Een lange weg met vallen en opstaan: mijn eerste Marathon
De afgelopen maanden heb ik mijn gezicht nauwelijks laten zien bij Thof. De reden hiervoor was dat ik een eigen schema volgde om zo mijn allereerste marathon te kunnen voltooien. Helaas ging het in januari opnieuw mis toen ik mijn tweede longembolie binnen een jaar kreeg en daarmee was de Rotterdam Marathon van de baan. Ik was tot dat moment goed getraind en toen ik in maart weer voldoende was hersteld besloot ik me in te schrijven voor de Marathon van Amsterdam. Niemand wist daar op dat moment nog van en pas toen ik de halve van Leiden liep maakte ik mijn bijstelde plannen bekend. Gezien mijn historie met mijn gezondheid werd hier, terecht, kritisch naar gekeken. Ik was er echter erg op gebrand om die marathon te gaan lopen (herkenbaar?). Ik draaide daarom mee met de traininingslopen van PhanosAmsterdam en dat ging heerlijk. Tot en met de 30 van Amsterdam Noord ging het prima, maar daarna verscheen een nieuw doembeeld aan de horizon. Serieuze knieproblemen!
Zo’n 5 weken voor de marathon werd me door de Fysio afgeraden om nog maar 1 meter te lopen. Balen zeg. Niet weer! Wat volgde was intensief trainen op fiets en crosstrainer in de sportschool. Dit mocht gelukkig wel en ging ook goed. Pas 1,5 week voor de marathon liep ik nog een keer een 10 en 15 km en daar moest ik het maar mee doen. Op zondag 21 oktober was het dan eindelijk zo ver. Opgegroeid onder de rook van Amsterdam was het erg speciaal om te starten en finishen in het Olympisch Stadion waar ik zo vaak als toeschouwer ben geweest. De weersomstandigheden waren perfect: prima temperatuur, geen regen en weinig wind. Ik besloot om beheerst te lopen met het oog op de knie welke ik gedurende de hele race licht bleef voelen. Uiteindelijk bleek deze gelukkig geen spelbreker, maar ging het op 38 km alsnog mis vanwege krampen in kuiten en lies. Erg jammer, omdat ik tot dat moment redelijk vlak kon blijven lopen. Desondanks heb ik genoten van het avontuur dat Marathon heet en de vele voor mij bekende plekken in Amsterdam.
Hoe bijzonder om tussen al die mensen te mogen lopen, die allemaal met hun eigen strijd bezig zijn. Wie weet, ga / mag ik dit nog eens herhalen. De spierpijn valt reuze mee, dus dat zal niet de reden zijn om ook hopelijk Rotterdam nog een keer op mijn naam te krijgen!
Uiteindelijk finishte ik in een tijd van 4 uur, 33 minuten en 17 seconden. Edwin van Kersbergen liep trouwens ook in Amsterdam (niet gezien) en zette 3 uur, 29 minuten op de klok voor zijn marathon. Tot snel weer op de dinsdag of donderdag avond! Back to normal?
Loopgroeten van Gerben Splinter