Donderdagochtend 5:00 uur plankgas achter Salvatore aan naar Brussel. En terecht, want we hadden niet eens tijd om koffie te nemen bij de door Angeli meegebrachte appeltaart.

Twee uur later op Sardinië, stralend blauwe hemel en 27 graden. Beter konden we het niet treffen. Hoewel, er moest ook nog een marathon gelopen worden...

Dezelfde middag een gastvrij onthaal bij Salvatore's moeder van 86, die zichtbaar genoot van zoveel bezoek. We mochten bij de familie Dessi en de familie Melis overnachten.

Vrijdag hadden Sal en z'n vrouw Nel een prachtige tocht door de bergen en langs de schitterende kuststrook van Sardinië uitgezet, eindigend op een prachtig wit strand met helder azuurblauw water. Tel de tropische temperatuur erbij op, en het was niet gek dat sommigen zich hardop afvroegen of we de marathon nog wel moesten gaan lopen.

Zaterdag zakte de temperatuur, dus toch maar de startbewijzen opgehaald. Nu kwam bij iedereen toch een zekere spanning opzetten, en aan tafel bleven die avond de gebruikelijke grappen en grollen achterwege.

Zondagochtend 5:30 op, om 8:30 was de start al. 1500 deelnemers stonden klaar, rolstoelers, 10 km, halve marathon en ongeveer 600 deelnemers voor de hele. Temperatuur zou die dag niet boven de 17 graden uitkomen, vrijwel geen wind. Ideaal weer eigenlijk, voor velen een opluchting en voor mijzelf misschien nog wel het meest.

Voor de meesten zou dit een bijzondere marathon worden. Voor Frans, de eerste na z'n operatie van 4,5 jaar terug, voor Sal zou het z'n laatste worden, Angeli en Rob hadden slechts 3 weken hiervoor een heldhaftige "Zestig van Texel" gelopen, Fred had 4 weken niet kunnen trainen vanwege een enkelblessure, voor Sara van Dijk (de schoonzus van Rob) werd het pas haar tweede, voor mij m'n derde maar vooral of ik deze keer zonder kramp aan de finish zou komen.

Angeli, Sal, Frans en Fred "la Raketta" (z'n zelfverkozen geuzennaam) zouden met z'n vieren lopen, Sara, Ad en haas Rob met z'n drieën. De eerste 22 km gingen door het oude centrum van Cagliari. Genoeg te zien, en mede dankzij het enthousiasme van onze meegereisde supporters Nel Dessi en Renee van Dijk zaten we al op 23 km voor we het goed en wel beseften. Een goed begin dus, ondanks kleine klimmetjes en valse platjes. De Italianen hadden echter niet allemaal evenveel begrip voor het stilgelegde verkeer, gezien de heftige discussies die soms werden gevoerd tussen automobilisten en verkeersregelaars.

Daarna een natuurgebied in, best mooi, maar weinig schaduw en nauwelijks toeschouwers. Ook de benen werden zwaarder, kortom we wisten het weer: dít is een marathon!

Fred ging toch versnellen, ondanks de weinige training. Enige tijd later voelden ook Angeli en Frans zich sterk genoeg en lieten Sal alleen. Fred kon echter z'n hoge tempo niet volhouden en dan is de man met de hamer onverbiddelijk: dan ga je kapot.

Angeli en Frans liepen lekker door, en in het atletiekstadion (waar de finish was) kregen ze Fred in het vizier. Ook Fred zag hen, en met een uiterste krachtsinspanning (het moest wel uit z'n tenen vandaan komen) kon hij nog net voorkomen dat hij ingehaald werd, en kwamen ze gedrieën over de streep, in 3.44.

Sal kon in z'n eentje z'n eigen tempo maken, en ging een stuk lekkerder lopen, tijd 3.54.

Bij de andere groep konden Sara en ik het tempo van haas Rob nog steeds volhouden. De laatste 9 km, op de boulevard, stond een licht zeebriesje, en die was welkom.

Bij een km of 35 begonnen bij mij toch de eerste krampaanvallen te komen. Gelukkig alleen rechts, dus met enige aanpassing kon ik toch blijven lopen.

Sara had het zwaar, en Rob moest alles uit de kast halen om haar te motiveren. Dat ging hem erg goed af, de laatste kilometers wist hij haar zelfs nog te laten versnellen, tijd 4.19, een mooie PR voor Sara.

Voor mij zat een versnelling er niet meer in, ik was blij dat ik kon blijven lopen. Ondanks dat haalde ik nog diverse marathonlopers in. Ik was duidelijk niet de enige die het moeilijk had. En anders dacht ik maar even aan de rolstoelers , dan ben je weer blij dat je kan en mag lopen, ondanks de pijntjes. Eindtijd 4.22, PR verbeterd met één minuut!

De stemming in de groep was uitbundig, iedereen gefinished, en allemaal zonder serieuze problemen.

's Avonds stak Sal z'n splinternieuwe barbecue aan, reeg een lam aan het spit en liet een paar kannen wijn aanrukken. De muziek deed ook z'n best en bij sommigen gingen zelfs de voetjes van de vloer. En dat na een marathon!

Maandag vlogen we weer terug, en konden we terugkijken op een superweekend, met dank aan de Sardijnse gastvrijheid en de organisatie van Nel en Salvatore.

Ad van Marrewijk