Echt het serieuze werk dus en daarbij moet bij mij alles kloppen. Wat ik bedoel is dat mijn kleding tiptop in orde moet zijn, van mijn strakke onderbroekkie tot en met mijn rode Thof jassie, alles moet goed zitten. Om me te kunnen meten met de toppers ben ik bereid om diep in de buidel te tasten. En daarom ga ik voor mijn outfit naar een speciaalzaak. Een zaak waar men liefde heeft voor het hardlopen en waar men weet wat het is om topprestaties neer te zetten. Als ik daar binnenkom voel ik het al, de bekers en prijzen blinken in mijn ogen. De finishfoto’s van de tengere eigenaar lachen mij toe. Ik voel me er thuis en zittende op één van de prachtige teak houten banken neem ik me voor om binnenkort ook met zo’n beker thuis te komen. Ik voel namelijk dat ik in vorm kom, ben al weer 9 gram afgevallen en laat me vandaag een paar nieuwe supersnelle schoenen aanmeten. Dat ik serieus genomen wordt blijkt wel uit het feit dat ik door zowel de eigenaar als zijn collega geholpen wordt. Sterker nog mijn oude schoen wordt op een brievenweegschaal gelegd en daarna mijn potentiële nieuwe schoen. Kijk es …. 28 gram per schoen lichter. Geweldig, echt waanzinnig! Ik raak zo enthousiast dat ik hem wel een paar klapzoenen zou willen geven. Nu nog even een andere kleur schoen en klaar is Kees. Niks daarvan zegt de onverbeten eigenaar, deze kleur loopt harder, schrikt tegenstanders af èn deze kleur wordt de absolute trend. Shit denk ik, dit wil ik niet… ik wil opvallen met tijden, met afstanden en met bekers maar toch niet met een paar rode balletschoenen. Niet zeiken Thuur zegt de ook wat roder geworden eigenaar. Ok dan maar. Doe er nog maar een strak hempie en broekie bij, bij mij zit namelijk alles strak, jij mag zeggen welke kleur (ik durf mijn voorkeur niet meer te zeggen). En oh ja ik wil een belt met drinkflesjes. Schiet op dan kan ik naar huis, want ik moet natuurlijk wel trainen vanavond. Dacht het niet, hoor ik nog terwijl ik al bijna buiten sta. Als jij echt wil knallen jongen moet je nog even meekomen. Je krijgt van mij een paar sokken met vingers, echt waar succes verzekerd. Nu begin ik toch bijna te geloven dat mijn grote vriend een carnavals zaak begonnen is maar ik geloof hem omdat ik alles wil doen voor het resultaat en omdat ik naar huis wil om te trainen. In een opperbeste stemming race ik naar huis. Thuis beloof ik het prijzengeld van mijn eerstvolgende race te verdelen. Om de kanonnen uit de A-groep alvast te imponeren besluit ik die avond mijn nieuwe knalrode kicks alvast aan te trekken. En dat heb ik geweten……. In de sporthal krijg ik geen reactie, logisch omdat het daar te donker is. Maar op weg naar de warming up bij het zwembad hoor ik het geroezemoes en hoor ik wat snotterende geluiden. Eenmaal in het volle licht bij het zwembad barsten er minimaal 20 lopers in lachen uit. Heb jij Michel eindelijk verlost van die paar rode klompen die al jaren in z’n magazijn staan, man man man wat een eikel ben je toch. Wacht maar dacht ik. Ik zal jullie mijn nieuwe sokken eens laten zien. Dit had ik dus helemaal niet moeten doen. De complete A en B groep ligt op de grond en de training kan worden afgelast. Zelfs mijn loopmaatje loopt met tranen in zijn ogen waggelend zijn eerste versnelling. Een versnelling waarbij ik opvallend ver voorin eindig. Bij de tweede versnelling weet ik het zeker, ik zal ze eens goed de achterkant van mijn nieuwe schoenen laten zien. Vol gas loop ik bij alles en iedereen weg en niemand volgt, sterker nog niemand kan volgen. In de verte hoor ik nog “is ie gek geworden” en “je mag hier maar 30 hoor”. Ik weet het zeker… deze rode kanjers en mijn supersokken gaan mij helpen om aan de top te komen. De rest van de avond heb ik niemand meer gehoord en nog weer later heb ik op de parkeerplaats bij de sporthal handtekeningen staan uitdelen. Deze rode kanjers stuwen mij voort en laten mij vliegen . . . . kom maar op Rotterdam marathon.

Thuur