Marathon van Athene
Dit najaar zou ik de Berenloop van Terschelling gaan lopen, maar toen kreeg ik ook de kans om met een groepje lopers van Olympus 70 in Athene te gaan lopen; DE MARATHON. Vertrekken uit het stadje Marathonna richting Athene. Na enig twijfelen heb ik me ook ingeschreven , samen met mijn dochter Debbie. Voor haar de eerste marathon. Op Terschelling heb ik een leuk weekend gehad met een groepje Thoffers en daar de halve marathon gelopen.
Op zondag 11 november was het om 5.00 uur opstaan , want tussen 6.00 uur en 6.45 uur reden er bussen vanuit 6 opstapplaatsen in Athene naar de oude arena in Marathon. Dit was super geregeld en goed georganiseerd. Het was ongeveer een uur rijden en onderweg bedacht je wel of je goed bij je hoofd was. Eerst een eind rijden en dan dat hele pokkestuk teruglopen.
Maar ja, het weer was goed. Korte broek en singlet was voldoende. Nog even in de rij voor de wc en dan naar de startvakken. Debbie had geen eindtijd opgegeven en stond in startvak 11 samen met de Nordic-walkers! Je mag in Athene 8.00 uur doen over de marathon. Ik stond in startvak 6 en ving daar nog even een glimp op van Ineke, Ellen en Edwine. Zij waren op eigen gelegenheid met zijn zessen naar Athene afgereisd.
Na eerst een minuut stilte om de getroffen bewoners van het verbrande gebied te herdenken, werd om 9.00 uur het startsein gegeven. Ongeveer 12 minuten later ging ik de startstreep over en kon het avontuur beginnen. De eerste 15 kilometers waren redelijk vlak. We passeerden ook het getroffen gebied, waar de huizen volledig verwoest waren. De mensen stonden daar in het zwart gekleed met foto’s van hun overleden dierbaren. Je rook de brandlucht nog. Je beseft dan hoe goed wij het hebben en hoe dankbaar je mag zijn , dat je mag en kan lopen. Zelf als het stijgingspercentage op gaat lopen en het gebied heuvelachtiger wordt. Net zoals bij het fietsen, denk ik dan : wat bergopwaarts gaat, gaat ook weer naar beneden. De temperatuur liep op naar de dertig graden. Gelukkig stonden er om de tweeënhalve kilometer drankposten met flesjes water. Dan kon je een paar slokjes nemen en de rest over je hoofd gooien. Na 32 kilometer zou het alleen maar naar beneden gaan, maar dat klopte toch niet helemaal. Het bleef wat op en neer gaan, maar toen Athene in zicht kwam, was het aftellen geblazen. Op naar het stadion en kom maar op met die medaille. Na 3.55 minuten kreeg ik deze omgehangen. Een klein kwartiertje later kwam Ineke binnen. Fris en voldaan. Het was nog even wachten op Debbie. Zij had heel wat mensen in te halen, maar kwam uiteindelijk met maar een minuut verschil met mijn tijd over de streep. Helemaal klaar. .. ” Dat je dit nou leuk vindt” zegt ze. Om een halfuurtje later te zeggen: Volgend jaar in Rotterdam loop ik je eruit!
En zo hoort het: Weer iemand met het hardloopvirus besmet.
Ook Edwine en Ellen hebben hun missie volbracht.
Jolanda Ammerlaan
