langs het hertenkamp, halverwege het fietspad linksaf het pad naar de boerderij van mijn ouders inschieten, vlak voor de boerderij linksaf het Kerkepad op en via Klein Huis te Veldelaan terug naar huis.

Wat deze route een achillespeesvriendelijke route maakt, is dat er veel op gras gelopen kan worden. Iets dat mij wel aansprak. Zo gezegd, zo gedaan en vijf minuten later liep ik door het weiland richting de boerderij. In de verte zag ik de koeien naar de boerderij lopen om gemolken te worden. Koeien zijn gewoontedieren. Rond 16:00 uur banjeren ze uit zichzelf terug naar de boerderij. Waarschijnlijk zijn een stuwend uier en de drang naar krachtvoer hier debet aan. Maar altijd heb je een paar eigenwijze, tegendraadse exemplaren tussen zitten.

Zo ook, die zondagmiddag. Ik zag mijn vader kromgebogen over het stuur al richting een aantal Bertha’s fietsen en dacht: ‘Het is net als vroeger. Op een oude landfiets de achtergebleven koebeesten terug drijven naar de boerderij.’ Ik naderde inmiddels mijn vader en zag dat hij en één koe bepaald niet op een lijn zaten: mijn vader wilde linea recta terug naar de boerderij, maar Bertha rende vrolijk zigzaggend over het weiland. Ze had bepaald geen zin om naar die hete koeienstal te gaan. Het was een vrolijk tafereel om van een afstand naar te kijken. Ik kon het haar niet kwalijk nemen, want de gedachte aan een hete koeienstal tussen hete koeienlijven zou mij ook niet bepaald vrolijk stemmen.

Enfin, ik besloot mijn vader te helpen. Ik had per slot van rekening trimschoenen aan en zou die koe wel aankunnen. En wellicht zou er een glimlach op het gezicht van vaders komen of een sprankje van opluchting. Je weet het maar nooit. De band tussen mijn vader en mij is niet bepaald warm en innig, maar ik zeg maar zo, het is nooit te laat om een helpende hand te bieden. ‘Zo, wil die koe niet?’. ‘Neuh’. ‘Ik probeer haar wel mee te nemen naar de boerderij, want ik ben wat flexibeler dan jij met je fiets’. ‘..’. Zonder antwoord of reactie stapt hij op zijn fiets en reed weg. Een andere reactie had ik ook niet verwacht, so be it. De koe willigde al snel in en spontaan kreeg ik gezelschap van drie andere Geertruida’s, die op een ander stuk land achtergebleven waren. Zo werd het toch nog gezellig. Wandelend in de polder achter vier koeienkonten met een zonnetje boven je. Over het koeienpaadje* dat ik in mijn jeugd al duizenden malen had betreden. Opeens kwam het liedje van Wim Sonneveld boven borrelen. Hij zong over het dorp waar hij is opgegroeid en blikte daar melancholisch op terug. Elk refrein begint steevast met de volgende regel: ‘langs het tuinpad van mijn vader’. Geen idee of mijn vader dit lied kent, maar ik kon de gedachte niet onderdrukken dat hier echt de tijd stil is blijven staan, al wandelend achter vier koeienkonten aan. Ik merk het bij mij zelf ook, waarom veranderen als het goed gaat? Waarom een citruspers, terwijl je net zo goed met de hand een sinasappel kunt uitpersen? Waarom een vaatwasser, terwijl afwassen met de hand vaak net zo effectief is en zeker gezelliger? Waarom een full HD-breedbeeldtelevisie, terwijl die oude kast nog prima is? Omdat technologie ons leven vergemakkelijkt en aangenamer maakt. Niets is lekkerder dan ’s avonds als de duisternis haar intrede doet languit voor de TV te liggen en je eigen homecinema te creëren.

Ondertussen was ik met mijn vier organische melkfabrieken op de boerderij aangekomen. Mijn moeder was bezig met het vastzetten van de koeien aan hun halsband en weer kon ik de gedachte niet onderdrukken dat de tijd hier had stilgestaan. Zoveel dingen worden nog handmatig gedaan. En toch ben ik soms blij dat op de boerderij de tijd heeft stilgestaan. Het maakt sommige dingen eenvoudig, behapbaar en duidelijk. Geen piepende DS’en, geen lawaaierige computerspelletjes, geen Nespresso, één afstandsbediening, geen high-tech keukengerei etc. Het maakt eens en te meer maar weer eens duidelijk dat geluk niet afhangt van apparaten of bling bling, maar hoe je zelf tegen dingen aankijkt en om het nog allemaal grootser en meer filosofische te maken hoe je zelf in het leven staat. Hmmm, word ik soms oud? Zijn dit de eerste tekenen van een midlifecrisis? Afvragen of je tevreden bent met het leven dat je nu leidt? Ach het zou best kunnen. Voorlopig vind ik het leuk om wekelijks mijn rondje te doen op de boerderij, eieren te rapen, met zoonlief de hooizolder op etc, maar ik lig net zo goed languit in volle tevredenheid voor een full HD-breedbeeldtelevisie met het geluid van een lopende vaatwasser op de achtergrond. Zo is het maar net.

* Koeien zijn gewoontedieren en volgen altijd dezelfde route terug naar de boerderij. Na verloop van tijd ontstaat er dan ook een waar onverhard paadje, het koeienpaadje. Meestal een meter of drie naast een verhard pad.