Had ik al 2 maanden in m’n hoofd om de Westland Marathon te gaan lopen, kwam ik er opeens achter dat Eduardo, onze middelste zoon, op die dag z’n vormsel doet in de kerk. Ja, en dan moet Pa natuurlijk pa-raat zijn.

Dat was even balen, maar na enig googlen kwam ik bij de Leiden Marathon terecht, één week eerder dan Westland. Het sprak me wel aan, een flink aantal deelnemers, een stukje door de stad en verder veel kilometers buitenaf, door dorpjes en tussen de weilanden. Bovendien is sinds enkele jaren de marathon één grote ronde en niet meer meer 2 rondes van 21 km (dat vind ik namelijk niks), en het zag er allemaal wel professioneel uit. Ik besloot voor Leiden te gaan. Aangezien ik tot eind februari met een blessure kampte had ik een goeie 2 maanden om me voor te bereiden. Weliswaar aan de korte kant, maar het zou net moeten gaan.

Niet lang daarna hoorde ik in de Thof-wandelgangen dat Petra Sluijter zich zelfs al had ingeschreven voor Leiden. Haar beide zoons studeren en wonen daar, en zelf komt ze er daardoor natuurlijk ook regelmatig, en het leek Petra wel mooi om juist in Leiden de marathon te lopen.

Aangezien Petra en ik ongeveer eenzelfde tempo hebben, hadden we elkaar snel gevonden, we gingen de lange duurlopen samen doen. 33 km was de langste, en tot mijn opluchting had ik geen enkele last van kramp. Zou iets gezonder eten en meer slapen dan toch echt helpen? Ik begon al een beetje geloof te krijgen in de cashew-noten, amandelen, chocola en bananen, die ik in flinke mate innam. Omdat in deze producten wat meer magnesium zit, zou dat goed werken tegen kramp.

Zondagochtend 18 mei, op de Oostgaag wacht ik op de “taxi” van Peter en Petra. Wat een prachtig weer vandaag. Voor de toeschouwers dan wel te verstaan.

Voor we het wisten waren we al in het mooie, historische centrum van Leiden. Petra had zich ingeschreven via het Ronald McDonald huis, een stichting die zij een warm hart toedraagt. Ook voor mij had ze zelfs toestemming gevraagd en gekregen voor een verkleedplek. Ruim op tijd waren we in “het Koetshuis” bij de “Burcht”, op een paar honderd meter van de start.  

De eerste 2 km liepen we samen op. Ondanks het vroege tijdstip was het al warm. Daarna kwam de ballon voor 4 uur 15 minuten voorbij, en daar ging ik met mee. We wensten elkaar succes, en Petra voorspelde dat ze me bij de 40 km wel weer zou inhalen.

Al gauw gingen we Leiden uit, over wat kleinere wegen en fietspaden, door kleine dorpjes, tussen de weilanden en natuurlijk langs veel water. Groot was de verrassing toen ik bij ongeveer het 5 km punt al door een groep enthousiaste Maaslandse Thof-supporters hartstochtelijk werd aangemoedigd. Angeli, Salvatore, Frans en Fred waren al vroeg afgereisd naar Het Groene Hart rondom Leiden. Ook Hans Vermeer gaf ons verschillende keren mentale ondersteuning, zelfs helemaal compleet met Thof-vlag.

Soms had je geluk, dan had je wat schaduw, of wat wind. Dat gaf dan nog enige verkoeling. Maar op teveel plekken was het gewoon windstil. Ik begon een bang voorgevoel te krijgen dat dit vroeg of laat z’n tol zou gaan eisen. Ik probeerde zoveel mogelijk te drinken. Dan moest ik daarna wel weer een tandje bijzetten om de groep van 4.15 uur in te halen, maar dat moest dan maar.

De omgeving was prachtig. Voorjaar in het Groene Hart, schitterend. Het lopen ging nog steeds redelijk goed, en dan heb je alle tijd om daarvan te genieten. De dames met de ballonnen waarschuwden steeds als er een stoepje of zoiets aankwam, want die liggen daar natuurlijk ook genoeg.

Bij een kilometer of 20 begon de eerste kramp al te komen. Had ik door de blessures toch te weinig wedstrijdjes gelopen afgelopen winter, had ik het de laatste weken te druk gehad op het bedrijf, of was het puur de warmte? Op dat moment deed dat er eigenlijk niet toe. Hoewel ik op dat moment nog wel aardig kon lopen besloot ik de groep maar los te laten. Ik liep m’n eigen tempo, en elke waterpost had aan mij een goede klant. Ook tussendoor stonden nog vaak particulieren met wat water.

Als je dan alleen loopt, hoor je de hele tijd: hup Ad, hou vol Ad, etc. etc. De eerste keer keek ik nog om, was dit soms een bekende van mij? Toen realiseerde ik me dat m’n naam breeduit op m’n startnummer stond, dus dat zou zo nog wel een poosje doorgaan. Als je dan al een beetje kramp-achtig aan het lopen bent, hoef je daar nog weer niet zo trots op te zijn.

Overal stond een enthousiast publiek. In Oud-Ade hadden ze zelfs in Grieks-Romeinse sferen een decor gebouwd, inclusief triomfboog, en liep de plaatselijke dorpsheld als Romein verkleed een stukje met me op, wat het plaatselijke publiek nog luidruchtiger maakte. Voor heel even vergat je alles.

Bij ongeveer 30 km stonden Angeli, Salvatore, Frans en Fred mij voor de 4^e keer toe te juichen. Dat was een mooie reden om even een praatje te maken. Een snelle tijd zat er toch niet meer in. Petra bleek niet zover achter mij te lopen. Dat verbaasde me niet, regelmatig moest ik een stukje wandelen, net als vele andere lopers trouwens. Met de kramp kon ik redelijk overweg, maar m’n bovenbenen begonnen steeds pijnlijker te worden. Was het nou Leiden Marathon of Lijden Marathon?

Bij ongeveer 33 km moest ik een plasje plegen, en nam de gelegenheid waar om even achterom te kijken. En waarachtig, 200 meter achter mij liep Petra, met haar Peet als begeleider op de fiets ernaast. Ik zwaaide enthousiast, maar Petra reageerde niet bepaald hetzelfde.

Enkele minuten later waren we weer verenigd, en bleek dat ook Petra het heel zwaar had. Na afloop vertelde ze me dat ze heel blij was dat we de laatste kilometers samen konden lopen, en zeker in Leiden toen Peet met z’n fiets van het parcours af moest.

Ook Petra had regelmatig moeten wandelen. Ze stelde voor om bij de 40 km ook nog een stukje te wandelen. Maar voordat we daar waren, ergens in de 39 km kreeg ik het alweer moeilijk en vroeg ik: Petra, ik wil eigenlijk nu alvast een stukje wand… Voor ik m’n zin had afgemaakt, wandelde Petra al. Ook zij zat er flink doorheen.

Ergens bij de 40 km sprong Paul de Koning ineens uit het publiek het parcours op, en liep op de van hem bekende enthousiasmerende wijze een kilometertje met ons op. Ik geloof niet dat we er sneller door gingen lopen, maar we bléven nu tenminste wel lopen. Dat was al heel wat.

De laatste anderhalve kilometer voor de finish stonden misschien wel tienduizend mensen langs de kant ons aan te moedigen. Prachtig! Natuurlijk was ook de groep van Angeli daar weer, en tot onze verrassing stond ook Thoffer Ineke Halve de longen uit haar lijf te schreeuwen. Ook m’n vrouw Socorro en onze 2 jongste zoons Eduardo en Danilo stonden tussen het publiek, net als Marco en Robert, de zoons van Petra, Marco’s vriendin en zelfs de moeder van Petra. Geweldig! Al die bekende Thof- en familie-supporters trekken je er door!

Eindelijk gefinisht, op 4 uur 51 minuten. Voor ons beiden de slechtste tijd ooit. Het biertje van de organisatie lieten we ons echter goed smaken.

Op het terras met de beide families, in een heerlijk zonnetje, namen we alles nog eens door. Natuurlijk was het veel te warm geweest om te lopen. Maar voor de rest hadden we een prachtige marathon, in een hele mooie landelijke omgeving, een heerlijk publiek, een prima organisatie en natuurlijk het mooie Leiden als decor van de eerste en laatste kilometers.

Ondanks alles hadden we een fantastische dag gehad. Hopelijk kunnen de deelnemers aan de hele en halve marathon in het Westland over een paar dagen hetzelfde zeggen. Veel succes allemaal, en hopelijk iets lagere temperaturen!

Ad van Marrewijk