Zondag 12 maart 2017 was het dan zover. Vanaf januari echt begonnen met trainen voor de CPC in Den Haag. We zouden ‘m met z’n vijven gaan lopen, maar helaas was Linda al geblesseerd en Janine besloot op het laatste moment, ook door blessure niet mee te gaan.
De hele week ervoor moest je goed eten en drinken, wat voor mij resulteerde dat ik vanaf vrijdag last van mijn darmen had en helemaal niet zo’n trek meer had. Ook begon ‘t gezin te klagen over te vaak pasta eten. Maar ik vrees dat de zenuwen ook parten speelden. Zaterdag ochtend hield ik het niet meer en ben langs Irma gefietst om nog wat onbenulligs door te spreken over vertrek tijden en hoeveel pijnstillers er ingenomen moesten worden…. Irma was gelukkig ook een beetje gestrest, dus fijn om dit even te kunnen delen.
Eindelijk zondag! Heel fijn dat we werden gehaald en gebracht. En ook super dat ik mee mocht in het Business paviljoen. Gezellig en lekker sfeertje daar. Toen wij er net waren, kwamen de lopers van de 10 km binnen. Allemaal met een rood aangelopen hoofd. Omdat wij nogal onzeker waren over onze kledij, besloot Irma om iedereen die verhit binnenkwam te interviewen , over hoeveel lagen kleding ze aan hadden. Ik begon thuis met m’n winter hardloopkloffie, maar had een hele tas vol met bijna alle hardloopkleren die ik bezat, gelukkig bij me. Het werd uiteindelijk een heel kort broekje met alleen een shirtje. En gelukkig deze keuze, want wat was het warm onderweg! Wat helemaal leuk was, ik mocht ook lopen in het shirt van het Reinier, ik voelde me er helemaal bij horen. Met z’n drieën waren we zo echt een eenheid.
We stonden drie kwartier voor start in ons start vak. Wat lang dacht ik toen. Maar eigenlijk leek het maar 5 minuten. Wat een sfeer al, met de zon, al die mensen en opzwepende muziek. Ik had er helemaal zin in!
Tijdens de start werd ik bijna emotioneel. Ik zag het ook als een sportief dagje uit, lekker om me heen kijken in Den Haag. Maar eerlijk gezegd, heb ik geen idee waar we allemaal gelopen hebben. Het was een soort heerlijke roes. Bij elke 5 km wat gedronken en een paar meter gewandeld. We zaten goed op een lijn. En inderdaad, support doet toch goed. Thoffers langs de kant, we werden er enthousiast van. Gelukkig herkende Lyzette van een km afstand al bekende van ons langs de weg, en dat zonder bril. Ik had er allemaal geen oog voor. Door de AA, kreeg ik te veel slijm in m’n mond. Maar ik dacht, ik ben nu ook een echte, stoere hardloopster, ik spuug nu ook een keer lekker op de grond. Maar ik kan dat dus niet, en het belandde in een slijmdraad op m’n eigen been, ielk.
We hadden van tevoren besloten niet te stoppen bij de supporters, maar nadat Irma nogal onverwachts Ton langs de weg zag staan, kwam er toch een innige omhelzing. Een km later stond mijn voltallige gezin en wat vrienden ons op te wachten, ook weer een emo moment. Iedereen een high five gegeven, en wat Irma kan, kan ik ook. Innige omhelzing met Ron plus zoen, hij was ook nogal verrast.
De boulevard was nog een pittig stukje en daarna naar beneden, het ging allemaal toch best goed. Voor mij kwam het keerpunt ongeveer vanaf 19 km. Ik zag die enorme lange brede weg voor me. Eigenlijk had ik nergens last van, maar ik denk dat m’n lijf op was of toch vocht/suiker te kort. Heb niks meer gezegd of gereageerd op opmerkingen van m’n hardloop matties. Irma begon ineens te zeuren over een bocht die zou moeten komen. Die bocht zou voor mij ook wel mooi uitkomen. Irma bleef als een klein kind maar doordrammen over die betreffende bocht. Lyzette bleef heerlijk rustig, tot vijf keer toe antwoorden, dat dat de bocht nog niet was. Heel komisch achteraf.
Toch was er in die laatste km’s nog een lichtpuntje. Lyzette zag natuurlijk weer een bekende staan. “Kijk nou, daar heb je Mark!!” Ik dacht nog WTF ik ken geen Mark, ik kijk niet en kan niet meer kijken. En toen zag ik hem ook, naast me, Mark Rutte. We hebben hem alle drie een high five gegeven en hij wenste ons succes.
Eindelijk eerst die bocht, en toen de finish!! Met z’n drieën hand in hand werd ik er overheen getrokken. Volbracht!! Een tikkie misselijk, maar dat ging nog wel. Eerst de medaille, zoenen , een selfie en blij waren we. Toch als ik nu terug denk voelde ik me raar, zie ook een beetje geel op de foto. Irma en Lyzette liepen al kakelend richting business paviljoen alsof er niks aan de hand was, ik kon ze niet eens bij houden. Al die mensen op het veld, de euforie, een soort onwerkelijk gevoel, alsof je in een bubbel zit met een heel raar hoofd. Net na een bevalling met zwangerschapsvergiftiging of zo iets. Eenmaal binnen na een cola en AA ging het al snel beter.
Wat een prestatie! Meiden , super bedankt voor deze geweldige ervaring!
Heleen