Zondag 19 oktober moest het gebeuren; mijn 1e hele marathon tijdens de Amsterdam marathon.
Na 12 weken goed te hebben getraind, met Nancy de Kok en Wendy Zuur als mijn trainingsmaatjes, stonden alle signalen op groen. Heel de zomer had ik lekker kunnen trainen in temperaturen van rond de 20 graden. Ging het weer nu precies omslaan tijdens de marathon? Gelukkig viel het mee. Het was 18 graden, licht bewolkt en af en toe viel er een druppel regen.
Om 06.45 vertrokken we met zijn vieren (Jan Vermeer reed ook mee en ging voor zijn 11de marathon) richting Amsterdam. De start was in het Olympisch Stadion, de mensenmassa was groot met 16.000 deelnemers. Ik had een startnummer voor het oranje vak, wat betekende dat mijn eindtijd tussen de 3.30 en 4.00 zou moeten liggen. Niet echt een bescheiden opgave voor mijn eerste marathon…
Mijn andere drie reisgenoten stonden in een ander startvak. Gelukkig werd ik in het oranje vak vergezeld door Johan Verzijden, hij was samen met Angeli de Koning en Paul de Koning naar Amsterdam gekomen. Om 09.30 klonk het startschot. ‘’En nu rennen!’’ Maar we bleven maar stil staan. Door de vele lopers duurde het 14 minuten voordat Johan en ik de start passeerde. Daar gingen we. Rustig beginnen want de man met de hamer ligt sneaky rond kilometer 30 op je te wachten.
Eerst door het Vondelpark om vervolgens onder het Rijksmuseum door te lopen. “Gave route”, dacht ik. In de stad goed op letten voor de tramrails, want die kwamen we veel tegen. Na 10km moest ik Johan laten gaan en gingen we ons eigen tempo lopen. ‘’Er zijn dagen dat ik fijner loop’’, dacht ik na kilometer 11. Maar ‘’positief denken’’, gaf het meisje van het Mental Support Team aan die we vooraf spraken buiten het stadion, dus ik ging denken aan mijn eerste medaille. Na 13km verlieten we de stad om een lus te maken langs de Amstel, naast de harde wind was het vooral erg druk met andere lopers. Aan de overkant van het water zag ik de boog van het 21.1km punt. “Lig ik op schema, volgens mij niet?”. Iets harden lopen dan maar, maar langs mensen slalommen kost heel veel energie en om dat al te verbruiken op het 17km punt was geen goed idee. Uiteindelijk weer de lus naar boven onder de 21.1km boog door, “Shit 02.00.33, zo ga ik die 4 uur niet halen’’. “En nu ben ik pas op de helft en die nare man met die hamer ben ik ook nog niet eens voorbij”. Aan de andere kant ‘’wat is nu 33 seconden?”, dus hup even een tandje erbij, af en toe door het gras/gravel om wat mensen te passeren om vervolgens rond 25km gelukkig weer in de stad uit te komen met bredere wegen.
Ik begon mijn benen elke kilometer meer te voelen maar dacht ‘’we hebben getraind tot 33km, dus tot die tijd niet piepen’’. Elke drankpost heb ik braaf mijn drankje gedronken om voldoende vocht in het lichaam te krijgen. Op punt 35km had ik het erg zwaar om, na wederom een drankpost, weer in mijn ritme te komen, totdat ik een andere loper op de grond zag liggen, ‘’kijk de man met de hamer heeft die kerel te pakken, nu kan ik mooi doorlopen’’. Zo gezegd, zo gedaan. “Nog maar minder dan een rondje Kwakelweg’’. De kilometers tikte weg, nog snel een halve banaan naar binnen proppen en door. Nogmaals door het Vondelpark even aan de kant voor een ambulance. “Nee, die is niet voor mij, ik ga de finish wél halen’’, dacht ik’. 1km voor het einde dacht een toeschouwer nog even over te steken met zijn fiets, ik liet even in duidelijk Rotterdams weten dat ik hem niet zo aardig vond. En daar was ie, het Olympisch stadion, de laatste kilometer was het tempo opgevoerd naar 5.11 /km, het laatste stuk over de cirkelbaan in het stadion perste ik nog een sprintje eruit van 4.13 /km. De finish! ‘’Wat is mijn tijd?’’ Mijn Garmin had ik net in het stadion stilgezet na 42.32km op 3.59.32. “Maar ja, het gaat natuurlijk om de tijdswaarneming van de organisatie, die extra seconden zullen net te veel zijn”.
Na de finish helemaal kapot, snel mijn warme droge kleren opgezocht. Naast de kledingpost was een standje om je medaille te graveren. “Mevrouw, doe alleen maar graveren als het onder de 4 uur is”, zei ik. “Meneer, uw tijd is 4.00.01”... In plaats van erg teleurgesteld te zijn, vond ik het juist wel humor. ‘’Eén seconde op ruim 42 km kilometer, dat verzin je tocht niet’’. Later feliciteerde diverse mensen mij met mijn geniale tijd. “Hoezo geniaal..?” Zij hadden mij via de officiële “Amsterdam Marathon App” kunnen volgen, elke tijdsmeting kregen zij een update. Laatste update: Eindtijd 4.00.00. “Dat meen je niet!”. Het maakt mij niet uit welke tijd leidend is, mijn eerste marathon was een super gave ervaring met voor mij een geweldige tijd van in of boven de 4 uur!
Jacco van der Hoeven