Eenmaal aangekomen konden we ons bij de plaatselijke reddingsbrigade inschrijven. Er waren nog meer mensen die dat op het laatste moment deden, zo aan de rij te zien. Wout kwam er iets te laat achter (toen hij zijn startbewijs al had), dat hij niet in de rij had hoeven staan, omdat hij zich al vooringeschreven had!
Gelukkig hadden de organisatoren door dat het een drukke bedoeling was en werd de wedstrijd met een kwartier uitgesteld. Dit gaf ons de gelegenheid nog een beetje relaxed naar de start te begeven. Om kwart voor negen klonk het startschot en liepen we in konvooi naar het strand.
Dit ging wel erg hard en Stella en ik pasten ons tempo iets aan. Na ongeveer 2,5 km op verharde ondergrond door de duinen te hebben gelopen, diende zich het strand aan. Oei, dit gaat zwaar worden, dacht ik met de eerste voetstap in het zand, waarbij deze helemaal wegzakte.
Laat het asjeblieft niet de hele weg zo zijn, want dan ben ik na twaalven nog niet over de finish, dacht ik bij mezelf. Gelukkig na 500 meter geploeter door het mulle zand veranderde de ondergrond naar een betere substantie waarin de voet niet geheel meer weg zakte. Er was gelukkig een zeebries die ons wat verkoeling toewuifde, want het was toch nog aardig warm. Na 2,5 km strand moesten we deze weer verlaten door een berg (duin) te beklimmen,( het voelde voor mij als de Mont Ventoux). Aangemoedigd door het publiek, dat ons bovenaan de berg toejuichte, liepen we deze op. Het voordeel van een berg is dat deze vaak ook een afdaling heeft!
Zo liepen we in een lekkere pas naar beneden richting de dorpstraat. Daar aangekomen zag ik vader Wout staan. Hé, ben je al gefinisht, vroeg ik. Wat natuurlijk onmogelijk kon, want dan zou hij het wereldrecord hebben verbroken. Maar goed, met Wout ging het niet zo lekker. Volgens hem lag het aan het eten! Zou het? Wout liet zich niet kennen en voegde zich bij ons om alsnog de 10 km te volbrengen. De resterende 5 km werden in precies hetzelfde rondje afgelegd.
De zon verdween al langzamerhand aan de horizon en de maan stond al licht schemerend boven ons. Zou het dan toch werkelijkheid worden dat we na twaalven de finish zouden bereiken?
Het tweede rondje door het zand voelde voor mij nog zwaarder aan. Stella liep als een licht veertje over het zand en ik volgde haar gestaag. Ze was zo lief dat ze bij mij bleef lopen.
Na weer de berg te hebben beklommen, begaven we ons richting de finish. Roon, Frans en Fred waren deze allang gepasseerd en juichten ons toe, vooral Wout.
Na 1:03.35 min konden we gelukkig ook aftikken en werden we onthaald door de plaatselijke omroeper. Na een drankie en wat fruit te hebben verorberd, begaven we ons weer richting de reddingsbrigade. Daar konden we nog meedoen met de loterij. Nadat praktisch alle aanwezigen al een prijs hadden gewonnen en dus niet meer mee konden dingen naar de hoofdprijs (mountainbike), moest deze wel voor ons zijn. Praktische afwegingen over het transport bleken overbodig, want op onverklaarbare wijze gingen we met lege handen weg. Achteraf volgens de voorspelling van Frans, want die vertelde al nog nooit wat gewonnen te hebben in deze prijzenslag.
Volgende keer beter! Al met al was Ter Heijde een zeer leuke ervaring die volgend jaar zeker voor herhaling vatbaar is en die vraagt om een revanche van Wout!
De overige gelopen tijden waren:
Frans Louter Thof Running 10M40 00:23:08.5 00:47:07.
Fred Louter Thof Running 10M40 00:20:36.2 00:40:52.
Ronald van Mil Thof Running 10M18 00:21:42.5 00:43:18.2
Groetjes sanne