Het lopen van de Rotterdam marathon ligt voor de hand. Ieder jaar weer opnieuw. Teleurstelling was er dan ook toen ik 12 maart het bericht ontving dat de marathon van Rotterdam uitgesteld zou worden. Deze teleurstelling was van korte duur. Linksom of rechtsom, dacht ik, loop ik toch de marathon. Het is in april immers altijd weer een mooie krachtmeting. ‘Hoe sta ik ervoor’, wil je toch weten. En die voorjaarsmarathon, in mijn stad moet gewoon. Dus zat ik niet te treuren. Ik ging nadenken wat ik kon ondernemen en hoe ik dat zou gaan aanpakken. Ik zou gaan lopen, op zondag 5 april. Op de marathonzondag, dat stond vast. Toch werd ik even voorzichtig toen donderdag 2 april een lock-down afgekondigd dreigde te worden. Gelukkig, de premier liet het niet zover komen. Maar het betekende wel dat ik de eerste Coronathon alleen zou gaan lopen. En beter kan je eigenlijk niet hebben. In lijn met corona is het gewenst om afstand te nemen en te houden, altijd anderhalve meter. En dat is niet moeilijk als je de enige deelnemer bent.

Naar het voorbeeld van Curaçao in november 2019 besloot ik om vroeg te starten, om weer lekker op tijd te finishen, ‘om nog wat aan m’n dag te hebben’. Of is het omdat ik extreme hitte liever vermijd? Wat ik allang besloten had, was dat de bestemming Rotterdam zou worden en weer terug. Om mijzelf niet in verlegenheid te laten brengen wilde ik niet zondemeer het oorspronkelijke parcours van de Rotterdam Marathon lopen, maar wel een aantal markante punten aantikken. Zoals de Erasmusbrug, de Coolsingel en Laan op Zuid. Ik koos ervoor om hier ook de Willemsbrug en Katendrecht aan toe te voegen. Bij het 26 kilometerpunt ging ik filmpjes en foto’s maken en spraakberichten versturen. Ik merkte Joyce en haar zus niet eens op, terwijl zij maar op enkele meters afstand met water en bananen voor mij klaarstonden. Vanaf hier vlogen de laatste 18 kilometer voorbij. Op de Westlandseweg in Vlaardingen zorgde Gerben, voorzitter van Thof voor een verrassing door mij water aan te bieden en uiterst enthousiast aan te moedigen. Ik was ook zo blij. De eerste editie van de Coronathon, en ik bekroonde mijzelf door de eerste en enige plaats in de wacht te slepen. Naar later bleek was ik niet de enige die er zo over dacht. Joyce had een finishlint gemaakt en nadat ik ook dit had weten te passeren kreeg ik mijn bokaal. Mijn zoon Alec had zijn 3D-printer zes uur aan het werk gezet; de eerste plaats bij de Coronathon 2020 werd gehonoreerd met een prachtige bokaal. Niet met een deksel, maar met een kroon.

Ik bedank iedereen die op welke manier dan ook mij toch de marathonzondag heeft weten te bezorgen, ‘you never walk alone’.

Paul de Koning