We conquered the Wall!

Als je van reizen houdt, en je bent nieuwsgierig naar een land als China, ook al omdat die binnen enkele jaren de economische wereldmacht nummer één is, en je vindt het ook leuk om af en toe een marathon te lopen, dan kom je bijna vanzelf bij de Chinese Muur Marathon uit.

Twee keer 3,5 kilometer over de Muur, met 5.164 traptreden te beklimmen of af te dalen, en daar tussendoor de rest van de marathon langs de dorpjes in de bergachtige omgeving.

De zussen Angeli en José, René, Jacco en Ad sloten zich aan.

De recensies over deze marathon zijn niet heel erg bemoedigend: van “de tweede keer over de Muur sloopt je”, tot “de zwaarste marathon ter wereld” brachten wel de nodige vrees. Af en toe sloeg dan ook de twijfel toe: is dit wel verstandig? De meesten van onze groep zijn tenslotte maar gemiddelde lopers. Maar de uitdaging won het steeds weer van de angstige verhalen.

Dinsdag voor de marathon vertrokken we al, en na een korte en slapeloze nacht in het vliegtuig kwamen we op woensdagmiddag in het hotel in Beijing aan. Die middag een stukje van de stad bekeken, en donderdag alweer vroeg uit de veren om de route op de Muur te verkennen. Dat was dus weer een nacht met weinig slaapuren.

De Muur boezemde toch wel de nodige angst in. Er waren enorm steile stukken bij, en aan de klimhoogte kwam ook maar geen eind. Zaterdag moeten we hier zelfs twee keer overheen, en dan ook nog “even” een marathon lopen. Zouden de boze verhalen dan toch waar zijn?

Na deze verkenning naar Jixian, een stadje wat dichter bij de Muur, zodat we zaterdag niet “zo heel erg vroeg” uit bed hoefden. Een hotel met nogal harde bedden, dus dat werd weer een nacht met weinig slaap.

Vrijdag rustdag, de stad bezichtigd, en op tijd naar bed. Het was de nacht voor de marathon, dus traditiegetrouw: weinig slapen.

Zaterdag om half vier (!) uit bed, en om zes uur waren we bij de startlocatie bij de Muur. Na een flinke ceremonie met nog een toespraak van een Chinese minister (of zoiets) vertrokken om half acht de eerste lopers.

Het zou die dag 25 graden worden, zonnig maar met ook af en toe wat bewolking. Warm zat, maar andere jaren liep het kwik ook weleens op naar de 35, dus we mochten nog niet klagen.

Angeli ging meteen lekker van start en alles ging “volgens het boekje”. Toen ze de 2^e keer over de Muur was geweest, lag ze zelfs als 1^e dame. Maar toen sloeg de kramp toe, moest even wat spieren losschudden, en werd ze ingehaald (“was natuurlijk weer zo’n jonge meid”), om uiteindelijk als 2^e dame en als 16^e in totaal te finishen met een tijd van 4 uur 32. Hier had ze vooraf helemaal niet op gerekend, en ze was er natuurlijk (en terecht!) supertrots op. De mooie glazen sculptuur krijgt een ereplaatsje bij haar thuis.

Bij Jacco ging tot de 35 km ook alles redelijk soepel. Maar de 2^e keer over de Muur werd bijna de genadeslag. Het hoofd wilde nog wel, maar de benen niet meer. Omdat hij toch ruim in de tijd zat, nam hij ook de tijd, en genietend van de omgeving klokte hij zelfs één keer 39 minuten over één kilometer. Uiteindelijk finishte Jacco in 6 uur 09.

Ad zat er vooraf nogal over in of hij binnen de tijd zou finishen, en dat gevoel was na de verkenning op donderdag bepaald niet minder geworden. Maar tot z’n eigen verbazing ging de 1^e keer over de Muur best soepel, en hij zat ruim binnen z’n eigen schema. Het gaf hem de ruimte om een tandje terug te nemen, zodat hij zich kon sparen voor de 2^e keer over de Muur. Als je daar namelijk kramp krijgt kom je zeker niet boven, maar wederom ging dat best soepel, en kwam in 6 uur 35 over de streep.

Ook José wist niet wat ze van deze marathon moest verwachten, en ook zij zat best een beetje over haar tijd in. Maar ook bij José ging alles boven verwachting, en bij de 34 kilometer kwam ze zelfs bij René en Ad langszij. Echter ook bij José was de 2^e keer over de Muur de scherprechter, en uiteindelijk kwam ze in 7 uur 14 over de meet.

René was een verhaal apart. Door een blessure had hij na de marathon van Barcelona in maart helemaal niet meer getraind. Lachend had hij het over z’n “nul kilometer training schema”, maar het was wel de lach van een boer met kiespijn. Om zichzelf te ontzien deed hij rustig aan, en had betrekkelijk weinig last van z’n blessure. Onderweg maakte hij nog tientallen foto’s, en finishte in 7 uur 16.

Angeli werd emotioneel. Jaren geleden droomde ze weleens van deze Great Wall Marathon (“ja leuk, maar voor mij niet weggelegd”), ze had er veel voor getraind, en lang voor gespaard. En nu stond ze hier, bij de Chinese Muur, ze had een prachtige race gelopen, en ook de andere vier van de groep waren gefinished. Tranen van geluk welden in haar op.

Ook René kwam hevig geëmotioneerd binnen. Juist toen hij finishte, werd een nog jonge collega van hem gecremeerd. Eventjes had hij een paar begrip- en liefdevolle schouders nodig, en we zagen René van z’n mooiste kant.

Naast de blijdschap, gaf dit ons allemaal een groot gevoel van dankbaarheid dat we hier konden en mochten lopen. Prachtige, intense momenten. Dit zijn de dingen die een marathon zo mooi maken, en waarom je aan niet-marathon lopers bijna niet uitgelegd krijgt waarom het lopen van een marathon zo bijzonder is.

Overigens was niet voor iedereen de marathon goed verlopen. Van de 856 inschrijvers waren er 787 gefinished. Iedereen van onze groep had wel iemand kokhalzend over de rand van de Muur zien hangen; Jacco zag zelfs nog iemand juist bijkomen van een korte bewusteloosheid, en na afloop moest nog een (Nederlandse) deelnemer naar het ziekenhuis afgevoerd worden.

Die avond vielen we allemaal voor het eerst, moe maar voldaan, als een blok in slaap.

Onder het motto “we zijn er nu toch” hebben we er nog maar een weekje vakantie aan vastgeplakt in het prachtig mooie, bijna surrealistische landschap van YangShuo, in Zuid-China.

Dat we veel rijst en kip zouden eten hadden we wel verwacht. Dat we echter ook nog gebakken larven en sprinkhanen bij het bier zouden krijgen echter niet. Net zomin als toen we in een lokaal restaurantje kip bestelden, de ober met z’n zaklampje naar de slaapplaats van de kippen ging, om enkele minuten later, na wat getokkel, een weldoorvoed exemplaar ter goedkeuring aan ons te laten zien. Een half uurtje later zagen we hem weer terug, gebraden en wel, inclusief kop, snavel, ogen, kam en z’n klauwen…

Dit was China, dit was de Great Wall Marathon.

Het was een geweldig avontuur.

Ad van Marrewijk