April jongstleden hadden Harm (van Berkel) en ik het snode plan de marathon van Rotterdam te slechten binnen de magische grens van 3 uur. Na een periode van Spartaanse trainingen gingen wij na de loepzuivere klanken van Lee Towers op pad voor ons moment van glorie. Helaas was de glorie van korte duur, want na 3 uur had Harm nog dik 7 km te gaan. Uiteindelijk haalde hij de finish wel, maar de doelstelling uiteraard niet. Nog veel minder verging het mijzelf. Met hangen en wurgen kwam ik tot halverwege het parcours om daar total loss en gedesillusioneerd uit te stappen. Een ‘takkelange’ wandeling van een kilometer of 8 terug naar de start was mijn beloning.

Zinnend op revanche gingen Harm en ik op zoek naar een najaarsmarathon. Konden we lekker trainen in de zomer en tijdens de marathon zelf zou het tenminste niet zo warm zijn als in Rotterdam. Na ampel beraad kozen we voor de marathon van Eindhoven, of Eindhovûh zoals mijn PSV-vrinden plegen te zeggen. Niet direct voor een nieuwe recordpoging, maar vooral om de wrange smaak van Rotterdam 2018 weg te spoelen.

Hoewel de voorbereiding niet zo uitgebreid was als voor Rotterdam concludeerden we zelf dat we voldoende kilometers in de benen hadden en er klaar voor waren. Die conclusie kon onze metgezel Rob van Noordt niet trekken. Door aanhoudende knieklachten was hij in de voorbereiding niet verder gekomen dan afstanden tot 20 km. Nog altijd meer dan de 14 km uit het programma van “Sportrusten” van Koen de Jong. Daarnaast had Rob voor aanvang van deze marathon er al 69 achter de kiezen, dus echt veel verrassingen brengt de klassieke afstand niet meer voor hem mee.

14 oktober was het zover en in de vroege ochtend vertrokken wij gedrieën zuidwaarts. Ruim op tijd arriveerden we in Eindhoven en na de gebruikelijke plichtplegingen gingen we richting start. Theo van Vliet moest daar al ergens zijn. In een poging om (oud-)buurman Geri van Winssen naar een toptijd te hazen, hadden zij overnacht in Eindhoven. Weliswaar geen Rotterdamse druktes in Eindhoven, maar toch konden we hen niet vinden. Na bemoedigende woorden van supporters Edwin van Kersbergen en Martijn Ham gingen we ons startvak in, klaar voor de strijd.

Ondanks de plek in de schaduw voelde het al knap warm aan, dus van koel najaarsweer ging geen sprake zijn vandaag. Dit was weliswaar al door alle weervoorspelmensen aangekondigd, maar een beetje marathonloper is behoorlijk naïef en hoopt dus tegen beter weten in.

Vanuit ons startvak wierpen we een vlugge blik op het deelnemersveld en wogen onze kansen. Voorin stonden de dames en (voornamelijk) heren, die er nogal ‘gehaast’ uitzagen. Die moesten we straks maar laten gaan, bedachten we. De uiteindelijke winnaar bleek ruim 5 kwartier meer haast te hebben dan wij, dus dat was een juiste keuze. Vlak bij ons stonden de mannen met hun ‘3:15 uur-ballonnen’ en zonder nader kennis te maken, bestempelden Harm en ik hen stante pede tot onze hazen voor deze middag. Rob zou zich richten op de 3:30 uur-groep.

Ondanks de keiharde beats uit joekels van boxen op luttele meters afstand dachten we ineens een startschot te ontwaren. De Eindhovense uitvoering van Lee Towers moet hebben ontbroken of gewoon voor niemand hoorbaar zijn geweest. Maakt niet uit, we gingen op pad.

Met de eerste kilometers nog veel in de schaduw en daarmee relatieve koelte hobbelden we op ons gemak de kilometers weg. Vriendelijk zwaaiend naar eenieder die ons goed gezind was. Leuk dat daarbij ook een groot Maaslands contingent aanwezig was (hulde en grote dank daarvoor!). Eerst Geer Jansen met zoon, dan weer Elly van Vliet met (oud-)buurvrouw Van Winssen. Vervolgens Edwin en Martijn, gevolgd door, van grote afstand hoorbaar, familie De Kok en tot slot het illustere trio De Koning-Van Berkel-Leijendekkers. Gebruik makend van de ‘invalidenstatus’ van Dinie mochten zij dwars door elke wegafsluiting passeren heen en zij parkeerden auto en rolstoel zo ongeveer óp het parcours.

Alle toejuichingen ten spijt bleek de warmte toch meer zijn tol te eisen dan gehoopt. Waar ik al na een kilometer of 15 besloot de ‘3:15 uur-ballonnen’ te laten gaan en mijn eigen tempo te kiezen, bleken de anderen ook onderweg hun doelstellingen los te moeten laten. Vanaf een kilometer of 28 begon zelfs dat lagere eigen tempo er steeds meer in te hakken. Aangezien stilstaan en wandelen slechts tijdelijke verlichting gaf, beperkte ik dat tot de drankposten. Zo kon ik mezelf van 30, naar 35 en vervolgens naar het 40 km-punt slepen. Op dat punt had ik in mijn oorspronkelijke planning een joekel van een eindsprint bedacht. De mensen zouden in extase raken wanneer ik al juichend en high-fivend (is dat een werkwoord?) nog talloze lopers het nakijken zou geven.

In werkelijkheid was het een repeterende struikelpartij met het snot voor ogen. Mensen dachten dat ik naar ze probeerde te zwaaien, maar in werkelijkheid waren dat pogingen om niet op mijn plaat te gaan. Het was toen dat ik me stellig voornam nooit, nóóit meer zo’n ellendige marathon te lopen!

Desondanks lukte het me toch de streep te passeren en de medaille dankbaar in ontvangst te nemen. Na een verkwikkende douche trof ik Harm en Rob en daar deelden en halveerden we onze smart; zij bleken namelijk net zo ‘genoten’ te hebben van de laatste kilometers als ik. Theo en Geri kwamen we niet meer tegen, maar al ‘append’ bleek ook dat zij hun zwaar bevochten ‘plak’ binnen hadden. De streeftijd van Geri bleek door de warmte helaas niet haalbaar, maar onder deze zware omstandigheden was hun mooie tijd ook een prestatie van jewelste!

Na het nuttigen van een paar lekkere biertjes en bagels, tezamen met enkelen van de supporters, togen we moe, maar toch wel voldaan huiswaarts. Druk discussiërend over wat onze volgende marathon gaat worden…

Ronald van Mil

Eindtijden:
Theo (en Geri): 4:12:43
Rob: 3:53:28
Ronald: 3:25:18
Harm: 3:23:36