Twee jaar geleden deed ik voor het eerst mee met de Bruggenloop in Rotterdam. Voor de oplettende lezers onder ons, had ik het verslag “Het leed dat de Brienenoordbrug heet” genoemd. Toendertijd was dat namelijk mijn langste loopafstand die ik ooit had gelopen (15km). En dat ging niet zonder slag of stoot. Inmiddels ben ik natuurlijk mega ervaren (ahum) maar heb ik wél een halve marathon behaald dit jaar, dus die 15 moest ook wel weer lukken. 

Gisteren was het dan zover. Veerle, Marja en ik stapten bij Roel in de auto die hem heel slim ergens bij Pathé had geparkeerd en niet bij de Kuip zelf, dit bleek achteraf een hele goede keuze! Bij aankomst bij de Kuip bleek al dat de weersomstandigheden verre van ideaal te noemen waren. Koud, harde wind, en regen. Het koste ons (mij vooral) moeite om zin te krijgen. “Waarom doen we dit ook alweer” is wat dat betreft een legendarische zin die iedere wedstrijd terugkomt, maar gek genoeg schrijf je je altijd weer in. Herkenbaar? 

We hadden met z’n vieren afgesproken om in vak C te starten en dus spraken we 15 min. voor de start af op het plein, na het omkleden in de heerlijk verwarmde kleedkamers. (“Wat trekken we aan” was ook nog wel een dingetje overigens). Natuurlijk nog even een bezoekje brengen aan het toilet, maar zo’n 60 andere vrouwen dachten daar hetzelfde over en zo stonden we minutenlang in de rij voor de wc, eruitziend als 3 dames in een dwangbuis vanwege de vuilniszak die we om ons heen hadden gedaan tegen de kou. Uiteindelijk sjeesden we om 5 minuten voor de start nog naar het vak, maar Roel was natuurlijk in geen velden of wegen meer te bekennen. Zelfs de startvakken waren al dicht, maar gelukkig waren er een aantal mannen zo sociaal om ons er nog over heen te tillen! Het was zó druk in het startvak, we stonden als sardientjes in een blik op elkaar gepropt. Nou…let’s go dan maar!

Dat je spieren nog niet opgewarmd zijn voel je wel meteen. Opstartproblemen alom! Al gauw hadden we een aanvaring met een paar vrouwen (pinguïns als het aan Veerle ligt) die de weg over wilden steken tot grote ergernis van alle lopers. Maar goed, op naar de eerste brug: de Erasmusbrug! Erg genieten van het uitzicht zat er niet in, het was echt somber en grauw. Bij de 5 km vonden we dat we al een patatje hadden verdiend. De volgende 5 km zouden in het teken staan in van een kaassouflé! Zo gingen de km’s voorbij. Richting de 7 km zei ik nog “had ik maar geen wijntjes gedronken gisteravond”. Ook deze zin behoort tot legendarische zinnen die iedere wedstrijd weer terugkomt, blijkbaar leer ik er maar niet van. Rond het 8 km punt hadden we weer last van een ‘oversteker’ met hond dit keer, waarop Marja mooi reageerde “dat is nou echt een hondenlul!” En even verderop liep er een vrouw achter ons die keihard riep “heee pa!!”(geen antwoord) “Onee, dat is m’n pa niet, ik heb mijn bril niet op!” wat alle lopers om haar heen een grote lach bezorgde. Dat we onderweg lol hebben gehad is een ding dat zeker was. Maar of het al vanzelf ging? Nee! En we zijn nog niet eens bij de Brienenoordbrug! Maar gelukkig hadden we Marja bij ons. Die was lekker in vorm en dus volgen Veerle en ik haar trouw.  

De Brienenoordbrug was in zicht. Ik was ervan overtuigd om ‘m eens een poepie te laten ruiken dit keer! Je merkte dat het tempo bij veel lopers erg achteruit aan het gaan was, het gevaar is dat je erachter blijft hangen. Dus moet je een paar gekke sprongen maken om af en toe mensen in te halen. Lekker met die volle bak water en tegenwind in je gezicht. Maar stukje bij stukje kwam het topje van de brug in zicht. Opperste concentratie… he he, we zijn bovenop! Hier gingen we met de armen in de lucht op de foto en vervolgens kon je je heerlijk naar beneden laten ‘ vallen’.

Rond de 11km voelde ik eindelijk m’n benen in de “diesel-modus” gaan, dat betekent dat ze zijn opgewarmd! Dat heeft nog nooit zo lang geduurd! Ik merkte dat het allemaal net ff wat minder moeite kostte. Ik had er weer zin in, want die ellendige brug hadden we gehad! Veerle had het wel nog even moeilijk maar dankzij de figuurlijke “trekhaak” kon ze ons nog steeds bijhoudenJen zo liepen we hand in hand over de finish, met jawel… een PR met 1:25:28!! Een mooie (glow-in-the-dark) medaille om de nek en onze dag kon niet meer stuk. Mooi is ‘ie he, Roel? O nee, jij hebt de uitdeelpost gemist…

Thuis op de bank, warm onder een kleedje met patat en een kaassouflé dacht ik terug aan de Brienenoordbrug en sloeg vanzelf een vreugdekreetje, die me die ellendige brug deed vergeten. Together we beat the bridges!