In 2016 was ik al een keer boven op haar gekropen. Toen met prachtig weer met het mooie Thof hemd aan. Nu ben ik niet echt competitief ingesteld maar bij de finish had ik toen wel zoiets van dat dat toch echt wel wat sneller zou moeten kunnen... Bijna twee jaar later na afloop van de Maaslandse Estafette Loop in mei 2018 kwam op het terras van sportcafé Sjee René plots de Jungfrau Marathon (JFM) ter sprake en in no-time werd door enthousiastelingen Gerard, Henry, Marco en ik een avontuur in de bergen van Zwitserland in 2019 beklonken met wat biertjes. De volgende dag snel een app-groep aangemaakt om - nu in nuchtere staat - het plan te bestendigen. De sneeuwbal ging rollen; lopers van AV Waterweg en Thof Running Maasland kregen al snel door dat er wat bijzonders stond te gebeuren in september 2019! Tijdens de informatieavond eind oktober 2018 in het clubhuis van AVW werd informatie gedeeld en werd gestemd op de opties hoe we het in konden gaan vullen. Het werd een low cost 4-daagse reis met de bus naar een hostel dicht in de buurt van de start in Interlaken. De basis stond en na afloop van de informatieavond hadden zich meteen al 30 atleten van beide verenigingen aangemeld! De maanden daarna gingen we aan de slag: er werd vergaderd (= bier + lachen), getraind, heel veel geappt, ge-e-maild, gewikt, gewogen en besluiten genomen. Edwin had een prachtig JFM-shirt voor ons ontworpen en Michel heeft deze laten maken als mooi aandenken. De groep atleten werd steeds groter en uiteindelijk hadden zich 54 AVW-ers en Thoffers ingeschreven.
In de aanloop naar de JFM lieten m’n kuiten en pezen het nogal eens afweten. In het voorjaar wel met heel veel plezier en zonder pijntjes met hardloopmaatje Hans in Rome de marathon kunnen lopen, maar de maanden daarna was ik al lang blij dat ik op vlak terrein wat kilometers kon maken. In de zomerperiode hardlopend naar de Kadeloop, de VTM-loop in Maasdijk en de Bradelierloop gegaan, waarbij op de terugweg de training dan echt begon (oeioeioei...), en dat moest het dan maar zijn.
En dan is het opeens zo ver! Op donderdagochtend 6 uur vertrok de volle bus richting Zitserland. Na een voorspoedige reis kwamen we aan in een nat Interlaken. Na een buffet in het hostel nog even bij Hooters (heel verrassend dat die in Interlaken een ‘sport’café hebben) een biertje drinken en daarna lekker slapen in het krakende stapelbed. Op de vrijdag gingen we met een grote groep met de bus naar het mooie bergdorpje Lauterbrunnen wat op het parcours van de JFM in een dal ligt dat omgeven is met steile bergwanden en mooie watervallen. Met een kabelbaantje gingen we naar station Grütschalp op zo’n 1500 meter hoogte. De groep werd opgesplitst in 2-en voor een makkelijke en een wat uitdagender wandeling om te acclimatiseren en de spieren wat op spanning te krijgen. De omgeving was prachtig en ik herkende delen van het parcours van 3 jaar geleden. Daarna met de bus terug naar het hostel. Om 4 uur ging de groep atleten in het JFM-shirt wandelend naar de marathon-expo waar het startnummer werd opgehaald wat altijd wel een speciaal momentje is. Daar werd ook de groepsfoto gemaakt en gingen we naar de pasta-party om af te tanken. In de avond heb ik nog heel even naar Duitsland – Nederland gekeken, maar ging daarna toch echt naar de kamer om te slapen; morgen gaat het gebeuren, maar wat slaap ik slecht (eigenlijk niet)...
Raceday!!! Het ontbijt is vroeg in de ochtend en het gesprek gaat - zoals gewoonlijk - over wat het weer gaat doen. Wordt het echt zo koud daar boven waarmee de organisatie ons waarschuwt of gaat het wel meevallen? Ik besluit een thermoshirt met lange mouwen aan te trekken met daar overheen het mooie JFM-shirt, buff-sjaaltje om m’n nek en petje op. Rond half 8 wandelen we met de hele groep naar de start. De tas met droge kleren en pringles wordt ingeleverd bij de vrachtauto’s en we maken ons op in de startvakken. Om half 9 klinkt het startschot in de vorm van vuurwerk en gaan we los! De eerste 10k verloopt vlak, maar wat heb ik het bloedheet in dat thermoshirt. Petje en buff af en mouwen maar opstropen... Na 10k is het eerste heuveltje en tussen de 15 en 20k gaat het ook wat omhoog. We lopen weer door het dal bij Lauterbrunnen en maken een lus uiteindelijk weer terug en dan slaan we rechtsaf... naar Wengen. De Muur van Wengen; daar is tie weer! Ik krijg een griezelige déjà-vu na de eerste stappen steil omhoog; shit, zo voelde het!!! De 2de helft van de JFM is begonnen en Pink Floyds’ The Wall klinkt uit de speakers. De 2de helft van de JFM is heel anders dan de eerste helft en in mijn geval heeft het niet zoveel met hardlopen van doen. Ik moet met regelmaat denken aan de les power walken van Irene: schouders naar beneden, iets naar voren buigen en de armen actief gebruiken om momentum te krijgen en te houden; mooi! Alhoewel het bewolkt en af en toe wat mistig is zijn de vergezichten indrukwekkend. Er loopt een vrouw voor me met de tekst “Fuck the comfort zone” achter op haar shirtje. Het doet me denken aan de Loesje tekst “Waarom in je comfort zone blijven als daarbuiten zoveel te beleven valt?” en ik moet er om lachen. Dit is precies waar het hier om draait!
Onderweg word ik ingehaald door AVW-ers en Thoffers. Sommige daarvan zie ik met regelmaat terug verder op het parcours. Met regelmaat toch ook maar kijken naar de tijd om na te gaan hoeveel speelruimte ik heb, een beetje nog wetende wat komen gaat. Als ik geen gekke dingen ga meemaken, moet het gaan lukken om binnen de 6 en een half uur binnen te komen. De organisatie had al aangegeven dat er een by-pass op de route is als het te druk wordt op het moeilijk begaanbare (one way) trail-pad. Ik moet hier ook gebruik van maken en merk dat deze parallelle route technisch net wat makkelijker is dan het oorspronkelijke parcours. Vind ik dat nou jammer of eigenlijk wel fijn? Ik had een flesje drinken aangepakt wetende dat het pad wat nog moet komen niet bereikbaar was voor drankposten. Onderweg was ik daar blij mee. Op sommige heel steile stukken hielp de loper achter me om overeind te blijven in ruil voor een slokje water. Soms moest je even wachten voordat je verder kon wat een ideaal moment was om even de rug te rechten en om je heen te kijken. Was nu wel erg blij met m’n thermoshirt! De top komt nu toch echt in zicht. De doedelzakspeler doet z’n best en op het hoogste punt word je geholpen door mensen die je wat steun geven om overeind te blijven op het glibberige pad. Daarna het laatste stukje naar beneden denderen. Als ik doorkrijg dat ik sneller binnen kan komen dan 3 jaar geleden word ik toch nog competitief. De sneeuw hadden ze van dit laatste stukje parcours geschept, maar het was aardig glad in de blubber. Ik schreeuw het publiek wakker in opperste euforie en na 5 uur en 50 minuten ben ik binnen. Eén minuutje sneller en ik zeg er maar niet bij dat dat komt door de ietwat makkelijker by-pass route! Ik vergeet zowat de medaille, maar wordt terug gefloten en krijg het ding alsnog omgehangen. Zo, die is weer binnen!
In het finishgebied kom ik snel andere AVW-ers en Thoffers tegen en wordt feest gevierd met bier en pringles! Toch maar snel naar de hal waar je je kon omkleden, want het was er aardig koud en ik was toch ook wel redelijk uitgewoond. In een klein verzameld groepje gingen we met het boemeltreintje terug naar Interlaken waar het prachtig weer was. Zo, nu eerst een warme douche, maar die bleek steenkoud. Maakt helemaal niets uit want we hebben het gehaald. Om 7 uur vond de prijsuitreiking plaats in de expohal. Daar gingen we snel heen want Angeli zou als snelste vrouw in haar leeftijdscategorie gehuldig worden. Dat was wederom een hoogtepunt. Er werd veel aandacht door de wedstrijdorganisatie aan geschonken en Angeli werd flink in het zonnetje gezet voor haar fantastische prestatie! Daarna zijn we terug gegaan naar het hostel waar het al snel wat onrustig werd...
Na een heerlijke nachtrust nu wel onder een warme douche gestaan. Een laatste ontbijt in het hostel en daarna vertrok om 8 uur de bus over de E25 terug naar Maasland en Maassluis. In de bus was het gezellig napraten en nadenken over nieuwe avonturen. Er werden mooie woorden gezegd en kadootjes uitgedeeld en voordat we het wisten waren we alweer thuis.
Vanaf het moment dat het idee voor dit avontuur ontstond heb ik ervan genoten. Het was super leuk om in het team van de 3 musketiers mee te draaien en met deze gezellige groep atleten van AV Waterweg en Thof Running Maasland dit avontuur te beleven; THANX!!!
De foto’s die ik gemaakt heb vind je hier. Op de website van AV Waterweg vind je ook foto's!
Groet, Philip.
