Ik ben zo'n loper die al heel gauw een reden bedenkt om maar niet te hoeven trainen. Een kleine greep uit mijn smoesen-repetoire:
-'Getver, het regent!'
-'Pffff, het was zo'n drukke dag'
- 'ik voel mijn knie'
- 'ik heb hoofdpijn'
- 'Ik heb te laat gegeten!'
- 'ik zie wolken, misschien gaat het straks regenen!'
- etc...etc...
Als ik voor mijzelf een goed excuus heb gevonden, ren ik naar de douche en duik daarna in mijn pyama. Het schuldgevoel dat ik heb als groepen Thoffers langs mijn huis rennen, eet ik weg met een grote reep chocola.Dat helpt! Nou ja, eventjes dan..... Tja, ik weet dat ik geen talent voor hardlopen heb, maar van bank-zitten zal mijn conditie er zeker niet op vooruit gaan. Als ik denk aan de ruim 30 kilometer die ik begin juni tijdens de Maaslandloop zal moeten rennen, krijg ik het toch een beetje benauwd.... Heel benauwd....Spaans benauwd!
Ik moet een doel hebben. Een doel om voor te gaan trainen. Een doel om met mijn zitvlak van de bank af te komen. Na een klein speurtochtje op internet kom ik uit bij de 10 km in Rotterdam. Als ik me daarvoor inschrijf dan zal ik vast wel 2x in de week gaan trainen..... toch? De inschrijving is gelukt en ik ga weken lang braaf iedere dinsdagavond lopen met Thof. Ik ga doordeweeks nog een keer zelf en in het weekend doe ik in mijn eentje een duurloopje. Er is zelfs een week dat ik 4x mijn loopschoenen aantrek. God, wat ben ik trots op mezelf! Dat komt wel goed in Rotterdam. Mijn record op de 10 kilometer staat op 54:40 zou ik daaronder blijven?

Een week voor de 10 km in Rotterdam loop ik met de dinsdagavondtraining stijf achteraan. Pffff, wat doen mijn benen nou? Ze willen niet! Ze willen in horizontale-toestand op de bank liggen. Ik ren (tenminste, dat is de bedoeling) langs de Waterweg en zie de rest van de groep steeds verder van mij vandaan. Ga ik nou zo langzaam of is de rest zo snel? Chagerijnig zit ik na de training op de bank. Jawel, natuurlijk vergezelt door een bak paaseieren. Shit, denk ik bij mezelf, dat wordt helemaal niks in Rotterdam. Dalijk finish ik met een giga-slechte-tijd en dan weet niet alleen ikzelf dat ik talentloos ben, maar heel Rotterdam ook! Kan ik er nog onderuit? Na een stuk of 10 paaseieren denk ik er iets positiever over: 'Ach Nens, die tijd maakt niet uit. Ik ga toch niet voor een super tijd? De 10 km van Rotterdam is toch alleen maar een trainingsdoel? Een doel om de bank en mijn achterwerk van elkaar los te wrikken.'

Op zondagochtend sta ik rond een uur of 9 met Carline en Evelien (vriendin van Carline) te wachten op de trein naar Rotterdam. Mijn mede-passagiers zijn een beetje zenuwachtig, ik helemaal niet en heb er zelfs geen zin in. Sjemig, helemaal naar Rotterdam om een stukje te rennen. Ik loop liever in mijn eentje door de Duifpolder, denk ik als we richting het hotel lopen. In het hotel wensen wij de marathonlopers heel veel succes en na het omkleden begin ik een beetje zin te krijgen. Mijn doel voor vandaag is onder het uur te blijven, Carline en Evelien willen er 55 minuten over doen. Wachtend in het startvak (toch een kriebels in mijn buik) spreken we de planning door: de eerste 5 km ga ik op een tempo van 5:40 lopen en daarna gaan we ieder ons eigen tempo. Ik zal wat langzamer gaan lopen, Carline en Evelien waarschijnlijk wat harder. Ineens klinkt het startschot. Daar gaan we! (Joehoe, toch wel leuk om te hollen op die Coolsingel). De eerste kilometers gaan voorspoedig, veel te hard! Als ik daar maar geen spijt van krijg. Nou die spijt kwam sneller als ik dacht: na 5 km kak ik behoorlijk in en heb al zin om te wandelen. Ik ben pas op de helft. Niet aan
denken, blijven rennen. Carline rent bij me vandaan en wordt steeds kleiner. Evelien heeft het ook zwaar en samen ploeteren we kilometer voor kilometer verder. Op het 7 km punt denk ik aan de marathonlopers die nu pas op 1/6 deel zouden zijn. RESPECT! Dat ga ik echt nooit doen. Ik hobbel de Coolsingel op en zie de finish voor me. Pfff, ik ben er bijna!!! Als ik onder dat opblaasbare ding ren, druk ik mijn horloge in. 58 minuten. Joehoe, Evelien en ik zijn onder het uur gebleven. Carline komen we een stukje verder tegen en is dolblij: ze heeft haar PR gelopen. Waarschijnlijk iets van 53 minuten. Echt knap!
Rotterdam, volgend jaar ben ik er weer!