Na een zaterdagochtend die gevuld was met rennen van de bakker naar AH, van de bieb naar de Hema en als laatste met de stofzuiger door het huis, had ik gelukkig nog energie over om deel te nemen aan mijn 1e mini-triathlon bij Thof. Die ochtend had mijn zoon Maarten (15) geïnformeerd wat ik nu precies ging doen en aangetrokken door het zwemmen in de vliet, besloot hij ook mee te doen. Gelukkig bleek dat geen probleem bij het inschrijven.

Van verschillende 'Thof-dames' kreeg ik te horen dat het best stoer was dat ik het 'alleen' deed, dus alle 3 de onderdelen. Nu ging ik er toch wel aan twijfelen of het een goed idee was geweest dat ik me over had laten halen om mee te doen. Maar ja, samen met Maarten moest het lukken.

Even voor 15.00 uur gingen we het water in, lekker water, helemaal niet koud. De bodem voelde iets minder lekker aan tussen je tenen, maar watertrappelen totdat het startschot zou klinken was voor mij geen optie. Onder een prachtige boog van water, verzorgd door de plaatselijke brandweer, gingen we van start. De fanatiekelingen borstcrawlden er lekker op los en dus besloot ik dat ook maar te gaan doen. Dat was van korte duur, ik was als snel buiten adem. Na een stuk schoolslag, rugslag (met toestemming van Helma) en weer schoolslag leek het alsof die vreselijk gele boei geen meter dichterbij kwam. Nu snapte ik waarom 'de dames' het stoer vonden dat ik alles zelf ging doen, dit was echt afzien! Een stuk voor me zag ik Maarten zwemmen, regelmatig omkijkend of zijn moeder het nog redde. Na het keerpunt ging het opeens een stuk beter. Windje mee of gewoon een mentale kwestie, ik zag de lol er wel weer van in en bereikte spoedig het eindpunt. Onder aanmoediging van de toeschouwers droogde ik snel mijn voeten af, sokken en schoenen aan, en hup, weg op de fiets met Maarten die al ongeduldig stond te wachten. Hoewel ik bijna iedere dag fiets, zag ik toch het meeste op tegen dit onderdeel. Ten onrechte, het fietsen was gewoon leuk en goed te doen. Flink trappen, af en toe kletsen, handen los als we achterin de Duifpolder voor de wind hadden, het was zo voorbij, die 14 km., ook dankzij de vele vrijwilligers die de route aanwezen en ons aanmoedigden. Op het wisselpunt aangekomen, gebeurde waar 'de dames' mij voor hadden gewaarschuwd: een soort spaghettibenen toen we begonnen met lopen, een rare gewaarwording. Op het moment dat de benen weer normaal werden, kreeg Maarten even een terugslag en moest er worden gewandeld. Na de nodige instructies van mij over zijn ademhaling, gingen we vol goede moed verder. Met een flinke peptalk (rechtop lopen, flink doorlopen en lachen....) kwam de finish in zicht. Onder luid applaus bereikten we samen het eindpunt van deze sportieve uitdaging in ruim 1 uur en 4 minuten.

Na afloop vroegen 'de dames' mij natuurlijk hoe het was gegaan. En, eerlijk is eerlijk, het is best meegevallen, mijn eerste mini triathlon! Alleen dat zwemmen, dat is toch wel een dingetje......

Ruim 800 foto's  (deel 1 t/m 4)  van de Triathlon 2017  met dank aan fotograaf Sing Dekker