Zondag 9 september. ‘s Morgens vroeg had ons het vreselijke bericht bereikt dat Paul was overleden. Daarna was ik een flink stuk gaan lopen om het verdriet eruit te zweten. Dat was natuurlijk niet gelukt en ik stond met een hoofd vol emoties en herinneringen in de keuken. En toen stopte daar die witte bus. Ik schrok. Want als die bus aan kwam rijden, dacht je dat vrolijke gezicht van Paul er al direct bij. Ik raakte ontroerd maar op hetzelfde moment zei het verstand al dat die bus gewoon door iemand thuis gebracht werd. De emoties waren echter die hele morgen al in de meerderheid, dus het duurde even voor de rede weer boven kwam drijven. Ik moet met grote ogen naar die bus hebben staan staren. Natuurlijk stapte Paul niet uit. Dat zal ik ook nooit echt gedacht hebben, maar het kippenvel stond wel op m’n armen. Het moet voor Maarten, z’n zwager, ook niet meegevallen zijn die bus terug te brengen. Hij haalde Pauls lunchbox en wat andere persoonlijke bezittingen uit de bus. Je kunt in alles wel symboliek leggen maar door die handeling borrelden de emoties weer heviger op dan ooit. En dit keer werden ze niet door het verstand gecorrigeerd. Ik besefte nu nog meer dat er dingen waren die nooit meer terug zouden komen. 

Wat allemaal? Lees het condoleanceregister op de site maar eens. Een mooiere schets van wat Paul voor velen betekende kan je niet krijgen. Of herinner je de woorden die zijn vrienden in de kerk spraken. Maar wat vooral zo bijzonder is, is dat je merkt dat echt iedereen hem persoonlijk ook zal missen. Iemand die door zijn open en vrolijke verschijning bij iedereen direct een snaar raakte en die je daarom al snel rekende tot de categorie van prettige mensen. Iemand met wie het plezierig was om te lopen, te dollen, een goed gesprek te voeren, een biertje te drinken, te golfen, te dansen, te fietsen, te lachen of gewoon op straat een praatje te maken. 

Bij de condoleance stond de bus voor de kerk geparkeerd. Dat vond ik wel mooi. Want die bus hoorde bij Paul. Als je die bus aan zag komen dan verwachtte je die zwaai al van hem. En bij de indrukwekkende uitvaartdienst op donderdag kwam de bus alweer voorbij, nu in de woorden van de dominee.

De bus staat nu weer in de straat. Wat mij betreft blijft hij daar nog een poosje staan. Ik ben over de eerste schrik heen. De vrolijke letters lachen me toe. En dat deed Paul ook altijd, vrolijk lachen. ‘s Morgens vroeg al: “Môge buur, gaan we weer?” De dag leek voor Paul altijd zonnig te beginnen. En dat werkte aanstekelijk. Je stapte prettiger de dag in als je hem even sprak. Nu kijk ik ’s morgens even naar die vrolijke letters. Ze komen niet in de buurt van zijn lach maar ze herinneren me er wel aan. En die herinneringen, daar zullen we het voortaan slechts mee moeten doen. 

Leo