Het idee van een halve marathon kriebelde altijd al wel ergens, maar toen er bekend werd dat er eenmalig een loop werd georganiseerd door het Westland, hoefde ik niet lang meer na te denken. De bedoeling was om deze eerste met zus Sanne te lopen, maar daar kwam ‘iets’ tussendoor ;-)
Gelukkig kwam mijn vader op een avond in november met het idee om mij dan te hazen. En stiekem kon ik dat alleen maar heel gaaf vinden en durfde ik de streeftijd binnen 2 uur te leggen. Inschrijven maar! Toen in januari ook nog een halve marathon groep werd opgestart, was het plaatje echt compleet. Dit moet lukken!
Oké, dat was zeker even wennen. Ik vond het alleen maar zwaar, zoveel trainen. Meestal ging het op dinsdag met de training goed, maar donderdag weer totaal niet en zaterdag weer wat beter. Ik vroeg me af hoelang dat aan zou houden, maar gelukkig werd het na 2 maanden stukken minder en merkte ik dat mijn lichaam gewend was aan drie trainingen in de week. In zoverre gewend, dat ik me ook echt verschrikkelijk schuldig voelde als ik een keertje oversloeg! Ik merkte dat m’n conditie met sprongen vooruit ging en waagde af en toe een training met de B-groep. Wat ik ook zo bizar vond is dat je op een zaterdag ‘gewoon even 15 km wegliep’, want je instelling wordt heel anders als je doel 21 km is.De trainingen vlogen voorbij, en voor we het wisten was het alweer mei. Nu begint het echt op te schieten! Ron nam het leuke initiatief om een Pasta Party te organiseren voor de zaterdagmiddag groep. Dit was erg gezellig en de trainers zijn in het zonnetje gezet. En toen was het zover. Ik was al die tijd niet zenuwachtig, totdat ik zondagochtend aan het ontbijt ging. Met lange tanden heb ik een pannenkoek weg weten te krijgen. UGH wat was dat vies. Over op een yoghurtje dan? Zelfs dat kreeg ik niet goed weg. Volgens mij ben ik nu echt zenuwachtig.. niet aan denken, op naar de sporthal. In een lange stoet met Thoffers vertrokken we naar Maassluis. Daar werden de laatste voorbereidingen getroffen. Veters strak genoeg? Nog een banaantje, zonnebrand ingesmeerd, hazen in het vizier (want 2 dagen ervoor kreeg ik te horen dat Arthur mij ook zou gaan hazen) Volgens mij kunnen we nu echt gaan! Wendy en Suus sloten ook aan, zij wilden ook graag proberen binnen de 2 uur finishen.
In het startvak begonnen de zenuwen pas echt te gieren. Waarom doen we dit ook alweer? Niet aan denken, probeer te genieten. Nou en dat déden we! Wat nou Rotterdam, dit was veel leuker!! Zoveel bekenden langs de weg, en wat een gave route, zo door het centrum van Maassluis en Maasland. Kippenvel all over. Al die bekenden langs de kant zorgden er ook wel eens voor dat de hazen er als een haasje vandoor gingen. Dan moesten we ze even terugfluiten. Ons tempo aanhouden mannen! Zo vlogen de eerste 11 km voorbij. Totdat we de Maaslandse Dam gepasseerd hadden en een lange weg richting de Lier voor ons lag. Toen dacht ik ineens ‘nou.. als we dit zo blijven lopen dan is het echt zwaar joh..’ en meteen erachteraan dacht ik alleen maar dat ik positief moest denken. Alsof ik een duiveltje en een engeltje op m’n schouders had die een discussie aangingen. Maar het enige wat ik kon denken was ‘we zijn PAS bij de 13’. Gelukkig wisten de hazen mij heel goed te motiveren en maakte er ‘we zijn AL bij de 13’ van. Ik zei maar niet dat het voor geen meter hielp J. Continue het juiste tempo zoeken, ofwel 'de cadans', ging ons goed af, toch Thuur? ;-) Ik heb wel genoten van de opmerkingen en acties van die hazen. Ik hoefde niks te doen! Als zij een waterpost in het vizier kregen maakte ze een sprintje en ze stonden alweer klaar met bekertjes en sponzen. Hup, spons in m'n nek en water in m'n hand. Het enige dat ik hoefde te doen was lopen, lopen, lopen. Maar dat was zo makkelijk nog niet. Ik vond het echt heel zwaar. De man met de hamer kwam helaas eerder dan verwacht. Het tempo lag hoog en het was natuurlijk warm. Dit was ik allemaal niet gewend. Maar opgeven? Neeee..
Inmiddels liep Suus zo lekker, die ging er vandoor. Bij Wendy ging het helaas wat minder, die hebben we ook laten gaan. De kilometers kropen voorbij en ik vond het door De Lier en Maasdijk allemaal maar lang duren. Komt hier dan nooit een einde aan? Waarom zou je in hemelsnaam een HELE MARATHON gaan lopen? Positief denken!!! In gedachten had ik een trekhaak gespannen in m’n vader z’n shirt. Lopen, lopen, lopen. Verstand op 0. Ik kon ook echt geen woord meer uitbrengen maar gelukkig deden Thuur en Wout dat wel voor me. Echt Jut en Jul hoor.
Bij de 19 km aangekomen waren we er echt bijna, maar zo voelde dat nog steeds niet. Daar mochten we ook fijn nog wat heuveltjes op. Mijn vriend Terence stond daar ook nog, maar ik had niet eens de kracht meer om opzij te kijken. Inmiddels was Ellen ook bij ons aangesloten, wat ik heel fijn vond. Zo had ik er ineens 3 hazen bij! Zij wilden graag dat ik nog even ging aanzetten. Nou… vergeet het maar. Volgens mij red ik het binnen de 2 uur, dus ik ga echt niet nog harder hoor!! Na nog een gemeen lusje op het einde was de finish dan eindelijk in zicht. Hand in hand met m’n vader over de finish. En in 1.57.32! Wooooow, dit is gaaf!!! Blijkbaar vond de WOS dit ook, we mochten dan ook de finish gladjes overdoen zodat ze een mooi shot hadden, met aansluitend een interview! Wout kreeg zelfs nog een hand van de burgemeester.
Wat ik echt heb ondervonden is dat hardlopen niet alleen een fysieke sport is, maar bovenal een mentale sport! Echt met je verstand op 0. Tijdens het lopen kon ik alleen maar denken ‘dit doe ik NOOIT meer’. Maar eenmaal over de finish dacht ik meteen ‘dit was eigenlijk gaaf!’ Dit gevoel is niet te beschrijven. Organisatie bedankt, de trainers van de zaterdag, en de zaterdagmiddagroep! Super leuk om met zo’n grote groep (debutanten) naar zo’n loop toe te leven, en SUPER dat iedereen het heeft gered, zowel de halve- als hele marathonlopers. Tot slot, haasjes bedankt, ik had het met niemand liever willen lopen. En dan nu, met verschrikkelijk veel spierpijn maar een vreselijk grote glimlach, op naar een maand vakantie in Indonesië.
Carline
