan zoekt een haas die hem over de finishstreep van de marathon van Peking op 12 oktober a.s. trekt.” “Leuke actie”, dacht ik en voordat ik er goed erg in had zat ik te googlen op “[Humberto Tan marathon Beijing 2007]”. Algauw kwam ik op de site van Randstad Uitzendbureau en toen is het begonnen. Op de Randstad site las ik een goed gelikt verhaal dat Humberto Tan een hardloopmaatje zoekt die hem naar en tijdens de marathon van Beijing begeleidt. Randstad nam de werving voor haar deel en die bestond uit drie selectieronden. Ik geef toe, ik kon de verleiding van een gratis reisje naar Beijing niet weerstaan (ondanks mijn desinteresse in Aziatische landen) en ook ik ben ijdel genoeg om te bekennen dat ik best naast Humberto Tan in het vliegtuig wil zitten en samen een bord foo yong hai wil bestellen. Dus met een dijk van een motivatie en enkele persoonlijke gegevens gaf ik mij op en met een klik op ‘verzenden’ was mijn inschrijving een feit. Op maandag 13 augustus kwam een hoogst persoonlijk mailtje van Humberto Tan himself mijn mailbox binnen rollen:”Gefeliciteerd! Uit de ruim 600 kandidaat-hazen die zich hebben aangemeld, maak jij kans om met mij af te reizen naar Beijing. Het doet me dan ook veel plezier je uit te nodigen voor de selectiedag. Ik kijk er naar uit je te ontmoeten op zaterdag 18 augustus 2007 van 13.00 – 18.00 uur in het Olympisch Stadion in Amsterdam.” Ik ben natuurlijk nuchter genoeg om te bedenken dat Humberto zelf de mail niet heeft verstuurd, maar het op volle toeren draaiende marketingteam van Randstad. Maar af en toe jezelf voor de gek houden, is best leuk. De hilariteit werd nog groter toen ook Dinie dezelfde mail in haar mailbox ontving. Wij zouden samen naar het Olympisch Stadion afreizen en daar de selectie met hand en tand doorstaan. De voorpret was groot en ik was best een beetje nerveus. Want per slot van rekening werd je op vijf onderdelen (een hardloop circuit, een sportquiz, een tempoloop, watercatering en test it yourself) getest. En Randstad koos natuurlijk niet voor niets een stadion uit: Gebikkeld en afgezien moest er worden. Alleen de beste 15 maakten kans door te gaan naar de volgende ronde. Watjes, mietjes, muurbloempjes, non-communicatievelingen en a-socialen zouden er meteen uitgefilterd worden. Vol goede moed en hoop togen Dinie en ik naar Amsterdam. Onderweg was er nog even paniek, want de routebeschrijving was zoek, maar het was gelukkig loos alarm. De routebeschrijving slingerde ergens onder de stoel maar het thuisfront was inmiddels al gebeld. Zonder kleerscheuren kwamen we bij het Olympisch Stadion aan en een alleraardigste donkere jongen wees ons de weg naar de parkeergarage. Dinie vroeg of hij soms Humberto Tan was, maar (geheel overbodig) ontkende hij dit en gaf hij ons een vrijkaartje voor de parkeergarage. “Mooi geregeld”, dachten wij. Klokslag 13:00 uur meldden we ons bij de poort van het Olympisch Stadion, aldaar we werden opgewacht door een stuk of zeven lieftallige Randstadbabes. De één lachte nog liever dan de ander, maar verstand van hardlopen hadden ze niet, wel van cosmetica en “hoe kan ik het ‘feel good’ gevoel op anderen overbrengen”. Dinie kreeg een geel t-shirt uitgereikt en ik een groen en als klap op de vuurpijl een rolletje pepermuntjes met de Olympische ringen en het Randstadlogo erop. Ik was terstond ontroerd. Getogen in ons kleurrijke outfit stapten Dinie en ik fier de baan op en bewonderden het Olympisch Stadion dat haar allure niet had verloren. Nog even op de foto met een op ware grootte gemaakte afbeelding van Humberto Tan en we hadden aan onze eerste verplichtingen voldaan. Een paar uitslovers zagen we al rondjes rennen over de baan en al proestend liepen we naar het cateringsuitgiftepunt. Weer werden we vrolijk en warm ontvangen door twee Randstadbabes en we konden pakken wat we wilden: Luxe broodjes, fruit, energierepen, energiedrank, water, koffie, thee etc. Nee aan de catering lag het beslist niet. Algauw maakten we kennis met José. Een leuke sportieve vrouw uit Zaandam die ook de marathon van Rdam en de Roparun had gelopen. Het ijs was gebroken en we babbelden vrolijk verder. Rond 14:00 uur verscheen Marko Koers ten tonele en hij verwelkomde ons: ”Jullie hebben nu al een applausje verdiend, want jullie zijn door de eerste selectieronde gekoooooooooooooomen!”. Marko hield een positief verhaal dat goed klonk en niet eens heel erg overdreven. “En dan is het nu tijd voor onze held: Atleten, draai jullie om en daar komt hij: Humberrrrrrrrrrrrto Taaaaaaaan.” En ja hoor, gehuld in Randstad-hardloopkleding, gewapend met een brandende Olympische fakkel en gevolgd door de in-blauwe-Randstad-outfit-gestoken-topatleten (Marti Ten Kate (marathonloper), Mijntje Donners (Hockey), Stephan van Veen (Hockey), Eelco van der Geest (Judo), Indra Angad-Gaur (Schermen), Jessica Gal (Judo) en Troy Douglas (Sprint)) rende Humberto de baan op. Met ‘the eye of the tiger’ op de achtergrond ontstak hij het Olympisch vuur. Het was een ontroerend doch vrolijk moment. Humberto was blij, blij dat hij ons zag. Blij dat wij door de eerste selectie waren gekomen en dat we hem wilden begeleiden in Beijing. Hij drukte ons op het hart dat we van deze middag vooral moesten genieten, want al waren we atleten, de echte atleten waren de ex-top sporters die ons door de testen zouden trekken. Ik geef toe, Humberto deed het leuk, bekte en smoelde goed en viel bij iedere deelnemer in goede aarde. Enfin, ‘the games’ konden beginnen. Dinie zocht haar teamcaptain op (Martin ten Cate) en ik zocht de mijne op (Mijntje Donners). Groep groen (mijn groep) begon meteen met de tempoloop. Ik dacht:”Mooi zo, dan hebben we het zwaarste onderdeel meteen gehad en ben ik er meteen van af.” Rustig legden Mijntje Donners en Marko Koers het onderdeel uit:”Jullie maken tweetallen en leggen als koppel 200 meter af. De één geblinddoekt en de ander treedt als begeleider op. Nadat jullie de 200 meter hebben afgelegd, wisselen jullie van rol. Probeer die 200 meter in één minuut af te leggen. Heeft iedereen het begrepen? Dit onderdeel is vooral om jullie coachende en begeleidende capaciteiten te testen.” Zowel bij de start als bij de finish, stonden gelukkig de lieftallige Randstadbabes, zodat niemand kon vals spelen. Ik dacht nog:”Dus dit is de tempoloop?” En mijn argwaan was gewekt. Iedereen in mijn groep slaagde met vlag en wimpel, dwz finishte rond de één minuut, maar ik zag geen enkele Randstadbabe die op het coachende en begeleidende aspect oordeelde. Mmmm. Gelukkig konden we ons snel opmaken voor het volgende onderdeel: Watercatering. Jessica Gal lichtte het onderdeel series toe:”Jullie vullen het plastic bekertje met water uit de emmer, stappen over de lat, tussen de paaltjes, laveren om de pionnen, bukken onder de lat door en gieten het water in de bidon. En dat 1,5 minuut lang. Na afloop wordt jullie hoeveelheid water opgemeten.” De lengte van het parcours was hooguit 10 meter en stelde dus geen mallemoer voor en voelde me een klein kind op een sportdag. Ik werd steeds argwanender en werd al wat ongeduriger. Maar riep mezelf al snel tot orde, want Jacq “niet zeiken, er zijn nog drie onderdelen te gaan. Dit is toch leuheuheuheuk” Iedereen deed opgewekt mee en het werd een jolig evenement. Maar mijn geweten begon te knagen:”Wat had dit nu met het lopen van een marathon te maken?”. Het volgende onderdeel diende zich aan: Test it yourself. “Wow”, dacht ik, “nu gaat het gebeuren, read my lips.” Maar ook dit onderdeel draaide uit op een teleurstelling. Zonder enige serieuze begeleiding konden we gedurende 30 sec. op een plankje heen en weer springen of ons evenwicht op een dun latje testen of de marathon van Beijing op Google Earth volgen of een zover mogelijk horizontale sprong maken of praten met de vader van Greg van Hest (dit laatste was trouwens wel aardig). We waren vrij welk onderdeel we wilden ondergaan. Opnieuw ontging mij de link met het lopen van de marathon en wat werd er nu precies getest? Ik begon opstandige gevoelens te kweken en ging nattigheid voelen. Ons vierde onderdeel was de sportquiz. Ook dit was een lachertje. De antwoorden waren van de panelen in het museum (waar de quiz werd afgenomen) te lezen of iemand uit je groep gaf het antwoord. Twee vragen handelden over je reactiesnelheid en je longinhoud. Je reactiesnelheid werd op een startblok getest door Simon Vroemen (Steeple Chase) en je longinhoud mbv en blaastest door een Randstadbabe. Maar wat heeft je reactietijd (hoe snel je uit het startblok vertrekt na de hoge piep) in hemelsnaam met 42,2 km te maken? Ik werd chagrijnig, want ik voelde me intussen in de maling genomen. Deze dag stond helemaal niet in het teken van selectie en wie door mag naar de volgende ronde. De testen stonden te ver af van datgene waar het omdraaide: Iemand begeleiden naar en tijdens de marathon. De moed zakte me in mijn schoenen, want als ik ergens een teringhekel (excuus voor mijn woordgebruik) aan heb, is gefakete ernst, emoties die niet echt zijn en ingestudeerde Randstad-promotiepraatjes. Ik zag het al voor me. Het Randstad marketingteam om de tafel:”Jongens, we hebben 200 lopers uitgenodigd en we moeten een aantal testen verzinnen om het nog een beetje serieus te laten overkomen. Humberto en de ex-topatleten moeten we goed briefen, zodat het net lijkt of het belangrijk is hoeveel water er in de bidon is gegooid. Wie weet er nog een geinig onderdeel? Hee, weet je wat? Laten we Troy Douglas uitnodigen. Hij kan de groep wel entertainen. Ach joh, als die lopers het maar gezellig hebben, dan is het wel ok en we gooien er ook nog een longtestje tegen aan. Laten we vooral niet vergeten om door het hele stadion onze Randstadvlaggen en –spandoeken op te hangen. Want jongens, dit wordt een dijk van een PR-stunt.” En getverderrie, ik deed er nog aan mee ook. Het laatste onderdeel, het hardloop circuit, had ook niets weg van een test. Troy Douglas gaf er wel een vrolijke draai aan, maar het stelde niets voor. Ik was ontdaan, maar deed vrolijk mee. Wat moest ik anders? Om 17:00 uur was het programma afgelopen en de ‘jury’ trok zich terug. Zou de jury in 30 minuten, 200 x 5 onderdelen = 1000 testresultaten, kunnen beoordelen? Want om 17:30 uur kwam us Humbertus al met de uitslag. Hij had de namen van de 15 deelnemers die doorgingen naar de volgende ronde. Humberto was trots op ons dat we een geweldige inzet hadden getoond (dûh). Maar wat een farce. Het was één grote oplichterij: De ex-topatleten hadden een leuke schnabbel en Randstad had een geslaagde promotiedag. Toegegeven, toen Humberto de namen van de winnaars omriep (en wat maakte hij het spannend, oei oei oei) werd ik nerveus:”Stel nou dat ik er bij zit.” Maar algauw verdween dit gevoel en droop ik snel af. Een ervaring rijker en een illusie armer, of is het nu andersom? De verzorging was prima, maar fuck wat voelde ik me bedonderd. Ik heb mijn trauma verwerkt en het laatste restje frustratie is uit mijn lijf geschreven. Ga alsjeblieft naar Dinie als je meer wilt weten hoe de middag is verlopen, want zij zal ongetwijfeld een positiever verhaal houden. Wellicht ben ik te kritisch en misschien ben ik te gevoelig wat dit betreft, maar het heeft wel een verhaal voor onze nieuwe site opgeleverd en een kijkje in mijn ziel. En wat de marathon van Beijing betreft:”Humberto, stop die maar in je ….”
