23 april

Hehe eindelijk is het dan zover. Het is zeven uur en het wekkertje gaat eindelijk. Vandaag vliegen Carola (mijn vriendin), Luna (dochter van 18mnd) en ik dan naar Australië. Al bijna twee jaar zijn we met deze vakantie bezig en nu gaan we dan eindelijk. Luna slaapt bij mijn ouders in Leiden zodat wij gisteren de laatste spullen nog konden inpakken en dan kunnen wij op Schiphol rustig inchecken. Dennis (zwager) en Jolanda (schoonzus) brengen ons weg. Ik heb in de winter aardig wat met Dennis getraind. Hij kon mij goed motiveren om te blijven trainen. Hij heeft vorig jaar zijn debuut gemaakt op de hele triaithlon in een verbluffende tijd van 09u47min. Hij weet dus wat er voor nodig is om een goede Ironman te doen.

Eenmaal op Schiphol aangekomen zijn we blij dat het vrij rustig is bij de incheck balie. Tijdens het inchecken zegt de man achter de balie dat er geen fiets geregistreerd staat bij onze ticket, wat zou betekenen dat hij niet mee zou kunnen. Bijna allebei tegelijk reageren Carola en ik (misschien iets te heftig) dat dit onmogelijk is omdat we de dag voor vertrek nog hadden gebeld en dat toen alles in orde was. De man achter de balie, die duidelijk van de mannenliefde was, (geeft niet hoor ;-) )Bleef heel kalm en zei dat Anita het wel zou uitzoeken. Anita kwam een paar minuten later terug en ze had het inderdaad geregeld en zei dat alles in orde was pfffff. Mooi, koffers op de band, fiets naar oversized bagage en wachten op mijn ouders met Luna.

Een kleine 25 uur later landen we veilig en wel op Sydney Airport. De vlucht ging goed en ik had genoeg beenruimte. Omdat Luna nog geen 2 jaar is konden wij een soort van bakkie aanvragen waar ze in kan slapen tijdens de vlucht. Deze bakkies worden bevestigd aan de muur en dus zaten wij lekker tegen een muur aan waardoor we extra veel beenruimte hadden. Carola en ik hadden met `n tweeën 3 stoelen dus we konden uitgebreid zitten/liggen. Normaal heb ik het gevoel alsof ik een Maxi cosi zit met mn benen in mn nek, maar nu had ik niets te klagen. Luna heeft twee keer gehuild. De eerste keer met opstijgen en toen ze heel moe werd. Voorbeeldig kindje, heeft ze vast van d`r moeder.

27 april

Na een paar dagen in Sydney gingen we nu eindelijk de auto ophalen die ik al een tijdje geleden had gereserveerd. Ik had een Hyundai Tucson besproken omdat we een hoop spullen bij ons hadden dus een grote auto kwam goed van pas. De auto moesten we ophalen in de buurt van het vliegveld. Alle spullen in een shuttle busje gepropt en naar Atlas Cars. Daar aangekomen blijkt dat dit bedrijf al een tijdje geleden failliet was gegaan en wij dus konden fluiten naar onze centen…..!@#$%^&*(*, en nog meer van dat soort woorden vlogen er door de terminal heen. Maar omdat dat niets aan onze situatie veranderden, gingen wij op zoek naar een andere verhuurder die wel een auto voor ons had. Uiteindelijk een mooie Outlander gehuurd. Na alles in de Outlander gepropt te hebben, gingen we op weg naar Porth Maquarie waar dus de Triathlon was. Na eerst 10 min in z`n eerste versnelling door Sydney gereden te hebben, kwamen we op de weg die ons naar de Highway bracht. De Outlander was een automaat, waarmee je zelf kon opschakelen of het ging geheel automatisch. Ik dacht dat het gewoon een normale automaat was en had niet door dat de pook in het semi automatische gedeelte stond. Dus ik bleef netjes in z`n 1 rijden. Uiteindelijk had ik het door en konden wij fijn onze weg vervolgen. Na ongeveer 4 uur rijden kwamen we aan in Port Maquarie. Je zag al overal triathleten lopen met geschoren afgetrainde benen en strakke koppies. De mooiste en duurste fietsen kwamen voorbij. Natuurlijk hadden ze de mijne nog niet gezien ;-). De volgende dag ging ik naar de registratie balie om me aan te melden. En natuurlijk nog even shoppen bij de expo. Vanuit mijn hotelkamer hadden wij zicht op het parcours. We konden het zwemmen zien en ook een gedeelte van het loopparcours.

30 april

Ik besloot het fietsparcours te gaan verkennen met de auto want dat scheelt vaak een hoop verrassingen. In het progamma boekje stond dat het parcours relatief vlak zou zijn maar dat wilde ik wel met eigen ogen zien. En misschien zitten er wel gevaarlijke bochten in en het is altijd makkelijk als je weet waar die zitten. Zo gezegd zo gedaan, na ongeveer 1km begon de ellende al. Om het centrum uit te komen moest je gelijk al een aardig klimmetje op. deze was niet zolang maar als je net uit het water komt dan voel je dat gelijk. Boven aangekomen ging deze weer over in een andere wat langere klim. En zo ging het dan ongeveer de eerste 10km lekker door. En als toetje zat er dan nog een super steile klim in. Deze kan je vergelijken met de Keutenberg in Limburg. De rest van het parcours was verdeeld in korte klimmetjes en 1 lang stuk van ongeveer 15 km. Ik ben absoluut geen klimmer dus daar baalde ik wel een beetje van. Maar goed ik was wel in een mooi omgeving……….

1 mei, D-DAY

04:45, de wekker gaat en gelijk schiet ik max in de zenuwen. Ok ff nadenken, wat ga ik allemaal doen. Bidons klaar maken met Peptiplus en daarna naar de start om me te melden en kijken of mijn fiets de nacht heeft overleefd. Mijn fiets had ik de dag daarvoor al in moeten leveren en hopelijk stond hij nog braaf op mij te wachten. Nadat ik me gemeld had en mijn banden met 9bar lucht had voorzien, ging ik weer terug naar me hotelkamer om wat proberen te eten.

06:30, Zwemmen 3,8KM,

Samen met nog ongeveer 2000 andere deelnemers mogen we eindelijk het water in. Vlug Carola nog een zoen gegeven en dan maar wachten op het startschot. Het water was lekker warm, ongeveer 21 graden dus dat mocht geen probleem zijn. Je hoort de speaker roepen; This is your day today you will be an IRONMAN. …..is dat zo? Snel denk je nog even wat je allemaal gedaan hebt om dit te bereiken. Dit is moment waar je zolang op heb gewacht en zolang naar toe hebt getraind. Eindelijk mag je dan starten en mag je laten zien wat je waard bent. Ik kijk om me heen en denk dat ik een goede plek heb gevonden. Ik zie de helikopter van Sky sport boven ons hangen en voel de rillingen door me lichaam gaan……….KABANG…..dat was het startschot. Even was ik vergeten hoe het was om met zoveel mensen tegelijk en zo snel mogelijk in het water te zwemmen. Het voelt ongeveer als dat je in een boot zit die zinkt met 500 man erop, en 50 meter verder op ligt een ander bootje met plek voor 10 man en de rest heeft pech gehad. Ik ben onder geduwd, geslagen, geschopt er is door me heen gezwommen, over me heen gezwommen en er was niemand die sorry zei…waarschijnlijk heb ik het zelfde gedaan. Dit soort praktijken is trouwens wel normaal bij deze wedstrijden. Na ongeveer 20 min werd het iets rustiger en kwam ik aardig in me ritme. 1uur en 6 min later kwam ik het water uit. Dit was voor mij een dik pr en was dus zeer tevreden. Ik sprintte het water uit en ging op zoek naar mijn fiets spullen. Schoenen aan, brilletje op en op zoek naar me fiets. Gelukkig had ik goed in me opgenomen waar me fiets stond anders wordt het lastig zoeken tussen 2000 fietsen. Onder de laatste Ironman vlag in rij C stond hij netjes op mij te wachten. Daar deed ik mijn punthelm op en dan gaan we knallen, (dacht ik). Net voordat ik het parc ferme uitloop hoor ik Carola schreeuwen. Die was ook verbaast over mijn snelle zwemtijd.

Fietsen, 180KM,

Uit mijn voorverkenning wist ik dus dat het begin van het parcours al gelijk vrij zwaar was en dat ik de eerste 15 km rustig aan moest doen. Ik ging er niet gelijk als een gek vandoor maar je moet wel door rijden anders kom je de klimmen ook niet op. Als je net uit het water komt ben je snel buiten adem dus dat merk je wel. Het eerste rondje stond er aardig wat wind waar we flink last van hadden. Het pacours liep grotendeels onbeschut langs de kust dus dat was een aardig nadeel. Het fietsen ging voor mijn gevoel aardig en de klimmen gingen lekker tot die eerder genoemde “Keutenberg”. Ik zag al mensen afstappen en geduwd worden. Ik dacht wat gebeurt gebeurt maar afstappen of geduwd worden dat nooit. Met een hartslag van ongeveer 245bpm kwam ik boven. Herstellen hiervan kon niet echt want na een vrij korte afdaling kon je gelijk weer beginnen aan de volgende klim. Toen ik begon aan het tweede rondje merkte ik dat de wind nu echt flink was komen opzetten. Door wat voor reden dan ook kon ik niet lekker liggen in mijn beugels als tegen de wind in reed. Ik had flinke pijn in mijn onder rug en was genoodzaakt om rechtop te blijven zitten. Dit is natuurlijk niet ideaal als je tegen de wind in rijdt. Kwam het door de lange reis, mijn valpartij een week voor vertrek of het sjouwen met al de bagage???? Ik wist het niet maar ik baalde verschrikkelijk. Toen merkte ik ook nog dat ik steeds meer honger kreeg. Dit had ik normaal nooit, ik heb altijd genoeg aan gelletjes maar dat voldeed dit keer niet. Gelukkig kan ik powerbar repen aanpakken en wat stukjes banaan. Op de terug weg ging het weer wat beter omdat we toen weer de wind in de rug hadden en kon ik weer in de steunen liggen. Op het vlakke en glooiende gedeelte kon ik netjes rond de 40km per uur blijven rijden maar dat maakte de verloren tijd niet meer goed. Zo nog maar 15km en dan mag ik weer gaan fietsen maar dat betekende dus wel dat het zwaarste gedeelte er weer aan zat te komen. En ja hoor, daar zag ik weer mijn grote vriend de “Keutenberg”de dood of de gladiolen dan maar weer. Gelukkig kwam ik weer netjes boven maakte ik de ronden af. Na deze inspanning dacht mijn linkerbeen van; weet je wat, ik ben er klaar mee dus doe het maar lekker zelf. Het enge wat ik nog voelde was melkzuur. Dit kon er ook nog wel bij. Voorzichtig reed ik de laatste paar km uit en maar hopen dat ik geen kramp krijg. Zo we zijn er weer, fiets inleveren en dan alleen nog maar een marathon lopen……..

De Marathon

Toen ik begon met lopen voelde ik al vrij snel dat mijn beoogde 5min de km, 12km per u, dus 3u30min als eindtijd niet ging halen. Het fietsen had mijn aardig wat kracht gekost en dat merkte ik dus nu met lopen. Tijdens het lopen haalde ik toch wel een aardig aantal deelnemers in. Ondertussen was het aardig warm geworden, ongeveer 26 graden. Ik moest dus niet vergeten om te blijven drinken en eten. Om genoeg vocht binnen te krijgen en er een snelle tijd toch niet meer inzat besloot ik om bij de drankposten even snel te stoppen zodat ik goed kon drinken. Normaal zou ik dit nooit doen, want als je eenmaal hebt gewandeld dan ga je dat lekker vinden en dan ga je dat meer doen en dat wil je niet. Door dit vele drinken moest ik tijdens het lopen 4 keer pissen maar dan ook precies op de zelfde plaats. Nu bleef ik wel gewoon door lopen want nog meer stoppen zou wel heel erg zijn. Toen ik aan mijn laatste van de 4 rondjes begon, voelde ik me wat beter en ging ik voor mijn gevoel harder lopen en begon ik meer mensen in te halen. Nog twee bochten en daar was de finish. De finish bestaat uit een lange “straat”met een mooi rood tapijt met aan beide kanten honderden mensen die je toejuichen. Voor dit moment doe je het eigenlijk allemaal en die mooie grote medaille die je krijgt. Ik liep over het tapijt en dan gaat er weer van alles door je heen. Blijdschap, opluchting maar ook teleurstelling omdat je niet de tijd hebt gehaald die je voor ogen had. Maar vooral ben je trots op het feit dat je deze dag in 11u en 22 minuten 226 kilometer hebt afgelegd. Ik zag en hoorde Carola schreeuwen en die was ook apentrots op me. Zij weet wat het is om een Ironman te finishen. In 2007 heeft zij de Ironman van Canada gedaan dus ze weet hoe het voelt. Ik liep onder de finish door en ik hoorde de speaker roepen:     FROM THE NETHERLANDS, MARLO MOEDIG, YOU ARE AN IRONMAN.

Toen ik de finish over kwam blokkeerde gelijk alles. Je lichaam geeft gelijk aan dat het mooi is geweest voor vandaag. Je hebt gelijk spierpijn en als je even gaat zitten doen je benen ongelofelijk veel pijn. Het beste zou zijn om ff uit te lopen……..nou daar had dus geen zin meer in.

Conclusie:

Met een paar keer trainen kan je dit niet je moet er echt 100% voor gaan, je levensstijl aanpassen en medewerking krijgen van het thuisfront. Veel mensen vinden het gekkenwerk en zullen het nooit begrijpen maar het gevoel dat je hebt na het volbrengen van een Ironman is geweldig. Tijdens de wedstrijd gaat alles pijn doen, heel veel pijn maar als het tussen de oren goed zit dan merk je dat de geest sterker is dan het lichaam en merk je dat je meer kan dan je had verwacht.

Ik wil iedereen bedanken die mij gesteund heeft in mijn voorbereiding, tijdens en na de wedstrijd.

Cees van vliet voor het beschikbaar stellen van een schitterende Triathlon fiets (EPOCA),                                  

Bas van Laar van Vitaminestore Vlaardingen bij wie ik altijd terecht kan voor de juiste sportvoeding,

Dennis en Ton met wie ik samen een hoop kilometers heb gemaakt,  

En natuurlijk Carola die me vaak naar buiten heeft gestuurd in de winter om te gaan trainen en zei altijd begrip kon opbrengen voor de vele uren dat ik niet thuis was. Nu is het weer haar beurt.

FF wat cijfers: