een beetje asfalt, een beetje bos, een beetje vogelreservaat, een beetje golfbaan en weiland en bijna autovrij.
Afgelopen dinsdag trok ik er alleen op uit en had er zin in. De benen voelden sterk en de iPod zat stevig in mijn oren geplugd. Ik denk dat ik 6 km onderweg was toen ik een brandweerwagen zo’n 200 meter voor mij op het fietspad zag staan. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt.
Toen ik dichterbij kwam, zag ik een aantal net zo nieuwsgierige voorbijgangers het weiland in turen. Het werd me al snel duidelijk wat hun aandacht trok: acht brandweerlieden waren bezig om een koe uit de sloot te trekken.
Mijn boerenhart begon direct sneller te kloppen. Koeien uit de sloot halen was vroeger bij ons op de boerderij schering en inslag. Zat je net lekker TV te kijken of vaders kwam de huiskamer binnen en trok een van zijn dochters van de bank voor hulp. Tegenstribbelen hielp echt niet, dus je kon maar beter meegaan. Vertel mij en mijn zussen dus niet hoe een koe uit de sloot gehaald moet worden.
Terug naar het weiland. In een oogopslag zag ik dat de methode van de brandweermannen niet werkte. Ook al waren acht sterke mannen met de beste wil bezig, acht sterke mannen kunnen nooit een koe uit de drek trekken. De koe was al volledig uitgeput, omdat zij natuurlijk eerst geprobeerd had zelf uit de sloot te komen en daarom roerloos een beetje in die sloot lag te relaxen. Van enige medewerking koeierzijds was geen sprake. Bovendien zat ze diep in de drek vast en degene die ooit de drekrees in Schipluiden heeft gelopen, weet dat eenmaal vastzitten in de drek je er niet zo gemakkelijk uit komt.
Om de 112-melding compleet te maken, arriveerde ook de politie. Twee vriendelijk ogende mannen stapten uit en beoordeelden de situatie. Duidelijk niet wetende wat ze met de situatie aan moesten, besloot ik om me er mee te bemoeien:’Eh hallo, ik wil me niet opdringen of het protocol verstoren, maar ik ben boerendochter en weet hoe een koe uit de sloot gehaald moet worden. En dat is helaas niet hoe die brandweermannen het doen.’ Ik keek nog een keer naar acht ‘touwtrekkende’ heren en kon het niet laten om te lachen, want het zag er allemaal een beetje sullig uit: Acht mannen uitgedost in brandweer- en duikpakken.
Ik geloof dat ik geloofwaardig overkwam, want de politiemannen gaven toestemming om me met de situatie te bemoeien. En hupsakee, ik sprong over een sloot het weiland in, liep met een ferme pas naar de brandweermannen en peinsde wat mijn openingszin zou zijn. Want die mannen zaten natuurlijk niet te wachten op zo’n meissie dat effe kwam vertellen hoe het wel moest. Het moet natuurlijk niet gekker worden.
Ik besloot om het gesprek te openen met het onthullen van mijn achtergrond, zodat ze meteen wisten dat ze met een ervaringsdeskundige van doen hadden. Met acht begripvolle en vermakelijke blikken deed ik mijn verhaal en zij zagen zelf ook wel in dat verder trekken geen zin had. Sterker nog, ze hadden de boer zelf al geïnformeerd.
En daar kwam de boer al aan. Op zijn dooie akkertje tufte hij in oud trekkertje naar de koe. De koe kwam bij het zijn van haar baas al meteen in beweging. Of dat positief of negatief was kon ik er niet uit op maken.
De boer deed de koe een halsriem om en verbond haar met een touw aan het trekkertje. Rustig banjerde hij terug naar zijn trekkertje, zette het krakkemikkige ding heel langzaam in beweging en trok de koe uit de sloot. De koe liet dit gewillig toe en begreep waarschijnlijk dat deze niet bepaald zachtzinnige manier de enige manier was om snel uit de sloot te komen.
Toen de koe eenmaal op het gras was getrokken, stond zij op en zette het meteen op een rennen. Helaas was ze vergeten dat ze nog vastgekoppeld was aan het trekkertje en met een ruk kwam ze tot stilstand. Ze begreep er niets van, maar boerlief bevrijdde haar snel.
De brandweermannen en ik stonden op gepaste afstand zwijgzaam het tafereel te aanschouwen. Binnen vier minuten had de boer de koe op de kant, terwijl de acht brandweermannen al een uur bezig waren.
Ik moest inwendig lachen en dacht: ‘Ach, soms is boerenwijsheid zo gek nog niet.’ 