Sportiviteit en gezelligheid gaan hand in hand op dit mooie eiland
Zondag 6 november liep ik mijn zesde marathon. Dit keer voerde de reis naar Terschelling, waar we met een groepje Westlanders neerstreken. Van onze groep liepen Rob van Noordt en ik de marathon, de rest hield het bij de helft.
Na een voorspoedige reis en overtocht op zaterdagochtend met de veerboot Willem Barentz, was het in de middag tijd voor een fietstochtje langs de zuidkust van het eiland, met tussendoor nog even een korte dip in de Waddenzee. Vervolgens even een gezellig cafeetje in, om rond 6 uur in ons hostel deel te nemen aan de pastaparty. De rest van de avond een klein drankje en ons mentaal voorbereiden op dat wat komen zou.
Na een goede nacht om 8 uur eruit voor een stevig ontbijt. Dat was nodig, want het beloofde door de onstuimige weersomstandigheden een pittige editie te worden. Om half 12 liepen Rob en ik naar het startvak, waarna we om 12 uur weggeschoten zouden worden. Omdat Rob een wedstrijdlicentie heeft, startte hij in het voorste vak, een paar minuten voor mij dus. Na zo’n acht kilometer haalde ik hem samen met loopmaatje Wim de Jong van Olympus ’70 in. Snel maakten we onder het lopen nog even een selfie, waarna we elkaar veel succes en plezier wensten in het vervolg van de marathon.
Ondanks mijn best geringe voorbereiding voelde het onderweg eigenlijk best comfortabel. Het stuk richting de oostkant van het eiland hadden we wind mee, dus dat viel mee. Na 20 kilometer kwamen we door op 1.37 bruto. Bij 28 kilometer miste ik ineens Wim, die helaas in beide benen kramp begon te krijgen. Ik besloot niet te wachten en zelfstandig door te gaan. Na een kilometer of 32 belandden ook de deelnemers van de halve marathon op het parcours. Dat was gezien de enorme drukte niet altijd even prettig, ondanks dat je af en toe een bekende gedag kon zeggen, zoals Marjorie de Heer en Nel Eichhorn van AV Waterweg. Bij kilometer 33 ga je het strand op, om er zo’n drie kilometer later weer vanaf te komen. Opmerkelijk genoeg bleef ik fysiek goed, al merkte ik wel dat de beentjes pijn begonnen te doen. Bij kilometer 37 kreeg ik Henry van Willigen in het vizier en dat is altijd motiverend. We maakten een kort praatje. Vervolgens de laatste vijf kilometer die merendeels door de bossen voerde. Op zich een mooie omgeving, maar de op dat moment plaatsvindende hartmassage van iemand die in elkaar was gezakt, maakte toch wel enige indruk op de deelnemers en dus ook op mij. Maar het heeft geen zin om daar al te lang bij stil te staan, dus door!
De laatste kilometers voerden door de bebouwde kom en dan weet je dat het er zo goed als opzit. Het kon nu echt niet meer fout gaan. Na 3 uur en 27 minuten kwam ik inmiddels helemaal verkleumd over de finish. Snel naar de sporthal voor een warme douche. Een half uurtje later mocht ik ook Rob daar verwelkomen, die net onder de 4 uur was gebleven. Met een goed gevoel spoedden we ons richting De Brandaris, een van de vele café-restaurants in West-Terschelling, waar we door de groep met een luid applaus werden verwelkomd. Het bleef nog lang onrustig die avond. Al met al een mooie belevenis op een eiland waar sportiviteit en gezelligheid duidelijk hand in hand gaan.
Fred Louter